حرکت مردمی صلح پیام خود را به جاده ها میبرد -- پیاده از هلمند تا کابل

لشکرگاه -- بعد از ۵۰ روز تحصن در یک خیمه در لشکرگاه تعداد از اعضای حرکت مردمی صلح تصمیم گرفته اند جهت بلندبردن آگاهی عمومی از هدف شان پیاده از هلمند به کابل بروند.

یک گروه از جوانان این حرکت را با ایجاد یک خیمهدر مرکز این ولایت بتاریخ ۳ حمل - یعنی یک روز بعد از آن که در اثر انفجار یک موتربم در خارج یک ستدیوم محلی حد اقل ۱۷ نفر از مردم عادی کشته و ۵۵ تن دیگر مجروح شدند - شروع کردند.

با آنکه هیچ گروه مسؤولیت آن انفجار را به دوش نگرفته است، اما معترضین طالبان را تشویق می کنند تا صلح نموده و کشتن مردم ملکی را متوقف کنند.

در حدود دو ماه بعد از شروع حرکت مردم صلح، این حرکت توسعه یافته است و بزرگان قومی، فعالان جامعه مدنی و خویشاوندان -- از جمله زنان -- افغان های کشته در خشونت های جاری در کشور را شامل شده است. این حرکت همچنان از حمایت شورای عالی صلح افغانستان، شورای علمای افغانستان و رهبران سیاسی این کشور برخوردار می باشد.

این حرکت به ساحات دیگر ولایت هلمند نیز گسترش یافته است و باشنده گان ولایت های قندهار، زابل، اروزگان، فراه، بامیان، بلخ و ننگرهار خیمه های را در حمایت از این حرکت و فراخوان آن برای صلح برپا کردند.

پیاده به سمت کابل

اکنون این گروه قدم به قدم پیام خود را به کابل که در حدود ۶۳۰ کیلومتر با آنها فاصله دارد،‌ میبرند.

هشت عضو حرکت صلح بتاریخ ۲۳ ثور لشکرگاه را ترک کردند. آنها بتاریخ ۲۹ ثور از قندهار عبور کردند و در آنجا شش عضو دیگر این حرکت به این گروه یکجا شدند. این گروه بتاریخ ۳۱ ثور به ولسوالی شهر صفای ولایت زابل رسیدند.

اقبال خیبر، که ۲۸ ساله و عضو این حرکت صلح است، قبل از ترک لشکرگاه به صدها نفر از مخاطبان خود گفت: «مرگ یک حقیقت زنده گی است، مگر ما نمی خواهیم این گونه بی شرمانه کشته شویم. ما صدای صلح را بلند خواهیم کرد و این صدا را به چهار گوشه دنیا خواهیم رساند.»

خیبر گفت که معترضین پیاده به سمت پایتخت در حرکت استند تا به جامعه بین المللی نشان دهند که افغان ها صلح می خواهند.

سردار محمد سروری، که ۲۵ ساله و شفا یافته از مرض پولیو است، نیز شامل این معترضین است.

او به سلام تایمز گفت: «ما پای پیاده از هلمند به کابل خواهیم رفت و نشان خواهیم داد که ما صلح می خواهیم.»‌

او گفت:‌ «ما نمی خواهیم مکتب‌ های ما تخریب، برادران مان کشته و پُل های ما تخریب شوند و هم نمی خواهیم حملات انتحاری صورت گیریند.»‌

وی گفت: «ما دیگر نمی خواهیم ماین های تعبیه شده در شاهراه‌ ها منفجر شده ما را هدف قرار دهند یا پاها و دست های ما قطع شده یا خواهران و مادران ما کشته شوند.»‌

خسته از جنگ

پادشاه خان مولاداد ۳۲ ساله و یک عضو دیگر این گروه که در حال حرکت به سوی کابل است، ابراز امیدواری کرد که افراد بیشتری در این راه به آنان یکجا شوند.

او به سلام تایمز گفت: «ممکن است افراد دیگر در ولایت های مختلف با ما یکجا شوند. اما چه دیگران بیایند و چه نیایند، ما این پیام صلح را از یک خانه به خانه دیگر منتقل خواهیم کرد.»‌

لعل محمد ۵۲ ساله و باشنده اصلی سنگین، گفت که او به دلیل نبود امنیت در ولسوالي اش به لشکرگاه رفته است.

او در بین افراد که پیاده به کابل می رفتند، نبود. مگر در تحصن لشکرگاه او از طالبان خواست تا سلاح های دست داشته شان را بر زمین گذاشته و با پروسه صلح یکجا شوند.

او به سلام تایمز گفت: «اطفال، زنان و جوانان ما هدف توپ ها و انفجار ماین قرار می گیرند. این جنگ آنها را می کشد و معلول می کند.»‌

او گفت: «ما از جنگ خسته شده ایم. ما آسیب دیده ایم و صلح می خواهیم و به همین خاطر من [به تحصن] یکجا شدم.»‌