تیم بسکتبال زنان معلول هرات تمرین و کمپاین واکسیناسیون فلج اطفال را از سر گرفت

هرات -- پس از یک سال ممانعت از تمرین و مسابقه، تیم بسکتبال بانوان معلول هرات به لطف حمایت صندوق کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) تمرینات خود را از سر گرفت.

یونیسف متعهد شده است که از این تیم ۱۵ نفره حمایت کامل کند.

نادرشاه حیدری، رئیس فدراسیون پارالمپیک هرات، گفت که یونیسف ۱۵ ویلچییر معیاری را به اعضای تیم اهدا کرده و یک مربی را برای آموزش آنها استخدام کرده است.

او گفت، «دفتر یونیسف در هرات یک سالون ورزشی را برای آموزش ورزشکاران ما اجاره کرده است. به هر ورزشکار ماهانه ۱۰۰ دالر [۸۷۰۰ افغانی] کمک هزینه پرداخت می کند.»

او افزود، «هر ویلچیر بیش از ۱۰۰۰ دالر (۸۷۰۰۰ افغانی) قیمت دارد و برای ورزشکاران بسیار مناسب است. مداخله به موقع یونیسف تیم بسکتبال زنان معلول ما را از ریشه کن کردن نجات داده است.»

حیدری گفت، دو تن از این ورزشکاران اعضای تیم ملی پارالمپیک افغانستان و برخی دیگر در لیگ برتر هرات بازی می کنند.

بس گل موسوی، ۱۵ ساله، یکی از اعضای تیم، گفت، بسیار خوشحال است که تیمش بازی را از سر گرفته و روحیه و انگیزه خود را به دست آورده است.

او گفت، «وقتی نتوانستیم به صورت رقابتی بازی کنیم، بسیار ناامید شدم. بازیکنان نتوانستند نزدیک به یک سال با همدیگر ببینند و تمرین کنند زیرا ما مجبور بودیم در خانه بمانیم.»

او افزود، «اکنون که می توانیم به تمرین و مسابقه برگردیم، احساس غرور و خوشحالی می کنم. امیدوارم بتوانیم به بازی ادامه دهیم و آینده بهتری برای خود بسازیم.»

موسوی گفت، «این یک واقعیت است که ما معلول هستیم، اما ما ثابت کردیم که توانایی های مشابه افراد توانمند را داریم. هیچکس نمی تواند توانایی و قدرت ما را دست کم بگیرد.»

موسوی افزود که در طول یک سال زندگی در خانه امید خود را از دست داده بود اما اکنون امید به زندگی بهتر دارد.

بازیابی امید

اعضای این تیم می گویند معلولیت آنها مانع از بازی آنها نمی شود و این کار مانع از آن می شود که آنها بار دوش خانواده های شان شوند.

ریحانه رضایی، ۲۴ ساله، یکی دیگر از اعضای تیم، گفت در سالی که مجبور به ماندن در خانه شده بود، از افسردگی و اضطراب رنج می برد که منجر به تشدید ناتوانی او شد.

او گفت، «بدن انسان به ورزش نیاز دارد. انجام ورزش روح و روان ما را تازه می کند. وقتی با دوستانم ورزش می کنم، از هر دقیقه وقت لذت می بریم و لذت زیادی می بریم.»

وی گفت، «هر چه مدت زمان بیشتری را در خانه سپری می کردم، بیشتر فکر می کردم ضعیف تر می شوم و امیدم را از دست می دهم. احساس می کردم که بخشی از جامعه نیستم و احساس ناامیدی و درماندگی در من ایجاد شده است.»

او گفت، زمانی که او به بسکتبال بازگشته است، می تواند احساس کند که دوباره امید و آرزو دارد و اکنون بسیار خوشحال تر است.

رضایی گفت از اینکه فرصت بازی مجدد و شرکت در فعالیت های اجتماعی را به دست آورده بسیار هیجان زده است.

زهرا موحد، ۲۰ ساله، عضو تیم ملی پارالمپیک افغانستان و تیم بسکتبال زنان در هرات، گفت که بازی بسکتبال حس شجاعت او را افزایش داده است.

وی افزود، «اگر بسکتبال بازی نکنم بیشتر احساس رانده شدن به حاشیه می کنم و ممکن است ناتوانی ام بدتر شود. وقتی تقریبا یک سال بسکتبال بازی نکردیم هر روز احساس ضعف می کردم. اگر ورزش نکنیم مستقل نخواهیم بود.»

او گفت، «از روزی که بازی را از سر گرفتم، صحت من حدود ۸۰٪ بهبود یافته است.»

او گفت، یونیسف با فراهم کردن محیط بهتر و فرصت بازی دوباره، به او و هم تیمی هایش امید به آینده ای روشن داده است.

بالا بردن آگاهی

اعضای تیم علاوه بر انجام تمرینات بدنی و بازی بسکتبال، هفته ای دو بار در کمپاین خانه به خانه برای افزایش آگاهی در مورد فلج اطفال فعال هستند.

همه ۱۵ عضو تیم از فلج اطفال معلول شدند.

فاطمه غلامی، ۲۸ ساله، یکی از اعضای تیم، گفت که هدف این تیم از سازماندهی این کمپاین، ریشه کنی فلج اطفال در افغانستان است تا کودکان افغان دیگر از این بیماری رنج نبرند.

او افزود، «ما تلاش می کنیم تا خانواده ها را متقاعد کنیم که به مراکز صحی مراجعه کنند و فرزندان خود را واکسین کنند تا آنها دچار سرنوشت ما نشوند. طوریکه با آنها صحبت می کنیم ... ما موفق می شویم اکثر آنها را متقاعد کنیم که فرزندان خود را واکسین کنند.»

غلامی گفت، وقتی از جوامع بازدید می کند بسیار خوشحال است و مردم را تشویق می کند تا برای ریشه کن کردن فلج اطفال دست به دست هم دهند.

صابره علیزاده، ۲۲ ساله، یکی دیگر از اعضای تیم، گفت که به دلیل نگرفتن واکسین در کودکی به ویروس فلج اطفال مبتلا شده است.

او به عنوان قربانی فلج اطفال گفت، از هیچ تلاشی برای نجات سایر کودکان دریغ نخواهد کرد.

نامبرده گفت، «هدف ما این است که اجازه ندهیم هیچ کودک افغان به این ویروس مبتلا و فلج شود. ما فلج اطفال را از کشور خود ریشه کن خواهیم کرد. بسیاری از جوانان فقط به این دلیل که واکسین نشده اند به این ویروس مبتلا می شوند.»

او گفت، «در حالی که خانه به خانه می رویم، پیام ما روشن است. ما از این ویروس رنج می بریم زیرا واکسین نشده ایم. ما افغان ها را تشویق می کنیم تا کودکان صحت مند کلان کنند.»

او افزود که در حین کمپاین ها، آنها توانسته اند زنان بیشتری را متقاعد کنند که قول می دهند فرزندان خود را واکسین کنند.

علیزاده گفت فلج اطفال زندگی او را تباه کرده است و نمی خواهد سایر کودکان نیز به همین بیماری قابل پیشگیری مبتلا شوند.