هرات -- در زیرزمینی یک ساختمان پنج منزله در شمال شهر هرات، ۶۰ دختر جوان مشغول یادگیری خیاطی هستند.
برخی از آنها متعلمین سن مکتب یا محصلین پوهنتون هستند؛ برخی دیگر در سال گذشته وظایف خود را از دست داده اند، اما یک چیز مشترک همه آنها عزم آنها برای یادگیری و کار و عضویت فعال در جامعه است.
نادیه رسولی، ۱۷ ساله، متعلم دوره لیسه، گفت، «ما برای بازگرداندن امید و رسیدن به اهداف خود مبارزه خواهیم کرد. اگر امروز نتوانیم به مکتب برویم، حتماً فردا یا پس فردا درب مکاتب را باز می کنیم و درس را از سر می گیریم.»
وی گفت، «من مطمئن هستم که با گذشت زمان و با تحصیل و دانش به زندگی عادی باز خواهیم گشت و موفق خواهیم شد.»
![زنان جوان به تاریخ ۲۷ دلو در یک ورکشاپ حرفه ای خیاطی در هرات خیاطی را یاد می گیرند. [عمران/سلام تایمز]](/cnmi_st/images/2023/02/24/40922-t_2-739_416.webp)
زنان جوان به تاریخ ۲۷ دلو در یک ورکشاپ حرفه ای خیاطی در هرات خیاطی را یاد می گیرند. [عمران/سلام تایمز]
او افزود، این به نوبه خود به نجات افغانستان از فقر کمک می کند.
آموزش حرفه ای برای آموزش مهارت های خیاطی به زنان و دختران محروم از تحصیل و کار ماه گذشته توسط دو خواهر در شهر هرات راه اندازی شد.
یکی از خواهران به نام مریم یوسفی که پس از اجرایی شدن ممنوعیت کار زنان برای سازمان های غیردولتی در ماه قوس، وظیفه خود را در یک سازمان غیردولتی محلی از دست داد، گفت، «پس از از دست دادن کارم و گرفتار شدن در خانه روحیه ام بسیار ضعیف بود.»
او گفت، «ما تصمیم گرفتیم این ورکشاپ حرفه ای را راه اندازی کنیم تا کاری داشته باشیم که ما را مشغول کند و همچنین فرصتی برای دختران دیگر ایجاد کنیم تا از خانه های خود بیرون بیایند و به فعالیت بپردازند.»
یوسفی گفت، «نشستن در خانه و منتظر ماندن دیگران برای تصمیم گیری درباره سرنوشت ما راه حل نیست. دختران و زنان باید جرأت پیدا کنند که از خانه های خود بیرون بیایند تا کار کنند و یاد بگیرند.»
خواهرش یلدا، ۱۹ ساله، قبل از اجرای ممنوعیت تحصیل دختران، محصل سال اول پوهنتون هرات بود. او اکنون به ۶۰ زن و دختری که در ورکشاپ آنها شرکت می کنند، خیاطی را به صورت رایگان آموزش می دهد.
وی گفت، هدف از این ورکشاپ حرفه ای، ظرفیت سازی دختران و زنان و نجات آنها از فشارهای روحی و روانی و استرس ناشی از گرفتار شدن در خانه است.
او گفت، «من یک زن هستم و درک عمیقی از وضعیت کشور دارم. من می خواهم از طریق این ورکشاپ از زنان حمایت کنم تا زنان توانمندتری در جامعه داشته باشیم.»
مبارزه برای حقوق زنان
سمیرا نوری، ۱۸ ساله متعلم لیسه، پس از تعطیلی مکاتب شروع به گذراندن کورس های انگلیسی و کمپیوتر کرد، اما حتی این کورس ها بعدا ممنوع شد.
او گفت که ماندن در خانه و انتظار برای بازگشایی مکاتب شکنجه است.
او گفت، «دیگر امیدی نبود، شبانه روز در خانه استرس داشتم و امیدهایم را از بین می بردم، بنابراین تصمیم گرفتم به ورکشاپ خیاطی که شروع فعالیت های اجتماعی من است، بپیوندم و فعالیتم را بیشتر و بیشتر کنم.»
وی افزود، «۲۰ روز است که به ورکشاپ خیاطی می آیم و دوباره به زندگی امیدوار هستم. مطمئن هستم که مکاتب و پوهنتونها بازگشایی خواهند شد و تا آن زمان به کار و فعالیت اجتماعی خود در خارج از خانه ادامه خواهم داد.»
دختران محروم از تحصیل خواستار بازگشایی مکاتب و پوهنتون های خود شده اند.
