هرات -- استادان پوهنتون در ولایت هرات یک کارگاه خیاطی را برای کمک به شاگردان اناث سابق خود که از هشت ماه پیش محرومیت از تحصیلات عالی نتوانسته اند به پوهنتون بروند، افتتاح کرده اند.
ممنوعیت حضور زنان در پوهنتون پس از ممنوعیت حضور دختران در مکتب بالاتر از صنف ششم صورت گرفت. ممنوعیت دوم در ماه اسد سال ۱۴۰۰ بلافاصله نافذ شد.
سه ماه پیش، یک استاد بیکار بنام فاطمه اسحاقزی، که ۳۵ سال دار، این کارگاه را با دو همکار زن دیگر تأسیس کرد.
اسحاقزی که قبلاً در پوهنتون هرات حقوق تدریس می کرد، گفت که این کارگاه به منظور ایجاد فرصت های کاری و همچنین ایجاد حس امید برای دخترانی است که قادر به ادامه تحصیل نیستند.
او گفت، «ما به ۳۰ دختر خیاطی آموزش می دهیم که بیشتر آنها شاگردان سابق ما هستند و تعدادی نیز متعلمین مکاتب هستند،» و افزود که دختران به خانه های شان محصور ساخته شده که احساس خوبی ندارند.
او گفت، «در شرایط کنونی که موسسات آموزشی به روی دختران بسته است، این کارگاه به دختران کمک میکند تا یک مهارت را بیاموزند و از نظر روانی صحت مند بمانند،»
او افزود، «آنها می توانند یاد بگیرند و کار کنند،» و همچنین می توانند در امور مالی خانواده کمک کنند.
اسحاق زی گفت که برخی از شاگردان او در سال آخر پوهنتون بودند اما نتوانستند فارغ التحصیل شوند، زیرا دیگر اجازه حضور در صنف ها را نداشتند.
فرشته، ۲۷ ساله، که از ذکر نام خانوادگی خود خودداری کرد، پیش از این در پوهنتون هرات تکنالوژی معلوماتی (آی تی) تدریس می کرد، اما پس از بسته شدن پوهنتون ها برای دختران، از سمت خود برکنار شد. او اکنون در کارگاه خیاطی تدریس می کند.
او به سلام تایمز گفت، به تعقیب از دست دادن شغل، از استرس و اضطراب رنج می برد.
بنابراین او و تعدادی از استادان در شرایط مشابه «گزینه هایی را در مورد چگونگی کنار آمدن با شرایط دشوار فعلی برای کمک به خود و محصلین مان بررسی کردند».
وی گفت، «با راه اندازی این کارگاه فرصت جدیدی برای خود ایجاد کرده ایم،»
او افزود، «تعطیلی پوهنتون ها از جهات مختلف بر دختران تأثیر گذاشت. به عنوان مثال، آنها امید خود را نسبت به آینده خود از دست دادند و رویاهای شان نابود شدند.»
وی گفت، «بسیار مهم است که خانواده ها و عموم مردم از این دختران حمایت کنند و آنها را از وضعیت وخیم روحی و روانی مداوم نجات دهند.»
فرشته گفت، «آنها واقعاً به حمایت بیشتر جامعه نیاز دارند،»
از بین بردن افسردگی
پس از پنج ماه حبس در خانه، نجلا امیری، ۲۱ ساله، محصل سال اول سابق در فاکولتهء ساینس پوهنتون هرات، خیاطی یاد می گیرد.
امیری گفت، «با اشتیاق زیاد درس می خواندم، اما وقتی پوهنتون به روی دختران بسته شد، امید و انگیزه ام را از دست دادم و شب و روز گریه می کردم.»
او گفت، از زمان پیوستن به این کارگاه، «من اکنون دوباره به زندگی امید دارم،»
او گفت، «تعطیلی پوهنتون ها برای دختران به معنای بسته شدن فرصت علمآموزی و کسب دانش برای ما بود.»
او افزود، «اما ما شکست را نخواهیم پذیرفت و با یادگیری یک مهارت و حرفه به پیشرفت خود ادامه خواهیم داد،»
امیری گفت، «ما نه اجازه میدهیم رویاهایمان ناپدید شوند و نه خود را در خانه محبوس میکنیم.»
