ناظرین: حملات بالای رسانه های افغانستان تلاش برای سرپوش گذاشتن بر جنایات است

کابل -- ناظرین می گویند تروریستان از ترس افشا شدن چهره های واقعی شان توسط خبرنگاران و رسانه ها، حمله بر خبرنگاران و رسانه ها را بیشتر کرده اند.

بر اساس اعلان کمیتهء مصئونیت خبرنگاران افغان مستقر در کابل در سال ۲۰۱۶ سیزده ژورنالیست در افغانستان کشته شدند و به این ترتیب مرگبارترین سال برای آنان رقم خورد. حملات بالای رسانه ها در سال ۲۰۱۷ نیز بدون کاهش ادامه یافته است.

بنابر گزارش ها، در سال ۲۰۱۷ تنها در جریان یک ماه هشت خبرنگار کشته شدند.

نمونه های بسیار از این نوع حملات وجود دارند.

به تاریخ ۱۶ عقرب مردان مسلح بر تلویزیون شمشاد در کابل حمله کردند که در نتیجه دو تن جان باختند و حدود ۲۰ تن دیگر زخمی شدند. نیرو های خاص افغان مهاجمان را از بین بردند و این مرکز تلویزیونی چند ساعت بعد در اقدامی شجاعانه نشر برنامه های اش را از سر گرفت.

در اوایل سال روان به تاریخ ۲۷ ثور تروریستان بر ایستگاه رادیو تلویزیون ملی افغانستان (آر تی اِی) در جلال آباد، ولایت ننگرهار حمله بردند و شش کارمند این تلویزیون را کشته و ۲۰ تن دیگر را زخمی کردند.

«دولت اسلامی» (داعش) مسؤولیت هر دو حملات را بر دوش گرفته است.

البته داعش یگانه گروهء نیست که رسانه ها را آماج قرار می دهد -- طالبان نیز حملات مرگبار را علیه خبرنگاران اجرا کرده اند.

در ماه جدی سال ۲۰۱۶ یک عضو گروه طالبان یک موتر مملو از مواد انفجاری اش را در کنار موتر حامل کارمندان تلویزیون طلوع در کابل انفجار داد و موجب مرگ هفت کارمند تلویزیون طلوع و زخمی شدن ۲۷ تن دیگر به شمول مردم عامه شد.

شهروندان افغان و نهادهای تنفیذ قانون با محکوم کردن این حملات آنها را تلاش تروریستان برای خفه کردن آزادی بیان و سرپوش گذاشتن بر جنایت های آنان خواندند.

ترس از افشاگری

مجیب خلوتگر، رییس دفتر نی، دفتر حمایت کننده رسانه های آزاد در افغانستان گفت که سه عامل عمده سبب شده است که تروریستان خبرنگاران و رسانه ها را در افغانستان هدف قرار دهند.

وی به سلام تایمز گفت: «خبرنگاران ما با گذشت هر سال بیشتر به صورت مسلکی گزارش دهی میکنند و این باعث شده که چهره اصلی تروریستان و دشمنان افغانستان آشکار شود.»

خلوتگر گفت: «این گزارش ها بر وجهه طالبان زیادترین صدمه را وارد کرده و چهره واقعی آن گروه را افشا می کند.»

عامل دوم چگونگی پوشش یا پردازش خبرنگاران به حملات با تلفات بلند است. از نمونه های این حملات می توان از حمله تروریستی در محلهء شاه شهید در کابل در ماه اسد سال ۲۰۱۵ که جان حدود دوازده نفر را گرفت و بین ۲۰۰ تا ۴۰۰ نفر را مجروح کرد و همچنان حملهء عظیم لاری بمب گذاری شده در ربع دیپلوماتیک کابل به تاریخ ۱۰ جوزای گذشته که حداقل ۸۰ کشته و صدها مجروح به جا گذاشت، اشاره کرد.

خلوتگر گفت که گزارش آمار تلفات افراد ملکی سبب نگرانی عامه مردم شده و سبب می شود تروریستان دخالت شان را انکار کرده و صدای رسانه ها را خاموش کنند.

وی اظهار داشت که عامل سوم که سبب می شود تروریستان خبرنگاران را هدف قرار دهند پوشش مثبت رسانه ای رشادت های نیرو های امنیتی و دفاع ملی افغانستان می باشد.