فاطمه نورزی، متعلم صنف نهم در شهر هرات گفت که با بسته شدن مؤسسات آموزشی، دختران تمام امید خود را از دست داده اند.
او گفت، اما از زمانی که خیاطی را شروع کرد، وضعیت روانی او بهبود یافته است.
او گفت، «بیش از یک و نیم سال است که از تعطیلی مکاتب رنج می‌برم. ما دختران افغان خواستار بازگشایی فوری مکاتب و پوهنتونها هستیم.»
وی افزود، «ما رویاهای بزرگی داریم که تنها از طریق آموزش محقق می شود. ما می خواهیم به افغانستان خدمت کنیم و از طریق آموزش برای مردم خود رفاه به ارمغان آوریم.»
اسما محمدی متعلم صنف هشتم نیز بیش از سه هفته است که به ورکشاپ خیاطی می آید.
وی افزود، «از زمان تعطیلی مکاتب به دلیل استرس در خانه بودم و تحت فشار روحی و روانی زیادی بودم، اما از زمانی که وارد ورکشاپ خیاطی شدم، خوشحال شدم.»
اسما گفت، «خواست من مانند هر دختر افغان بازگشایی مکاتب و پوهنتونها برای دختران است. هر چه این موسسات آموزشی بیشتر تعطیل بمانند، زمان بیشتری برای دختران تلف می شود و آنها امید خود را از دست خواهند داد.»
او گفت که با بازگشایی مکاتب و پوهنتون ها، راه آموزش که از طریق آن زنان افغان می توانند آینده ای روشن را برای خود و کشورشان بسازند، باز خواهد شد.
پس از رخصتی های زمستانی در افغانستان، پوهنتون ها دوباره برای پسران باز شدند، اما دختران هنوز هم اجازه ندارند به پوهنتون ها و مکاتب بالای صنف ششم بروند. در ماه قوس، طالبان به پوهنتون ها دستور داده بود که تا امر ثانی دختران را در پوهنتون ها نپذیرند و تا به حال امر ثانی نیامده است. طالبان در دوره قبلی خود فرمانی صادر کرده بودند که دختران را تا امر ثانی از تحصیل منع می کردند. دختران افغان از تحصیل محروم شدند و نسلی بی سواد و در تاریکی ماند که نتایج آن را مشاهده کردیم. آنها همیشه آنچه را که می خواستند انجام می دادند. آنها بمب ها را منفجر می کردند، آنها به ساختن کشور فکر نمی کردند، آنها مسئولیتی را بر عهده نمی گرفتند و غیره. اما خانواده هایی که با تحصیل مواجه بودند و می خواستند به دولت خدمت کنند، این کار را انجام دادند. دختران ستون فقرات جامعه هستند و ما با آنها رابطه ناگسستنی داریم، مثل خواهر، مادر، خواهر شوهر و همسر... ما برای آنها دل شکسته ایم، اما چون طالبان افراطی هستند، ما نمی‌توانستیم از ترس فریاد بزنیم و نمی‌توانیم حق آنها را بخواهیم که به خواهرانمان حق تحصیل بدهند یا آنها را از آن محروم نکنند. از دیدن پسرهایی که در پوهنتون شرکت می کنند اما دخترانی که در خانه نشسته اند، دلم می شکند. هیچ جایی در دین مقدس اسلام وجود ندارد که دختران از تحصیلات عالی عصری برخوردار نشوند. سازمان همکاری اسلامی ممنوعیت تحصیل زنان و دختران را اقدامی «برخلاف شرع و سنت های اسلامی» خوانده و بارها از طالبان خواسته است که ممنوعیت کار و تحصیل زنان در موسسات کمک رسان را لغو کنند، اما این گروه آن را نپذیرفت.
پاسخ5 دیدگاه
زمانی که در راه با موانعی روبرو می شویم، بهتر است مسیر خود را تغییر دهیم. کسانی که پس از شکست یا محدود شدن تصمیم می گیرند خود را از دیگران جدا کنند و به شکست خود فکر کنند، باید برخیزند و راه دیگری را انتخاب کنند تا زندگی روزمره آنها پیش برود. ممکن است تا زمانی که دوباره شرایط آماده نشود به اهداف خود نرسند، اما هدف گذاری و کار همزمان ضروری است. در عصر امروز اکثر جوانان، چه دختر و چه پسر، می خواهند با حصول تعلیم و تحصیل به اهداف خود برسند، اما زندگی بطور کلی ثابت نیست. یعنی همیشه آنچه می خواهیم اتفاق نمی افتد، بنابراین مفید است که مسیر خود را تغییر دهیم و پس از مدتی انتظار به هدف مورد نظر خود برسیم. شاید جوانان کشور شرایط فعلی را بهتر تحمل کنند. از آنجایی که در زمینه تحصیل مشکلاتی وجود دارد، بهتر است مسیر خود را به روشی که این دختران انجام داده اند تغییر دهند و زمانی که فرصت پیدا کردند، ممکن است به حصول تحصیل شان ادامه دهند.
