هرگز تسلیم نشوید: زنان از محدودیت ها سرپیچی کرده، از طریق مرکز خیاطی در فراه از خانواده ها حمایت مالی می کنند

فراه -- گروهی از زنان در یک خانه کوچک در یک کوچهء خالی در ناحیه چهارم شهر فراه مشغول خیاطی هستند.

برخی از آنها در سال های اخیر شوهران خود را به دلیل درگیری از دست داده اند، در حالی که برخی دیگر قبلاً برای دولت کار می کردند اما اکنون وظیفهء خود را از دست داده اند.

گلالی ۴۲ ساله یکی از آنهاست. شوهرش مامور پولیس بود و حدود ۱۸ ماه پیش در حین انجام وظیفه کشته شد.

پس از مرگ شوهرش، او مسئولیت معاش زندگی و تغذیه فرزندان بدون پدرش را برعهده گرفت.

گلالی قبل از مرگ همسرش کارهای خانه‌ را انجام می داد، اما چالش‌های اقتصادی که پس از از دست دادن شوهرش با آن مواجه شد، او را مجبور کرد که با محدودیت‌های موجود علیه زنان مبارزه کند و خانه‌اش را ترک کند و کار کند.

او گفت، «از زمان افتتاح این کارگاه سه ماه است که خیاطی می کنم.»

وی گفت، «از آنجایی که اینجا کار می‌کنم، درآمد دارم و می‌توانم تا حدودی مخارج خانواده‌ام را تامین کنم. در شرایط فعلی خوشحالم که می توانم بیرون از خانه کار کنم.»

گلالی افزود، «من به این وظیفه ضرورت دارم و اگر کار نکنم بچه هایم گرسنه می شوند.»

لیلما، ۳۶ ساله، که در کارگاه خیاطی نیز کار می کند، شوهرش را که در اردو خدمت می کرد، در انفجاری در فراه از دست داد.

او با چهار فرزند و مادر مریض اش در خانه ای در شهر فراه زندگی می کند. پدرش یک سال پیش بر اثر مریضی درگذشت، بنابراین لیلما اکنون نان آور خانواده اش است.

او گفت، «درآمد ماهانه من از کار در این کارگاه خیاطی ۲۰۰۰ تا ۳۰۰۰ افغانی [۲۳ تا ۳۴ دالر] است که نیازهای خانواده ام را تا حدی برطرف می کند.»

او گفت، «من بسیار تلاش می کنم درآمدم را افزایش دهم تا هزینه های خانه ام را تامین کنم. در شرایط فعلی کار بیرون از خانه برای زنان سخت است، اما من باید این مشکلات را تحمل کنم.»

نجات خانواده ها از فقر

هر خانمی که در خیاطی شهر فراه کار می کند در شرایط سخت کنونی تلاش می کند تا خانواده اش را از لحاظ مالی حمایه کند.

شیما، ۲۷ ساله، نفقه پنج نفر از اعضای خانواده اش را به دست می آورد.

در این دو ماهی که او در خیاطی کار می کند، درآمد داشته و خوشحال است که از خانه بیرون می آید و کار می کند.

او گفت، «بستگان ما و افراد دیگر لباس فرمایش می دهند و ما برای آنها لباس می دوزیم. ما در کارگاه لباس های مختلفی می دوزیم و در مقابل یک قطعه لباس بین ۲۰۰ تا ۵۰۰ افغانی [۲.۳۰ الی ۵.۷۰ دالر] می گیریم.»

وی گفت، «علیرغم منابع محدود، تلاش می کنیم تا برای خانواده خود نفقه پیدا کنیم،» و افزود، زنان در دوکان به صورت دسته جمعی کار می کنند و در پایان ماه درآمد را تقسیم می کنند.

او گفت، «ما ماشین خیاطی را از خانه با خود آورده ایم. اگر سازمان های کمک رسان از ما حمایت کنند، می توانیم برای زنان بیشتری در این کارگاه فرصت کار ایجاد کنیم.»

صنم، ۳۱ ساله، مادر سه فرزند نیز در یک خیاطی در شهر فراه کار می کند.

شوهرش سه سال پیش پس از یک مریضی فوت کرد و صنم اکنون نان آور خانواده است.

او گفت،‌ «من بحیث یک صفاکار در اداره گمرکات فراه کار می کردم، اما یک و نیم سال پیش کارم را از دست دادم و دیگر اجازه کار کردن در آنجا را ندارم.»

وی گفت، «از زمانی که کارم را از دست دادم، مجبور شدم به اینجا بیایم و خیاطی را شروع کنم.»

صنم گفت، «در حالی که حقوقم کم است، تا حدودی هزینه های خانه ام را تامین می کنم. امیدوارم بتوانم هر روز بیشتر کار کنم و پول بیشتری کسب کنم.»

'هرگز تسلیم نشوید'

شفیقه بیوه ۳۵ ساله، تا ۱۸ ماه پیش در یک مکتب دخترانه در شهر فراه تدریس می کرد که پس از تعطیلی مکاتب متوسطه دخترانه، وظیفه خود را از دست داد.

او فارغ فاکولته علوم اجتماعی است و شش سال تدریس کرده است. او پس از بیکار شدن به خیاطی روی آورد.

او گفت، او هشت فرزند دارد و تنها نان آور خانواده اش است.

اوگفت، «زمانی که تدریس می کردم، درآمد داشتم و زندگی ما خیلی خوب بود.»

وی گفت، «اما از زمانی که کارم را از دست دادم مشکلات خانوادگی ام بیشتر شد، خسر من بخشی از هزینه های خانواده ام را تامین می کرد اما هشت ماه پیش فوت کرد.»

شفیقه افزود، «چهار پسر و دو دخترم به مکتب می روند. من سخت کار می کنم تا آنها بتوانند درس بخوانند و آینده روشن تری را برای خود رقم بزنند. بخشی از درآمدم را صرف هزینه تحصیل فرزندانم می کنم.»

دو کودک دیگر هنوز خوردسال هستند و به مکتب نمی روند.‌

اگرچه مشکلات اقتصادی او را به شدت نگران می سازد، او فرزندانش را تشویق می کند که (به جای کار کردن) درس بخوانند - حتی اگر انجام این کار به این معنی باشد که او باید گرسنه به خواب برود.

کبرا نوری، ۲۸ ساله، قبلاً در شاروالی فراه کار می کرد، اما نزدیک به یک و نیم سال پیش از کارش گوشه شد.

او همراه با زنان دیگر در خیاطی شهر فراه کار می کند.

او گفت که پدرش که یک سابقه کار اردو است نیز اکنون بیکار است. در نتیجه خانواده او با مشکلات اقتصادی شدیدی مواجه شده است.

نوری گفت، «بیکاری، مشکلات اقتصادی و گرفتار شدن در خانه بسیار آزارم می داد. من مجبور شدم به این کارگاه بیایم تا خیاطی را یاد بگیرم.»

وی افزود، «این وضعیت برای خانواده ام غیرقابل تصور بود، اما متاسفانه به دلیل از دست دادن وظیفه با مشکلات جدی مواجه شده ایم.»

او گفت، «اما من هرگز دست از تلاش بر نمی دارم. به جای اینکه برای دولت کار کنم، خیاطی خودم را باز خواهم کرد. اجازه نمی دهم خانواده ام به دیگران وابسته باشند.»

نوری از سایر زنان خواست تا در برابر محدودیت ها بایستند و خود و خانواده هایشان را از فقر نجات دهند.