در حالیکه مذاکرات صلح پیش میروند، افغانهای جوان هنوز بر صداقت طالبان شک میکنند

کابل – نیروی حرکی که ظاهراً برای یک نتیجهٔ مثبت در گفتگوهای میان طالبان و حکومت افغان به وجود آمده است، افغانهای جوانتر که برای تقریباً ۱۸ سال در زیر سایهٔ جنگ زندگی کرده اند، بالای این جنگویان مشکوک باقی مانده اند.

زلمی خلیلزاد، فرستادهٔ ویژهٔ ایالات متحده که پیش برد مذاکرات میان طالبان و حکومت افغان را رهبری میکند، با توقعات زیاد به عنوان تازه ترین ملاقات در سلسلهٔ مذاکرات طولانی چندین ماهه، در دوحه با مقامات طالبان دیدار مینماید.

این مذاکرات که اکنون در دور هشتم میباشند، به روز شنبه (۱۲ اسد) شروع شده اند و به روز دوشنبه (۱۴ اسد) سومین روز این مذاکرات بوده است.

یک منبع طالبان قبلاً به ای اف پی گفت، تلاش هائی صورت گرفته است تا ملاقات مستقیمی میان خلیلزاد و ملابرادر، اساس گزار طالبان که بخش سیاسی این تحریک را رهبری میکند، دائر گردد.

بر اساس گزارش ها، یک تفاهم نامهٔ صلح ایجاب خواهد کرد که ارتش ایالات متحده و نیروهای خارجی دیگر، حضور خویش را در افغانستان کاهش دهند.

از تعدادها ذکری نشده است، اما واشینگتن پست به تاریخ ۱۰ اسد گزارش داده بود که یک تفاهم نامهٔ ابتدائی برای پایان دادن جنگ، تعداد سربازان امریکائی از تعداد فعلی که در حدود ۱۴۰۰۰ نفر میباشند، به ۸۰۰۰ نفر کاهش خواهد یافت.

در مقابل، طالبان در ضمن موارد دیگر، ضمانت جلوگیری از استفادهٔ افغانستان منحیث یک پناه گاه امن برای گروه های تروریستی گوناگون به شمول القاعده، را خواهند نمود.

خلیلزاد به تاریخ ۱۱ اسد که بعد از گفتگو با عمران خان صدراعظم پاکستان در اسلام آباد به دوحه رسید، در تویتر خود نوشت، «ما برای یک توافق صلح کار میکنیم، نه یک توافق خروج، یک توافق صلح که زمینه را برای خروج مساعد سازد.»

«حضور ما در افغانستان مبتنی بر شرایط میباشد، و خارج شدن نیز مبتنی بر شرایط صورت خواهد گرفت.»

قوماندان ریبیکا ریباریچ، سخنگوی وزارت دفاع ایالات متحده در یک اعلامیه گفت که به این وزارت دستوری برای خروج نیروها داده نشده است.

به عنوان یک علامت دیگری از پیشرفت، حکومت افغان یک تیم مذاکراتی را برای مذاکرات صلح جداگانه با طالبان تشکیل داده است که به نظر دیپلوماتان ممکن در آخر این ماه صورت خواهند گرفت.

رئیس جمهور اشرف غنی به تاریخ ۱۱ اسد بر فیسبوک خود نوشت، «ما برای آغاز مذاکرات هیچ پیش شرطی نداریم، اما تفاهم نامهٔ صلح بدون شرایط نمیباشد.»

وی گفت، «ما یک حکومت جمهوری را میخواهیم، نه یک امارت.» این چالشی برای طالبان به حساب میاید که تأکید بر تبدیل نمودن نام افغانستان به «امارت اسلامی» میکنند، نامیکه افغانستان در دوران حکومت طالبان داشت.

«مذاکرات سخت خواهند بود، و طالبان باید بدانند که هیچ افغانی نظر به دین و غیرت به مقایسهٔ طالبان کم نیست.»

شک ها باقی می مانند

هنوز هم مردم جوان در مورد صادق بودن طالبان در توافق کردن در نتیجهٔ گفتگوها، شک هائی دارند.

عبدالجمیل قریشی ۲۳ ساله، یک محصل روانشناسی در پوهنتون کابل گفت، «ما بالای طالبان و تعهدات آنها باور کرده نمیتوانیم چون آنها در دوران رژیم خویش ظالم و ستم پیشه بودند.»

«ما برای زندگیهای زنان و دخترانیکه بعد از سقوط طالبان برای حقوق خویش مبارزهٔ سخت نمودند، نگران هستیم.»

عبدالهادی ۳۲ ساله، کسیکه یک غرفهٔ فروش نوشیدنی های انرژی و سیگریت را در کابل دارد، نگران است که اگر مربیان و کمک کننده گان امریکائی افغانستان را ترک کنند، بر سر اردوی ملی افغان چه خواهند امد.

وی گفت، «خروج سربازان امریکائی از افغانستان، راه حل نیست.»

احمد جواد ۲۵ ساله، یک محصل دیگر در پوهنتون کابل، همچنان در مورد تعهدات طالبان اظهار شک کرد که مبادا طالبان وضعیت حقوق و آزادی افغانها را پس به گذشته ببرند.

وی گفت، «آنها به دنبال انحصار قدرت هستند که برای ما قابل قبول نیست. این همان افغانستان سالهای ۷۰ نیست. ما در قرن ۲۱ زندگی میکنیم. ما بالای طالبان و تعهدات آنها باوری نداریم.»

امیدها برای صلح متداوم

اما عبدالله ۲۰ ساله، کسیکه برای یک شرکت خصوصی کار میکند، گفت که وی از تفاهم نامه ایکه راه را برای صلح دوامدار بگشاید، استقبال خواهد کرد.

وی گفت، «ما برای کشور خویش راه حل نظامی نداریم؛ مذاکرات یگانه راهی برای حل و فصل کردن مشکلات افغانستان میباشد. اگر طالبان با کار کردن زنان و تعلیم دختران مخالفت نداشته باشند و آنها را به حالت فعلی بگذارند، ما خوش خواهیم شد که آنان را در جامعهٔ افغانی داشته باشیم.»

سمیه مصطفی ۲۰ ساله، یک باشندهٔ کابل گفت، افغانستان به تفاهم نامهٔ صلح بسیار ضرورت دارد – اما فقط تفاهم نامه ایکه در آن طالبان «زنان و دستاوردهای آنان را قبول کنند.»

محمد اشرف ۲۷ ساله، یک رانندهٔ تکسی در کابل گفت، تنها چیزی که وی میخواست، پایان خشونت طغیان کنندهٔ افغانستان بوده است.

وی گفت، «ما پروای این را نداریم که طالبان بیایند و یا نیایند؛ ما فقط صلح و امنیت را میخواهیم. ما فقط همین را میخواهیم.»