پاسخ5 دیدگاه
زنان و دختران افغان با مشکلات شدید روحی و روانی دست و پنجه نرم می کنند. زنان و دختران در خانه های خود زندانی هستند و بدون اینکه بتوانند آزادانه رفت وآمد یا تحصیل کنند، دچار استرس شدید عاطفی و روانی شدند. به ویژه زنانی که سرپرستی خانواده هایشان را برعهده دارند از اعمال محدودیت ها رنج می برند و از جامعه جهانی می خواهند که درخواست های آنها را در اولویت قرار دهد. مورد دیگر این است که از همان زمان وزارت تحصیلات عالی طالبان در آخرین اقدام خود به پوهنتون های خصوصی و موسسات تحصیلات عالی خصوصی در افغانستان دستور داده است تا دختران را اجازه ندهد الی امر ثانی در امتحان کانکور این پوهنتون ها شرکت کنند. ۵۲ پوهنتون و مؤسسه تحصیلات عالی خصوصی تنها در کابل با خطر سقوط روبروهستند. اگر آنها سقوط کنند، ما خودمان را در تاریکی خواهیم انداخت.
پاسخ5 دیدگاه
یکی از تجربه های زندگی من این است که زنان نسبت به مردان بیشتر مسؤلیت شناس و منظم تر هستند. از نظر روان‌شناسی، زنان برای رقابت در زندگی یک یا چند رقیب می‌سازند. زندگی پیشرفت می کند و انسان وقتی با کسی در یک رشته رقابت می کند خوش می شود. این بعد زنان بسیار قوی است. اگر به مکتب فکر کنیم، دخترانی که به مکتب می روند نسبتا به پسرانی که مکتب می روند منظم تر می باشند، لباس‌هایشان پاک تر می باشد، جلدهای خوبی به کتاب‌ها داده‌اند، در کتابچه های شان گل کشیده‌اند، کار خانگی شان نسبت به کار خانگی پسران بهتر و طرز نوشتن شان در مقایسه با پسران زیباتر می باشد. نمونه زنده اش همین خبر است. چرا همه شان اینطور هستند؟ این به این دلیل است که جنبه هنری دختران از پسران قوی تر است. دختران در تمام کارهای هنری استعداد زیاد دارند. یک مثال خوب این خبر است. با تغییرات سیاسی اخیر در افغانستان، پسران بیشتر از دختران تحت فشار هستند. درآمدی وجود ندارد و زندگی تلخ می شود، اما این بدان معنا نیست که در خانه بنشینیم. یافتن راه های جایگزین برای زندگی و تفکر مفید است. مطمئنم یلدا قبل از خیاطی در دفتر کار می کرد. حالا خودش و دیگران را مشغول خیاطی کرده است. فواید متعددی برای جامعه وجود داشته است. او خود را بر دوش جامعه بار نکرد، روش کسب درآمد را برای خود تغییر داد، دیگران را به خود مشغول کرد و دیگران نیز از او یاد خواهند گرفت. واو! زندگی زیباست. اگر بخواهیم زندگی کنیم می توانیم زندگی کنیم. بیایید زندگی کنیم!
پاسخ5 دیدگاه
۶۰خواهران افغان ما جمع شدند و می‌خواهند که خیاطی را به صورت فنی بیاموزید . این شصت خواهران ما می خواهند کد د ر آینده بتوانند که از همین فن خیاطی برای خودشان مصارف خانگی شأن را تهیه کنند . خواهران ما نا امید نشوند برای خودشان یک مصروفیت پیدا کنند وخودشان را تسلیم ظلم های دیگران نکنند و قربانی دیگران هم نشوند. گردهمایی این خواهران افغان در زیر یک چتر نشان مدهید که خواهران ما هنوز هم امید وار برای کورسهای حرفه ای تعلیمی هستند و هیچ واقت تسلیم نخواهد شد به دوران های جهلت . خواهران افغان ما کوشش زیادی کنند که یکی چیز ی بیااموزند وفکر خود را به یک کار دیگر مصروف بسازند . از خانه نشستن هیچ چیز چور نمیشود تا که مکتب ها و پوهنتون ها شروع می شود.شما خود را به یک کار فنی خودرا مصروف بسازند .
پاسخ5 دیدگاه