حقوق زنان

یو ان دی پی برای هزاران خیاط از طبقه اناث در غرب افغانستان سهولت کاری را فراهم کرده است

گزارش از محمد قاسم

برنامه انکشافی ملل متحد (یو ان دی پی) برنامه کمکی را برای توانمندسازی اقتصادی زنان در منطقه غرب راه اندازی کرده است. بر اساس این برنامه، یو ان دی پی به زنانی که مشاغل غیررسمی خیاطی را اداره می کنند و کسانی که نان آور خانواده مرد ندارند، کمک نقدی و رخت ارائه کرده است. [عمر/سلام تایمز]

هرات -- برنامه انکشافی ملل متحد (یو ان دی پی) برنامه کمکی را برای توانمندسازی اقتصادی زنان در منطقه غرب افغانستان راه اندازی کرده است.

بر اساس این برنامه، یو ان دی پی برای زنانی که مشاغل غیررسمی خیاطی را اداره می کنند و کسانی که نان آور مردی در خانواده ندارند، کمک نقدی و رخت تقدیم کرده است.

این برنامه پیش از این بیش از ۳۰ تون رخت بین این زنان توزیع کرده است تا آنها را قادر به تولید لباس برای فروش در بازارها کند.

هر زن شرکت کننده در این برنامه همچنین ۱۲۰ دالر کمک نقدی برای گسترش تجارت خود دریافت کرد.

یک زن بتاریخ ۴ ماه جوزا در شهر هرات به عنوان بخشی از برنامه انکشافی ملل متحد لباس می دوزد. [عمر/سلام تایمز]

یک زن بتاریخ ۴ ماه جوزا در شهر هرات به عنوان بخشی از برنامه انکشافی ملل متحد لباس می دوزد. [عمر/سلام تایمز]

زنان به تاریخ ۲۰ ماه جوزا در میان لباس‌ها و رخت های که برای فروش در یک غرفه در بازار صنایع دستی زنان در هرات به نمایش درآمده‌ اند، می‌گردند. [محسن کریمی/ ای اف پی]

زنان به تاریخ ۲۰ ماه جوزا در میان لباس‌ها و رخت های که برای فروش در یک غرفه در بازار صنایع دستی زنان در هرات به نمایش درآمده‌ اند، می‌گردند. [محسن کریمی/ ای اف پی]

این برنامه که به تاریخ ۲۲ حمل آغاز شد، تاکنون به بیش از ۷۰۰۰ زن در هرات و تقریباً ۵۰۰۰ زن در ولایات فراه، بادغیس و غور کمک کرده است.

تاریخ پایان آن گزارش نشده است.

نرگس هاشمی، رئیس اطاق تجارت و صنایع زنان هرات گفت که این کمک ها هزاران خانواده را از فقر نجات داده است.

وی گفت، «با بدتر شدن بحران اقتصادی در کشور طی یک سال گذشته، بسیاری از زنان شغل خود را از دست داده و با مشکلات جدی اقتصادی روبرو هستند.این برنامه به آنها کمک می کند تا تجارت خود را از سر بگیرند.»

او گفت، «ما از جامعه جهانی به ویژه سازمان ملل می‌خواهیم که به کمک‌های خود به زنان و دختران افغان ادامه دهد. در صورت تداوم کمک های بین المللی به زنان، مشکلات اقتصادی خانوارها کاهش خواهد یافت.»

مشاغل برای زنان

با وجود محدودیت ها، بسیاری از زنان به کار در خارج از خانه خود ادامه داده اندتا از خانواده خود حمایت کنند.

بس گل احمدی مسئول یک خیاطی در شهر هرات است که ۷۰ زن در آن مشغول به کار هستند.

او گفت که کمک های نقدی و رخت از سوی یو ان دی پی به او این امکان را داد که تعداد کارمندان خود را از ۳۰ به ۷۰ زن افزایش دهد.

او گفت، «ما از پول نقد برای خرید ماشین های خیاطی و سایر وسایل لازم استفاده کردیم و رخت را برای تهیه لباس بین زنان توزیع کردیم.»

به گفته احمدی، زنان شاغل در مغازه او شامل سرپرستان خانوار، محصلان پوهنتونها و مکاتب و زنان خانه‌دار هستند.