همچنین، یگانه نبی زاده متعلم صنف دوازدهم که ۱۷ سال دارد، در این کارگاه شرکت می کند.
یگانه به سلام تایمز گفت که بسیاری از دختران در پی تعطیلی مکاتب و پوهنتون ها از افسردگی رنج می برند.
تلاش برای یادگیری یک مهارت به کاهش شیوع افسردگی و فشار روانی در بین دختران کمک می کند.
او گفت، «هرچه بیشتر در جامعه حضور داشته باشیم، انگیزه و امیدواری بیشتری نسبت به آینده خود پیدا می کنیم،»
او گفت، «اگرچه یادگیری خیاطی برای ما به یک سرگرمی و تجارت تبدیل شده است، اما هرگز نمی تواند جایگزین تمایل ما به گذراندن وقت در صنف شود.»
او افزود، «ما می خواهیم به صنف های درس خود برگردیم و درس بخوانیم،»
تعطیلی مکاتب برای همه دردناک است
خیریه، ۱۸ ساله، شرکت کننده در کارگاه، متعلم سابق صنف یازدهم، گفت که برای بازگشایی مکاتب برای دختران لحظه شماری می کند به این امید که بتواند پس به دروس خود بازگردد.
او گفت، «هیچ کار یا فعالیتی نمی تواند جای صنف درسی مکتب را بگیرد،»
او گفت، «آرزوی من این است که مکاتب بلافاصله برای دختران بازگشایی شود تا بتوانیم به تحصیل خود ادامه دهیم،» و افزود که دختران «راه دیگری» نمی توانند به آرزوها و اهداف خود برسند.
او افزود، «از آخرین باری که به مکتب رفتم دو سال می گذرد و این دو سال گذشته سخت ترین وقت زندگی من بوده است.»
خیریه گفت، «وقتی می بینم پسرها می توانند به مکتب بروند، اما ما نمی توانیم، خیلی ناراحت می شوم، این واقعا بی انصافی است،»
او افزود، بستن مکاتب به روی دختران عمل غیراسلامی و غیرانسانی است.
نجیبه حیدری، باشنده شهر هرات، که ۳۸ سال دارد، و دخترش در پی تعطیلی مکاتب از آموزش محروم شده است، خواستار بازگشایی مکاتب است.
او گفت که دخترش متعلم صنف یازدهم است و از زمانی که مجبور به ترک مکتب شده است، از ناراحتی های روانی رنج می برد.
حیدری گفت، شرایط فعلی برای همه ما دردناک است. تعطیلی مکاتب و پوهنتون ها رویاهای دختران را از بین برده و آینده آنها را تاریک کرده است.
او گفت، «من قبل از سال ۱۳۸۰ متعلم صنف هفتم بودم. زمانی که مکاتب دخترانه در آن زمان تعطیل شد، من نیز از آموزش محروم شدم. این بسیار تاسف بار است که دخترم نیز تقریباً ۲۵ سال بعد به همان سرنوشت دچار شده است.»
او گفت، در آن زمان امیدوار بود که داکتر شود.
او گفت، اما آرزوهای او هرگز محقق نشد، زیرا پس از قطع تحصیلات و ازدواجش، مقامات به او اجازه ندادند که با بازگشایی مکاتب به مکتب برود.
پدرم می ګفت، هنر را یاد بګیر و در تاقچه نګهدار. تا زمانیکه مکاتب و پوهنتونها بر روی دختران باز می شود، این دختران می توانند خیاطی یا هنر دیګری را یاد بګیرند. وقتیکه مکاتب، پوهنتونها و دفاتر بر روی دختران باز شود، بعدا می توانند که کار اصلی خود را دوباره آغاز کنند. در غیر، اګر در خانه نشسته باشند حتما به امراض روانی مبتلا می شوند و وقت شان ضایع می شود. می ګوید یک از صفر و دو از یک بهتر است. بیایید به جای صفر یک را حمایه کنیم و اجازه بدهیم تا دختران خیاطی و حرفه های شبیه دیګری را یاد بګیرند. به امید یک افغانستان موفق، سربلند و مزین به تعلیم و تحصیلات عالی.
