په کابل کې په یوه تعلیمي مرکز په ځانمرګي بمي برید کې په لسګونو زده کوونکي ووژل شول

د ایران پر ضد د متحده ایالاتو له خوا د بندیزونو له لګولو او د افغانیو په وړاندې د ریال د ارزښت له لوېدلو څخه وروسته، افغانستان ته د افغان هېوادوالو د راستنېدلو یوه څپه پیل شوه. په لږ وخت کې، ۵۰۰۰۰۰ کسان هېواد ته راستانه شول، چې هر یو یې یو خاص مهارت لري،‌ او هر یو له ایران څخه افغانستان ته له هیلو، خوبونو، الهامونو او، البته، خفګانونو سره راستون شو. دا کیدای شي دا د بیارغونې پیل او د کډوالۍ پای وبلل شي، البته، په پيل کې ایران د دې مخه ونیوله چې افغانان له هغه هېواد څخه راوځي. بیا، هغوی زړه توطیه تطبیق کړه،‌ چې د جګړې او نا امنۍ انګېزه وه، چې د طالبانو او داعش د حمایه کولو او پیاوړي کولو له لارې یې، چې هغوی زمونږ په ښارونو کې ډېر بریدونه ترسره کړل، ناهیلي او خفګان خپاره کړل. د هغوی هدف دا وو چې کډوال، چې اکثر یې د شیعه مېشتو سیمو خلک ول، خفه او په غوسه شي او خپل وطن ته په افتخار سره راستانه نشي. هغوی غوښتل چې ایران یو ځل بیا له هغو حالاتو څخه په ناوړه استفادې سره چې شیعه ګان په کې اوسېږي، کسان استخدام کړي او ظلم پرې وکړي. هغوی غوښتل چې په خپل هېواد کې د کډوالو په ساتلو سره، د ایراني پیسو (ریال) د رالوېدلو مخه ونیسي، او د کډوالو او کډوالۍ اړوندو وظایفو او کاري فرصتونو، چې هغوی یې د کډوالو د مدیریت او قاچاق له لارې ترلاسه کوي، د له منځه تللو مخه ونیسي.‌ په غزني باندې د برید په سبا شپه، د ایران دولتي خبري اژانس یو خبري راپور خپور کړ چې ادعا یې وکړه چې ایران یو ازاد شوی بندي بېرته خپل هېواد ته لېږلی دی. هغوی وویل، «په سیمه کې له یوه بریالي عملیات څخه وروسته، مونږ خپل ملګری [امنیتي افسر] چې له دښمن سره یرغمل وو، ازاد کړ،» پاکستان او ایران دواړه د دغو جنایتونو تر شا لاس لري.‌

اخواني جهادي تنظیمونه، طالبان، داعشیان دا ټول د یوه خره پښې دي، خو دا پښې ودرولې چا دي او قوت څوک ورکوي؟ دا داسې پوښتنه ده چې یوازې امریکایان او پاکستانیان یې په ځواب پوهېږي. ورسره ایرانیان او روسان هم. بدبختي د افغان وطن د بې ګناه ځوانانو ده چې هره ورځ مري، او ورځ تر بلې په وطن کې یتیمان او کونډې ډېریږي.