امین الله محمدی، یک محصل رشته ژورنالیزم در پوهنتون کابل گفت که تروریستان با حمله بر رسانه ها می خواهند مانع آگاهی دهی و روشنگری شوند و این به معنای خفه کردن آزادی بیان و آزادی در جامعه است.

وی گفت که با توجه به فیصدی زیاد بی سوادی در کشور خبرنگاری تصویری و صوتی می تواند نقش اساسی در اطلاع رسانی عامه و آگاهی دهی باز کند.

وی به سلام تایمز گفت: «رسانه ها تا حد زیاد کمک کرده اند تا افکار مردم روشن شود و درک کنند که اعمال جنگجویان بر خلاف گفته های شان است و هیچ عمل آنان به نفع مردم و کشور نیست.»

تهدید خبرنگاران

خبرنگاران افغان می گویند که آنان مرتباً و مخصوصاً بعد از نشر هر گزارش در مورد رویدادهای تروریستی به مرگ تهدید می شوند.

نعمت الله، یک خبرنگار در کابل، به سلام تایمز گفت: «در [ماه جوزا] سال ۱۳۹۲ پس از حمله بر تفریحگاه قرغه، یک گزارش در مورد تلفات مردم ملکی تهیه کردم.»

حملهء طالبان به تفریحگاه قرغه در نزدیکی کابل ۲۱ کشته بر جای گذاشت.

نعمت الله گفت: «پس از نشر آن گزارش تماس های تلیفونی تهدید آمیز بسیار دریافت کردم. افراد مرا به دروغ گویی متهم نموده و می گفتند که علیه [طالبان] دروغ پراگنی می کنم. آنها مدعی بودند طالبان دشمنان مردم نه، بلکه مجاهدین استند.»

نعمت الله گفت: «در یک مورد دیگر هنگامیکه در رابطه با حمله بر یک شرکت قراردادی در کابل گزارش تهیه می کردم، شخصی به نام ذبیح الله مجاهد که خود را سخنگوی طالبان می نامید، در تماس تیلیفونی من را تهدید کرد.»

وی گفت: «ذبیح الله مجاهد به من گفت: پایت را اندازه گلیم خود دراز کن! [کارت را متوقف کن] وگرنه با مشکل مواجه می شوی.»

پس از دریافت این گونه تهدیدات شماری از خبرنگاران کشته شده اند و شمار دیگر نیز از ترس جان شان کشور را ترک کرده اند.

عباس غزنوی، یک خبرنگار افغان است، که پس از دریافت تهدید از سوی جنگجویان افغانستان را ترک کرده و اکنون در ترکیه به سر می برد.

او به سلام تایمز گفت: «با بلند رفتن خشونت ها و تهدیدها علیه خبرنگاران و دریافت تماس های تهدید آمیز مجبور شدم کشور را ترک کنم.»

غزنوی گفت که وی همراه با چند خبرنگار دیگر که به دلایل امنیتی دیگر در افغانستان زندگی کرده نمی توانستند، در دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان (UNHCR) تقاضای پناهندگی داده اند. تاکنون به این درخواست شان رسیدگی نشده است.

جنایت علیه بشریت

خلوتگر گفت: «در سال ۲۰۱۶ چهارده خبرنگار و کارمند رسانه ها کشته شدند.» وی افزود که تا اکنون در سال ۲۰۱۷ که هنوز بیشتر از یک ماه به ختم سال مانده، نیز ۱۴ خبرنگار و کارمند رسانه ها کشته شده اند.»

وی با اشاره به حمله بر تلویزیون شمشاد گفت: «حمله به محلات و نهاد‌های ملکی مصداق بر جنایت جنگی می باشد. بر علاوه، از آنجای که رسانه ها اهداف نظامی‌ به شمار نمی روند، این عمل تروریستان جنایت علیه بشریت محسوب می شوند که باید از سوی جامعۀ جهانی جدی گرفته شود.»

بلال صدیقی، سخنگوی کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان، گفت که هدف قرار دادن رسانه ها و خبرنگاران از نگرانی های همیشگی آن کمیسیون است.

وی به سلام تایمز گفت: «ما از حکومت افغانستان می خواهیم تا زمینه های حمایتی را برای خبرنگاران مساعد بسازد. از گروه های مخالف دولت نیز می خواهیم که خبرنگاران و رسانه ها را هدف قرار ندهند. این گونه اعمال به حیث جنایت علیه بشریت و جنایات جنگی به حساب می روند.»