پاسخ5 دیدگاه
این کار باعث سرگرمی دختران محصل میشود و از افسردگی نجات پیدا میکند ولی آینده این دختران و افغانستان چی خواهد شد تا چی وقت دختران از افسردگی به خیاطی ،صنعت دستی،و مدرسه پناه ببرد اینطور خو نمیشود دختران حق دارد تحصیل کند و اینده خود و کشور خود را بسازد در کدام قانون تمام دختران یک کشور خیاط استند چرا آخر آیا با ماشین خیاطی میتوان علم آموخت آیا به صنعت دستی می توان تحصیل کرد نه اینطور هم نمیشود کی در اینده کشور ما برای یک داکتر زن محتاج باشد برای یک معلم زن محتاج باشد در آن وقت از پاکستان و یا از ایران یا از کدام کشور دیگر یک کارمند یا داکتر و یا یک معلم زن برای خدمت مردم خود بیاورم حکومت فعلی لطفا با اینده دختران افغان بازی نکند و دروازه های مکان های درسی را بر روی شان باز کند .
پاسخ5 دیدگاه
این درست است که این نوع برنامه ها می تواند با جوانان کمک کند تا در آینده نفقه حلال را بدست آورند اما این پروسه در نفس خود یک پروسه مخرب و غیرانساني است. انسان از علمیت به خیاطی نه بلکه از خیاطی و کارګری های دیګر به طرف علم و علوم رفته است. در حال حاضر در اکثر کشورهای جهان بسیاری لباس ها توسط ماشین دوخته می شود نه همانند آنکه در افغانستان می شود. مردم باید جمع شوند و با سران حکومت ګفتګو کنند تا در این رابطه راه حلی را پیدا کنند. اګر مردم انتظار از این می کشند که امریکا و اروپا یا روسیه و چین بیاید و طالبان را وادار به این بسازند که از چنین حماقت ها دست بکشند، این فکر خیال است و محال است و جنون. دلیل آن واضح است. در دوره جمهوری همین سفارت های غربی از جنګسالاران مانند عطامحمد نور، اسماعیل خان، عبدالله عبدالله، قانونی، فهیم، سیاف... و اوباشان دیګر حمایت می کردند و اجازه نمی دادند که حکومت آنها را سرکوب کنند، و بعدا قدرت تمام کشور را به دست طالبان داد. حال که طالبان وحشی هر کاری می کنند، دل شان است. هر چه که می خواهند آنرا می کنند.
پاسخ5 دیدگاه
این یک اقدام عالی است زیرا اینها به آنها کمک می کنند. ما از آنها شکایت می کنیم. من همین حالا به مصاحبه ای در رادیو ازادی با یکی از مقامات سابق دورهء جمهوری گوش دادم. مصاحبه با یک کارمند [زن] نظام دولت قبلی که در خانه نشسته بود انجام شد. این زن شهامتش را از دست نداده و به جای دست درازی به سراغ کسی می رود سراغ کارش. او کارخانه ای برای پخت بیسکویت ساخته است که ۱۶ زن دیگر با آن مشغول کار هستند. فروزان مادر هفت فرزند در سخنانی هدف خود را ایجاد شغل برای خود و سایر زنانی که اکثرا نان آور خانواده خود هستند و با مشکلات اقتصادی مواجه هستند، عنوان کرد. فروزان گفت که مهارت پخت بیسکویت را از مادرش آموخته و ۳۰۰ کیلوگرام در روزی سفارش دریافت کرده است، که برای او و سایر زنان درآمد ایجاد می کند.
پاسخ5 دیدگاه
یادگیری مهارت ها به طور کلی کلید پیشرفت در یک جامعه است. استادان پوهنتون هرات برای ارائه آموزش های خیاطی برای دختران کار های زیادی انجام داده اند. با این کار از یک طرف وضعیت روانی دختران بهبود می یابد و از طرف دیگر منبع درآمد خانواده ها می شود.
پاسخ5 دیدگاه