استادان پوهنتون در هرات از طریق ورکشاپ خیاطی زندگی دختران را نجات می دهند

هرات -- استادان پوهنتون در ولایت هرات یک کارگاه خیاطی را برای کمک به شاگردان اناث سابق خود که از هشت ماه پیش محرومیت از تحصیلات عالی نتوانسته اند به پوهنتون بروند، افتتاح کرده اند.

ممنوعیت حضور زنان در پوهنتون پس از ممنوعیت حضور دختران در مکتب بالاتر از صنف ششم صورت گرفت. ممنوعیت دوم در ماه اسد سال ۱۴۰۰ بلافاصله نافذ شد.

سه ماه پیش، یک استاد بیکار بنام فاطمه اسحاقزی، که ۳۵ سال دار، این کارگاه را با دو همکار زن دیگر تأسیس کرد.

اسحاقزی که قبلاً در پوهنتون هرات حقوق تدریس می کرد، گفت که این کارگاه به منظور ایجاد فرصت های کاری و همچنین ایجاد حس امید برای دخترانی است که قادر به ادامه تحصیل نیستند.

او گفت، «ما به ۳۰ دختر خیاطی آموزش می دهیم که بیشتر آنها شاگردان سابق ما هستند و تعدادی نیز متعلمین مکاتب هستند،» و افزود که دختران به خانه های شان محصور ساخته شده که احساس خوبی ندارند.

او گفت، «در شرایط کنونی که موسسات آموزشی به روی دختران بسته است، این کارگاه به دختران کمک می‌کند تا یک مهارت را بیاموزند و از نظر روانی صحت مند بمانند،»

او افزود، «آنها می توانند یاد بگیرند و کار کنند،» و همچنین می توانند در امور مالی خانواده کمک کنند.

اسحاق زی گفت که برخی از شاگردان او در سال آخر پوهنتون بودند اما نتوانستند فارغ التحصیل شوند، زیرا دیگر اجازه حضور در صنف ها را نداشتند.

فرشته، ۲۷ ساله، که از ذکر نام خانوادگی خود خودداری کرد، پیش از این در پوهنتون هرات تکنالوژی معلوماتی (آی تی) تدریس می کرد، اما پس از بسته شدن پوهنتون ها برای دختران، از سمت خود برکنار شد. او اکنون در کارگاه خیاطی تدریس می کند.

او به سلام تایمز گفت، به تعقیب از دست دادن شغل، از استرس و اضطراب رنج می برد.

بنابراین او و تعدادی از استادان در شرایط مشابه «گزینه هایی را در مورد چگونگی کنار آمدن با شرایط دشوار فعلی برای کمک به خود و محصلین مان بررسی کردند».

وی گفت، «با راه اندازی این کارگاه فرصت جدیدی برای خود ایجاد کرده ایم،»

او افزود، «تعطیلی پوهنتون ها از جهات مختلف بر دختران تأثیر گذاشت. به عنوان مثال، آنها امید خود را نسبت به آینده خود از دست دادند و رویاهای شان نابود شدند.»

وی گفت، «بسیار مهم است که خانواده ها و عموم مردم از این دختران حمایت کنند و آنها را از وضعیت وخیم روحی و روانی مداوم نجات دهند.»

فرشته گفت، «آنها واقعاً به حمایت بیشتر جامعه نیاز دارند،»

از بین بردن افسردگی

پس از پنج ماه حبس در خانه، نجلا امیری، ۲۱ ساله، محصل سال اول سابق در فاکولتهء ساینس پوهنتون هرات، خیاطی یاد می گیرد.

امیری گفت، «با اشتیاق زیاد درس می خواندم، اما وقتی پوهنتون به روی دختران بسته شد، امید و انگیزه ام را از دست دادم و شب و روز گریه می کردم.»

او گفت، از زمان پیوستن به این کارگاه، «من اکنون دوباره به زندگی امید دارم،»

او گفت، «تعطیلی پوهنتون ها برای دختران به معنای بسته شدن فرصت علم‌آموزی و کسب دانش برای ما بود.»

او افزود، «اما ما شکست را نخواهیم پذیرفت و با یادگیری یک مهارت و حرفه به پیشرفت خود ادامه خواهیم داد،»

امیری گفت، «ما نه اجازه می‌دهیم رویاهایمان ناپدید شوند و نه خود را در خانه محبوس می‌کنیم.»

همچنین، یگانه نبی زاده متعلم صنف دوازدهم که ۱۷ سال دارد، در این کارگاه شرکت می کند.

یگانه به سلام تایمز گفت که بسیاری از دختران در پی تعطیلی مکاتب و پوهنتون ها از افسردگی رنج می برند.

تلاش برای یادگیری یک مهارت به کاهش شیوع افسردگی و فشار روانی در بین دختران کمک می کند.

او گفت، «هرچه بیشتر در جامعه حضور داشته باشیم، انگیزه و امیدواری بیشتری نسبت به آینده خود پیدا می کنیم،»

او گفت، «اگرچه یادگیری خیاطی برای ما به یک سرگرمی و تجارت تبدیل شده است، اما هرگز نمی تواند جایگزین تمایل ما به گذراندن وقت در صنف شود.»

او افزود، «ما می خواهیم به صنف های درس خود برگردیم و درس بخوانیم،»

تعطیلی مکاتب برای همه دردناک است

خیریه، ۱۸ ساله، شرکت کننده در کارگاه، متعلم سابق صنف یازدهم، گفت که برای بازگشایی مکاتب برای دختران لحظه شماری می کند به این امید که بتواند پس به دروس خود بازگردد.

او گفت، «هیچ کار یا فعالیتی نمی تواند جای صنف درسی مکتب را بگیرد،»

او گفت، «آرزوی من این است که مکاتب بلافاصله برای دختران بازگشایی شود تا بتوانیم به تحصیل خود ادامه دهیم،» و افزود که دختران «راه دیگری» نمی توانند به آرزوها و اهداف خود برسند.

او افزود، «از آخرین باری که به مکتب رفتم دو سال می گذرد و این دو سال گذشته سخت ترین وقت زندگی من بوده است.»

خیریه گفت، «وقتی می بینم پسرها می توانند به مکتب بروند، اما ما نمی توانیم، خیلی ناراحت می شوم، این واقعا بی انصافی است،»

او افزود، بستن مکاتب به روی دختران عمل غیراسلامی و غیرانسانی است.

نجیبه حیدری، باشنده شهر هرات، که ۳۸ سال دارد، و دخترش در پی تعطیلی مکاتب از آموزش محروم شده است، خواستار بازگشایی مکاتب است.

او گفت که دخترش متعلم صنف یازدهم است و از زمانی که مجبور به ترک مکتب شده است، از ناراحتی های روانی رنج می برد.

حیدری گفت، شرایط فعلی برای همه ما دردناک است. تعطیلی مکاتب و پوهنتون ها رویاهای دختران را از بین برده و آینده آنها را تاریک کرده است.

او گفت، «من قبل از سال ۱۳۸۰ متعلم صنف هفتم بودم. زمانی که مکاتب دخترانه در آن زمان تعطیل شد، من نیز از آموزش محروم شدم. این بسیار تاسف بار است که دخترم نیز تقریباً ۲۵ سال بعد به همان سرنوشت دچار شده است.»

او گفت، در آن زمان امیدوار بود که داکتر شود.

او گفت، اما آرزوهای او هرگز محقق نشد، زیرا پس از قطع تحصیلات و ازدواجش، مقامات به او اجازه ندادند که با بازگشایی مکاتب به مکتب برود.