وی افزود، «بیشتر این زنان و دختران نان آور خانواده خود هستند و به کمک سازمان ملل نیاز دارند.»

راحله حق دوست مدیر یک خیاطی دیگر در شهر هرات گفت که به دلیل بحران اقتصادی و افزایش گرسنگی، زنان مجبورند بیرون از خانه کار کنند.

او گفت، «۲۵ زن در دوکان من کار می کنند و همه آنها از کمک های یو ان دی پی برخوردار شده اند که به بهبود وضعیت اقتصادی آنها کمک کرده است.»

او گفت، «بسیاری از زنان به سختی بیرون از خانه کار می کنند. آنها به شدت به کمک سازمان های غیردولتی و جامعه بین المللی نیاز دارند. ما از جامعه جهانی می خواهیم که از زنان افغان در این شرایط دشوار حمایت کند.»

راحله گفت که با حمایت سازمان های غیر دولتی و کشورهای کمک کننده، زنان افغان می توانند نقش مهمی در اقتصاد ایفا کنند و خانواده های خود را از فقر نجات دهند.

حمایت از خانواده ها

کمک های یو ان دی پی وضعیت اقتصادی هزاران زن افغان و خانواده هایشان را دگرگون کرده و چالش های فقر و گرسنگی را کاهش داده است.

یگانه صفری، که در یک دانشگاه خصوصی در شهر هرات در رشته اقتصاد تحصیل می کند، گفت که اکنون می تواند به عنوان یک خیاط در مخارج خانواده اش سهیم باشد.

او گفت، «کمک هایی که دریافت کردیم، شغل هایی ایجاد کرد که اکنون می توانم به خانواده ام کمک کنم. من بسیار خوشحالم که می توانم در این شرایط سخت به والدینم کمک کنم.»

صفری گفت، «درآمد من از خیاطی علاوه بر تامین هزینه های خانواده، هزینه های تحصیلم را نیز تامین می کند. زمانی که اقتصاد بسیار بد است، کار کردن و درآمد داشتن بسیار مفید است.»

زهرا میرزایی، شاگرد سال اخر لیسه در شهر هرات، پس از تعطیلی مکاتب دخترانه، شروع به شرکت در صنوف خیاطی کرد.

او پس از هفت ماه آموزش، اکنون می تواند انواع لباس های زنانه و مردانه را بدوزد.

او با بیان اینکه از خانواده ۱۰ نفره میرزایی فقط پدرش کار می کند، گفت که تصمیم گرفت به جای نشستن در خانه کار کند و به پدرش کمک کند.

او گفت، «کمک های سازمان های غیردولتی بسیار موثر است. رخت های زیادی به ما دادند که من با آن لباس تهیه می کردم و در بازار می فروختم.»

نسیمه شریفی، شاگرد یک لیسه در شهر هرات نیز گفت که برای فرار از بیکاری و گرفتار شدن در خانه به صنف خیاطی روی آورده است.

شریفی گفت، «خیاطی را با کمکی که از یو ان دی پی دریافت کردم، شروع کردم و اکنون درآمد هفتگی من بیش از ۳۰۰۰ افغانی [۳۴ دالر] است.این درآمد به من کمک کرده تا مشکلات اقتصادی خانواده ام را حل کنم

وی افزود، با وجود محرومیت از رفتن به مکتب، خوشحالم که می توانم کار کنم و به چالش های اقتصادی خانواده ام رسیدگی کنم.

آیا شما این مقاله را می پسندید؟

5 دیدگاه

شیوه نامۀ بیان دیدگاه ها * نشان دهندۀ فیلد اجباری است 1500 / 1500

دید کای من منهیس یک خیاط باید همایه شوند

پاسخ

به نظر من بسیاری از حرفه های کوچکی که توسط سازمان های کمک کننده در کشور تمویل و آموزش داده می شوند بدون توجه به بازار موجود در کشور است. مردمی که نان خوردن ندارند لباس را چه کنند؟ این مؤسسات چرا پول را که به نام مردم افغانستان از کشورهای کمک کننده و سایر تمویل کننده گان میگیرند در ساحات مورد ضرورت که دارای نتایج دایمی باشند صرف نه می کنند؟ حقیقت این است که این مؤسسات نیز به دنبال فواید و اهداف خود شان هستند. کاری را می کنند که از یکسو دونر و کشور تمویل کننده را قانع بسازند و از سوی دیگر کارهای آسان را با مصارف گزاف انجام دهند. کشورهای کمک کننده باید روی یک میکانیزم شفاف که در آن تمامی پروژه ها بر اساس اولویت ها اجتماعی و با نتایج دایمی طرح ریزی گردیده باشند کار کنند. تشکر

