امنیت

افغان های روستانشین قیمت بی رحمانه جنگ جنگجویان را متحمل میشوند

ای اف پی

نواسه های نیازبی بی به تاریخ ۲۹ جوزا سال گذشته عکس های پدرهای وفات شده شان را در ولسوالی کوت ولایت ننگرهاربلند نموده اند. [گزارش از خالد زیری]

نواسه های نیازبی بی به تاریخ ۲۹ جوزا سال گذشته عکس های پدرهای وفات شده شان را در ولسوالی کوت ولایت ننگرهاربلند نموده اند. [گزارش از خالد زیری]

جلال آباد -- سال گذشته، ۱۰ طفل یک خانواده هنگامیکه بطرف مکتب میرفتند، به یک مرمی هاوان منفلق نشده که در افغانستان بطور معمول دیده میشود، بر خوردند.

این کودکان کنجکاو نمی دانستند که این چه بوده و چه خطرمتوجه آنها کرد، آنها وسیله را بلند کردند و به خاطر نشان دادن به عمه شان بردند.

و سپس آن انفجار کرد.

سه کودک و یکی از اقارب بزرگ کشته ومتباقی هفت تن دیگر حد اقل یک پای شان را ازدست دادند.

در این عکس که به تاریخ ۱۳ ثور گرفته شده، پسران و نواسه های همیشه گل که پاهای خود را حین انفجار یک راکت در ولسوالی خوگیانی ولایت ننگرهار از دست داده اند در اطاق خواب شان استراحت میکنند. [گزارش از نورالله شیرزاد/ای اف پی]

در این عکس که به تاریخ ۱۳ ثور گرفته شده، پسران و نواسه های همیشه گل که پاهای خود را حین انفجار یک راکت در ولسوالی خوگیانی ولایت ننگرهار از دست داده اند در اطاق خواب شان استراحت میکنند. [گزارش از نورالله شیرزاد/ای اف پی]

این انفجار در جلال آباد مرکز ولایت ننگرهار یک لحظه دیگر وحشتناک بود که نشان داد که افراد ملکی در سراسر افغانستان در طی چهار دهه جنگ چطور به نحوی از انحأ متحمل شده اند.

رابعه گل دختر ۱۰ ساله که پای راست اش را در این انفجار از دست داده در جریان یک بازدید اخیربه خانه فامیل شان به ای اف پی گفت، «من زمانیکه دیگر دخترها را می بینم که بطرف مکتب می روند احساس خفگی می کنم. من مثل آنها رفته نمیتوانم.»

او گفت، «من وقتیکه پاها داشتم خوشحال بودم اما بعد ازدست دادن یکی از پاهایم دیگر در زنده گی خوش نیستم.»

به گفته ملل متحد ۳۸۰۴ غیرنظامیان بشمول بیشتر از ۹۰۰ کودک در سال ۲۰۱۸ میلادی در افغانستان کشته و ۷۱۸۹ تن دیگر زخمی شده اند.

این مرگبارترین سال برای افراد ملکی در افغانستان بود جایکه چندین دهه جنگ به این کشور ویران شده ماین های زمینی، گوله های منفجرنشده هاوان، راکت ها و بم های ساخته شده دست را برجاگذاشته است.

رابعه بالای یک چوکی بیرون خانه ساده اش نشسته بود و شش تن دیگر خواهران وبردادران و اقارب معیوب که سن شان بین شش تا ۱۵ سال بود بالای اعضای قطع شده شان جوراب کشیده بود و پاهای مصنوعی شان را لول میداد.

شفیق الله ۱۵ ساله که هردو پاهش را ازدست داده گفت، «ما امیدوارهستیم که طالبان بیایند و با حکومت افغان صلح کنند و امنیت در افغانستان بهترخواهد شد تا اینکه هیچ کس دراین کشور کشته و زخمی نشوند.»

اکثرآ کودکان فعلآ در خانه ایکه در آن دیوارها توسط گلوله های هوائی جنگ داغان شده اند آموزش می بینند.

اما بعضی اوقات آنها باید برای امتحانات به مکتب پیاده بروند - یک سفر دردناک به علت لرزشی که در آن جایی که اندام های مصنوعی در برابر پوست میخورد، پیشرفت می کنند.

دایره خشونت

ملل متحد امسال گفت که چنین قصه ها که تقریبآ نصف از تلفات افراد ملکی که دریک لست شش کشور درحال جنگ را گزارش میدهد درافغانستان عام است.

نیازبی بی مادرکلان ۷۰ ساله در ولسوالی کوت ولایت ننگرهار سه پسر و سه نواسه را در دو حمله جداگانه داعش از دست داد.

اکنون بی بی از اولادش که مجموعآ در حدود ۴۰ تن یتیم هستند مواظبت می کنند.

بی بی که خطوط عمیق درچهره او به اثر ازدست دادن غیرقابل تحملش قلم زده به ای اف پی گفت، «من همیشه از همسایگان و دیگران می خواهم تا آنها غذا و لباس های خود را به آنها بدهند.»

او زمانیکه قید کلشینکوف را کشید افزود، «من این سلاح را بخاطر حفاظت از نواسه هایم در برابر هرگونه حملات احتمالی برداشیتم.»

این دایره خشونت، از دست دادن و انتقام است و دشوار است که ببینیم که خانواده بی بی می توان چه وقت از آن رهایی حاصل خواهد کرد.

بی بی گفت، «اگرچه من خیلی از دست داده ام، اگر جنگ به همین صورت ادامه یابد، من همه ی این کودکان یتیم را که بزرگ شده اند بخاطر خدمت کردن به کشور شان می فرستم تا جان های شان را قربانی وطن شان کنند.»

آیا شما این مقاله را می پسندید؟

0 دیدگاه

شیوه نامۀ بیان دیدگاه ها * نشان دهندۀ فیلد اجباری است 1500 / 1500