مردم زلزله زده ولایت بادغیس کمک های نقدی دریافت کردند

بادغیس -- سازمان بین المللی مهاجرت (آی او ام) از ساکنان ولایت بادغیس که خانه هایشان در زلزله و سیل ماه جدی ۱۴۰۰ ویران شده است، حمایت می کند.

زلزله ۵.۳ ریشتری بادغیس و برخی ولایات همجوار را در ماه جدی سال ۱۴۰۰ لرزاند و بیش از ۱۰۰۰ خانه را در ولسوالی های قادس و مقر ویران کرد.

پیش از وقوع این زلزله، بارندگی شدید باعث جاری شدن سیلاب شده بود که ساختار صدها خانه در شهر قلعه نو و چندین ولسوالی این ولایت را ضعیف کرده و آنها را در معرض آسیب های بیشتر قرار داده بود.

آی او ام خانواده ها را برای دریافت کمک از طریق سروی شناسایی کرد و به تاریخ ۶ حوت حدود ۸۳ میلیون افغانی (۹۳۰۰۰۰ دالر) کمک نقدی به حدود ۱۳۷۶ خانواده در قلعه نو توزیع کرد.

بسته نقدی شامل ۱۳۲۰۰۰ افغانی (۱۴۹۰ دالر) برای خانواده هایی که خانه هایشان از دست رفته بود، ۴۳۲۰۰ افغانی (۴۸۶ دالر) برای خانه های به شدت آسیب دیده و ۲۶۴۰۰ افغانی (۲۹۷ دالر) برای خانه های با آسیب متوسط بود.

خانه محمد ظریف باشنده بادغیس در اثر زلزله ویران شد. این باشنده ۷۲ ساله ولسوالی مقر از یک سال گذشته با شش عضو خانواده اش در خیمه زندگی می کند.

او گفت، «زمستان سرد را در خیمه گذراندیم و بسیار سخت بود،» و افزود که به زودی بازسازی خانه اش را با ۱۳۲۰۰۰ افغانی آی او ام آغاز خواهد کرد.

او گفت، «من کاملاً امیدم را از دست داده بودم و تصور نمی کردم کسی به من کمک کند تا برای خانواده ام پناهگاهی بسازم.»

ظریف افزود، «نه تنها خانه ام ویران شد، بلکه زمین کشاورزی ما هم محصولی نداشت و بسیار فقیر شدیم.»

بازیابی امید

خانواده های آسیب دیده از زلزله و سیل در ولایت بادغیس می گویند که حمایت مالی آی او ام به آنها کمک کرده است تا امید خود را دوباره به دست آورند.

اخترمحمد، باشنده ولسوالی قادس، ۴۹ ساله، خانه اش را در این زلزله از دست داد و دو تن از فرزندانش نیز بر اثر ریزش چت جان باختند.

او گفت که در یک سال گذشته با خانواده اش در خیمه زندگی می کند.

او گفت، «وقتی خانه ام ویران شد، امیدم را از دست دادم. نمی‌توانستم تصور کنم که بتوانم خانه‌ام را دوباره بسازم. اما اکنون، به لطف حمایت‌های آی او ام، می‌توانم آن را بازسازی کنم.»

او گفت، «اگر چنین کمک هایی صورت نمی گرفت، هرگز نمی توانستیم خانه خود را بازسازی کنیم. به نظر ما کسب درآمد بسیار چالش برانگیز است و بازسازی خانه ما بار مالی بسیار بیشتری را به همراه داشت.»

محمد گفت که کمک های ارائه شده توسط سازمان های کمک رسان در این وضعیت بحرانی بسیاری از افغان ها را از فقر و گرسنگی نجات داده است.

محمد یونس، ۶۸ ساله، باشنده ولسوالی آب کمری، که خانه اش در سیل آسیب دید، گفت، «این روزها ما از بیکاری و مشکلات اقتصادی رنج می بریم.»

او گفت، «بسته کمک نقدی واقعا کمک بزرگی است. ما واقعاً برای بازسازی خانه‌هایمان به این پول نیاز داشتیم. بدون چنین حمایتی، دیگر امیدی وجود نداشت. کسی نبود که از ما در ساخت خانه‌های جدید حمایت کند.»

یونس گفت، «زندگی در خیمه بسیار سخت است. وی افزود که خانواده اش چاره ای نداشتند و از سرما و بیماری رنج می بردند.»

وی با ابراز امیدواری از اینکه سال آینده خانواده اش از سرما در امان باشند، افزود، «حتی پول نداشتم هزینه تداوی آنها را بپردازم.»

نیاز به حمایت بیشتر

خشکسالی سال گذشته نیز کشاورزان و باشندگان بادغیس را به شدت متاثر کرد، به طوری که بیشتر زمین های زراعتی این ولایت با حاصلات اندکی مواجه شدند و کشاورزان قادر به تامین هزینه هایی که برای زراعت زمین های خود متحمل شده بودند، نبودند.

بلایای طبیعی همراه با بیکاری و ادامه بحران اقتصادی، درد و رنج باشندگان بادغیس را در یک سال و نیم گذشته عمیق تر کرده است.

عبدالاحد، ۵۶ ساله، از ولسوالی قادس، گفت که می تواند با کمک هایی که دریافت کرده است، خانه اش را بازسازی کند، اما شش فرزندش همچنان گرسنه خواهند بود.

او گفت، «ما فقط یک یا دو بار در روز می توانیم غذا بخوریم. غذای ما یک قرص نان با چای یا آب است، چند ماهی است که در خانه برنج نداریم و نمی توانیم روغن بخریم.»

او گفت، «هیچ منبعی جز سازمان های کمک رسان بین المللی وجود ندارد که بتواند به فقرا کمک کند.»

وی گفت، «کمک ها باید ادامه یابد تا بتوانیم زنده بمانیم.»

محمد عوض، باشنده ولسوالی مقر، ۶۳ ساله، گفت که تقریباً همه افغان ها به کمک های بشردوستانه سازمان های بین المللی وابسته هستند.

او گفت، «سازمان های کمک رسان جان بسیاری از افغان ها را نجات داده اند.»

وی افزود، «از آنجایی که این زمان بحرانی است که اقتصاد سقوط کرده است و به معنای واقعی کلمه کار وجود ندارد، اگر چنین کمک‌هایی صورت نمی‌گرفت، فاجعه رخ می‌داد.»

وی خاطرنشان کرد، «اکثر نیازمندان هر ماه یک بسته کمک غذایی از سازمان های بشردوستانه دریافت می کنند، اما این کمک ها به دست همه نمی رسد.»

محمد عوض گفت، «فقر و گرسنگی گسترده است و حمایت از همه بسیار دشوار و حتی غیرممکن است.»