افغان ها آتش بس قسمی را با رویاهای زندگی بعد از جنگ جشن گرفتند

کابل -- با راه اندازی یک آتش بس قسمی از ۳ حوت و توافق احتمالی صلح بین ایالات متحده و طالبان در آینده، افغان ها جرأت خواب دیدن پایان جنگ ۱۸ ساله این کشور را می کنند.

«کاهش خشونت» که توسط ایالات متحده و نیروهای امنیتی افغان با طالبان موافقت شده است، قبل از توافق احتمالی ای میان این شورشیان و واشنگتن صورت می گیرد که به ایالات متحده شرایط بیرون کشیدن هزاران سرباز از افغانستان را مساعد می سازد.

ایالات متحده گفته است که یک «تفاهمی» برای «کاهش چشمگیر و سرتاسری خشونت در سراسر افغانستان» وجود دارد، در حالی که نیروهای امنیتی افغان در طول این هفته «در وضعیت فعال دفاعی» باقی خواهند ماند.

مارک اسپر وزیر دفاع ایالات متحده در تویتر گفت، «طالبان باید تعهد خود را برای كاهش چشمگیر خشونت نشان دهند.»

وی افزود، «اگر طالبان مسیر صلح را نپذیرند، ما آماده دفاع از خود و شرکای افغان خود هستیم.»

در حالی که این امر مملو از تردید است، اما یک گام بالقوه تاریخی برای پایان دادن به درگیری طولانی را رقم می زند.

به تاریخ ۳ حوت وقتی این کشور جنگ زده به یک روزی که نقطه انعطاف بزرگی در جنگ به حساب می آید، از خواب بیدار شد، برخی از افراد ملکی شادمان برای تجلیل از کاهش خشونت به جاده ها برآمدند.

حبیب الله راننده تاکسی به ای اف پی در کابل گفت، «این اولین صبح است که من بدون ترس کشته شدن توسط یک بمب یا حمله انتحاری بیرون می روم. امیدوارم که این حالت برای همیشه ادامه یابد.»

در کندهار، که به عنوان سرزمین مرکزی طالبان پنداشته می شود و در جلال آباد، ده ها تن از افغانها را درحال رقصیدن اتن – یک رقص مروج پشتون ها -- در جشن جاده ها می توان دید.

فضل رحمان، یک کارمند دولت با افزودن اینکه وی نیز می خواهد مذاکرات صلح بین طالبان و کابل «در اسرع وقت» آغاز شود گفت، «یک وقفه مؤقت در جنگ خوب است، اما ما آتش بس دائمی را می خواهیم.»

افغانها امیدهای خود را برای برقراری صلح در رسانه های اجتماعی به اشتراک گذاشته و پست های خود را با هشتگ #اگرصلح بیاید و #زمانی که آتش بس شود، برچسب گذاری کرده اند.

رامین مظهر، یک شاعر معروف که در گسترش این هشتگ ها کمک کرده است به ای اف پی گفت، «در ۱۵ سال گذشته مردم نتوانسته اند با خیال راحت در شاهراه ها سفر کنند. طالبان جلوی آنها را می گیرند، آنها را می کشند یا آنها را اختطاف می کنند.»

اگر کاهش خشونت صورت بگیرد، مظهر گفت که وی به نورستان، یک ولایت دورافتاده در شمال شرق کشور خواهد رفت.

وی گفت، «من می خواهم به نورستان بروم، دوش کنم، بخندم، آواز بخوانم، برقصم، شپیلاک بزنم و ماست بخورم.»

وی افزود، «من می خواهم تپه های سبز آنجا، رودخانه های مستانه و آسمان آبی را لمس کنم. می خواهم به درختان آنجا بالا شوم و کبوتران آنجا را بشناسم.»

غم و خوشی

افغانستان یک زمان منزل مقصود معروفی در مسیر «راه هیپی» بود که در دهه های ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ اتباع خارجی از سراسر اروپا توسط بس با هدف هند به این کشور سفر می کردند.

گردشگری پس از حمله شوروی در ۱۳۵۸ که به بیش از ۴۰ سال جنگ و بی ثباتی منجر شد، به طور کلی از بین رفت.

از آن زمان تاکنون، تعداد محدودی از افغانها قادر به بازدید از مناطق خارج از منزل خود بودند، در حالی که میلیون ها نفر به مناطق شهری نقل مکان کرده اند یا به خارج از کشور مهاجرت کرده اند.

آرزوی دیدن بخش های بیشتر این کشور قوی است.

افغانستان خانه سلسله های کوههای جذاب مانند کوه های برف پوشیده هندوکش به همراه دره های سبز و دوردست و راه های بیابانی دست نخورده است.

عبدالله جاهد در تویتر خود نوشت، «من قول داده ام كه دوستانم را به بدخشان ببرم ... [و] وعده ام را فقط در صورت وقوع آتش بس تحقق خواهم داد.»

حمیدالله ستاری، یکی دیگر از کاربران تویتر افزود، «اگر صلح فرا برسد، من به دورافتاده ترین روستاهای افغانستان خواهم رفت تا با مردم بومی ملاقات کنم، غذای آنها را بخورم، در مورد صنایع دستی آنها بیاموزم و غم و شادی خود را با آنها در میان بگذارم.»

این شور و شوق در حالی رخ می دهد که انتظار می رود طالبان و ایالات متحده به تاریخ ۱۰ حوت توافق نامه ای را انجام دهند که پس از گذشت بیش از یک سال مذاکره، شرایط خروج نیروهای امریکایی از این کشور در ازای تضمین های امنیتی، مساعد شوند.

اکثر تحلیلگران بر این باورند که توافق بعدی بین طالبان و حکومت در کابل سالها طول خواهد کشید، اما این موفقیت باعث امیدواری ها شده است.

افغان های تمام اقشار از این هشتگ ها استفاده می کنند -- سفرهایی را که باید با پای پیاده، بایسکل یا موتر انجام دهند مشخص می کنند، در حالی که افغان های مقیم در خارج قول داده اند که در صورت پایان جنگ به کشور خود باز خواهند گشت و مستقر خواهند شد.

برخی دیگر گفتند که آنها امیدوارند که هرگونه صلح فرصتی برای کمک به کسانی که پس از دهه های خونریزی بیشترین رنج ها را داشته اند فراهم می کند.

هیله نجیب الله -- دختر نجیب الله احمدزی رئیس جمهور پیشین افغانستان که در سال ۱۳۷۵ توسط طالبان شکنجه شده و به طرز وحشیانه ای کشته شد -- گفت که وی امیدوار است که از قبر پدرش در ولایت پکتیا دیدن کند.

وی در تویتر نوشت، «من با پای پیاده به سمت قبر پدرم خواهم رفت. گریه و دعا خواهم کرد که دیگر کودک افغان یتیم نشود.»

وی گفت، «من آنجا یک مکتب خواهم ساخت و در پوهنتون تدریس خواهم کرد.»