در جریان ممنوعیت جاری بر مکاتب، زنان بغلان به قالین بافی روی آورده اند

بغلان -- در شهر پلخمری مرکز ولایت بغلان، برخی از زنان جوان در سلسلهء ممنوعیت تحصیلی شان به قالین بافی روی آورده اند.

محمد عارف غلامی، رئیس انجمن قالین بافان بغلان، گفت که بیش از ۵۰۰ خانواده در این ولایت در حال حاضر از طریق شرکت های خانگی به قالین بافی مشغول هستند.

این انجمن به آنها کمک می کند تا قالین هایی را که تولید می کنند به بازار عرضه کنند.

غلامی به سلام تایمز گفت که بسیاری از بافندگان متعلمین مکتب یا محصلین پوهنتون هستند که «برای فرار از فشار روانی، مشغول ماندن و یادگیری یک حرفه» قالین می‌سازند.

او گفت که از زمان تعطیلی مکاتب دخترانه در ماه اسد سال ۱۴۰۰، برخی این را وسیله ای برای پیشرفت می دانند «و از این فرصت به خوبی استفاده می کنند،»

او گفت، «ما ۵۰۰ خانواده قالین باف و ۱۵۰ خانواده گلیم باف در بغلان داریم،» و این را واضح ساخت که این انجمن مواد خام را از کابل می آورد و به تسهیل فروش محصولات نهایی کمک می کند.

غلامی گفت، نبود بازار مناسب و دسترسی به مواد اولیه از چالش‌های اصلی قالین ‌بافان است.

فرار از افسردگی

ثریا، ۲۷ ساله، باشنده پلخمری، گفت، «من از یک ماه به اینسو قالین بافی می کنم. من قبلاً قالین بافی می دانستم و دوباره شروع به کار کردم.»

او به سلام تایمز گفت، «قالین های که ما می‌ بافیم در بازار ارزان فروخته می‌شوند، اما هنوز هم باید شب و روز با مادر و برادرانم در خانه کار کنم،»

او گفت، آنها قالین های دستبافت با کیفیت بالا تولید می کنند، اما کار دشوار است و تاجران و برخی شرکت ها آنها را با قیمت پایین خریداری می کنند.

سکینه هاشمی، ۲۴ ساله، به سلام تایمز گفت، از زمان محدودیت‌ های اشتغال زنان، که موازی با ممنوعیت تحصیل دختران ایجاد شده است، برخی برای فرار از فشار روانی، حمایت از خانواده‌های خود و بازیابی موقعیت افغانستان در تولید به قالین بافی روی آورده‌اند.

هاشمی که در شهر پلخمری قالین بافی می آموزد، گفت، «قبل از شروع به قالین بافی، من محصل سال دوم علوم سیاسی در یک پوهنتون خصوصی در بغلان بودم،»

او گفت، «بعد از تعطیلی پوهنتون های دختران، مجبور شدم در خانه بمانم. سعی کردم برای فرار از افسردگی و انزوا در خانه کاری پیدا کنم که مرا مشغول بسازد. خوشبختانه قالین بافی را پیدا کردم و اکنون مشغول به کار هستم.»

او گفت، «در حال حاضر در حال یادگیری قالین بافی هستم و صحت روانی ام از قبل بهتر شده است.»

او گفت، «هدف دیگر من بازپس گیری نام محصولات افغانستان است، زیرا کشورهای مختلف در گذشته محصولات ما را به نام خود صادر می کردند،»

هاشمی افزود، «هیچ تلاشی جایگزین آموزش نمی‌شود، اما می‌خواهم تا زمانی که موضوع تحصیل دختران حل شود و پوهنتون ها برای دختران بازگشایی شود، به قالین بافی ادامه دهم،»

نگین مسعودی، ۱۹ساله، متعلم صنف دوازدهم لیسه دخترانه بی بی آمنه در بغلان، گفت که از زمان ممنوعیت تحصیل دختران با چالش های مشابهی روبرو بوده است.

او به سلام تایمز گفت، «اگرچه قالین بافی برای دختران کار سختی است، اما مجبور شدم برای کاهش فشار روحی آن را انتخاب کنم،»

مسعودی گفت، «از زمانی که آموزش قالین بافی را شروع کردم وضعیت روحی من بهتر شد و دوباره امید به زندگی پیدا کردم،»

او تعهد کرد، «اگر دروازه های مکاتب و پوهنتون ها را بسته اند، ما دروازه های جدیدی از حرفه ها را باز خواهیم کرد و هرگز اجازه حذف دختران و زنان از جامعه را نخواهیم داد،»

غلبه بر ناامیدی

عزت میر حقانی، رئیس اطلاعات و کلتور بغلان، گفت که زمانی، قالین های تولید شده در بغلان به کابل و از آنجا به پاکستان فرستاده می شد و از آنجا «زیر نام پاکستان» صادر می شد.

او به سلام تایمز گفت، «اما اکنون قالین در داخل کشور پروسیس می شود و به عنوان محصولات افغانستان به فروش می رسد،»

وی افزود، «بیشتر قالین های تولید شده در این ولایت در گذشته در پاکستان پروسیس می شد، اما اکنون در کابل پروسیس می شود،»

حقانی گفت، این اداره برای رسیدگی به چالش هایی که قالین بافان با بخش خصوصی با آن مواجه هستند و یافتن راه هایی برای فروش قالین های تولید محلی در بازارهای داخلی و بین المللی کار می کند.

تمنا حبیبی، ۲۵ ساله، باشنده شهر کندز، گفت، «دختران بسیار انگیزه دارند و سخت کار می کنند» تا شکافی را در زندگی خود پر کنند که زمانی آموزش پر می کرد.

او به سلام تایمز گفت، «دختران و زنان بر ناامیدی غلبه کرده اند. آنها با انگیزه هستند و سخت کار می کنند تا توانایی های تحصیلی خود را افزایش دهند و حرفه های مختلف را بیاموزند.»

او گفت، «من می خواهم این پیام را به همه خواهرانم برسانم که باید مانند گذشته در جامعه فعال بمانند و به عنوان یک زن به کشور و مردم خود خدمت کنند،»

او گفت، «من مطمئن هستم که راهی که ما در این شرایط سخت انتخاب کرده ایم، افغانستان را به پیشرفت و موفقیت خواهد رساند.»

حبیبی تاکید کرد، تحصیل حق اساسی شهروندان افغان از جمله زنان است. او از جامعه جهانی خواست تا با برداشتن محدودیت های تحصیلی از زنان افغان حمایت کند.