پاسخ

من از ارائه این گونه کمک ها از طرف یو این دی پی و سایر مؤسسات خیریۀ بین المللی استقبال می کنم، اما در عین وقت امیدوار هستم که یو این دی پی و سایر کمک کننده گان، دامنۀ فعالیت های شان را به سایر مناطق افغانستان وسعت ببخشند. بدینوسیله از یک سو کمک ها به افراد مستحق تر خواهد رسید و از سوی دیگر از آوارگی داخلی جلوگیری خواهد شد. زمانیکه مؤسسات خیریه و سازمان های بین المللی بر شهرهای بزرگ چون هرات تمرکز می کنند، مردم قریه جات، ولسوالی ها و ولایات خود را ترک نموده و برای مستفید شدن از این کمک ها به شهرهای بزرگ می روند. علاه بر این، از آنجاییکه امنیت در سراسر کشور تامین گردیده است و بعد از این سازمان های کمک کننده نمی توانند نا امنی را بهانه قرار دهند. آنها اکنون می توانند که خدمات خود را به شماری از ولایاتی که در جریان ۲۰ سال گذشته هیچ گونه کمکی را دریافت نه کرده اند و از مدت ها بدینسو در وضعیت دشوار اقتصادی به سر می برند گسترش دهند. این ولایات شامل پکتیکا، ارزگان، زابل، نورستان، لغمان، هلمند، غور و سایر ولایات می شوند. تشکر از شما

پاسخ

در حال حاضر یک فرصت کاری بدی است که مردم با آن مصروف ساخته می شوند، اما در دراز مدت این کار نمی تواند به آنها کمک کند تا ضروریات شان را برآورده سازند، زیرا این پروژه ها کوتاه مدت هستند. آنها برای مدت زمانی مردم را مشغول می کنند و بعد کار شان را متوقف می سازند. وقتیکه این کارها تمام شود، کارگران برای چه کسانی کار خواهند کرد؟ اگر مردم غذای شب نداشته باشند، چگونه می توانند برای خود لباس بخرند؟ این سازمان ها به جای مصرف پول در این گونه پروگرام ها، بهتر است که فابریکه های قالین بافی افغانی را برای مردم فعال نموده و برای شان مصروف پیدا کنند. اگر قالین های افغانی در داخل کشور بازار نداشته باشند، اما آنها بازار جهانی بسیار خوب و مشتریان دائمی دارد. در عین حال قالین بافی افغانی و فروش آن در بازارهای جهانی فواید بیشتری نسبت به دوختن این لباس ها داشته و همچنان تولیدات افغانی به نام افغانستان به بیرون از کشورصادر خواهند شد.

پاسخ

این پروسه باید بیشتر از این گسترش یابد. اکثر ادارات ملل متحد معاش های بسیار بالای به کارکنان بین المللی خود می دهند. با در نظرداشت وضعیت فعلی در افغانستان، یو این دی پی و سایر سازمان های بین المللی باید تعداد کارمندان بین المللی شان را کاهش داده و کارمندان افغان را به جای شان استخدام کنند. به این وسیله از یک سو از دادن معاشات بیشتر به کارمندان بین المللی جلوگیری می شود و آن پول به دست مردم فقیر می رسد و از سوی دیگر کادرهای افغان به کار جذب می شوند. من از طریق سلام تایمز از ملل متحد و سایر سازمان های بین المللی می خواهم که همچو پروژه ها را در مناطق پشتون نشین نیز آغاز کنند. در جریان ۲۰ سال گذشته مناطق پشتون نیشن از هرگونه کمک و کار خیریه محروم مانده اند زیرا از یک سو طالبان فعالیت های تخریبی را انجام می دادند و از سوی دیگر توسط دولت و نیروهای غربی بمباران می شدند. به همین دلیل در مناطق پشتون نشین امکانات و خدمات موجود تقریبا وجود ندارد و آثار تمدن در آن به گونۀ کامل از بین رفته است.

پاسخ