تاجران اناث در هرات به مبارزه در برابر محدودیت ها ادامه می دهند

هرات -- از زمان سقوط حکومت افغانستان در اواخر ماه اسد، زنان تجارت پیشه در هرات تحت محدودیت های سختی که بر توانایی کارکردن آنها وضع شده اند، پژمرده شده اند.

پس از بسته شدن اتاق تجارت و صنایع زنان در هرات، صدها نفر وظایف خود را از دست دادند و برخی دیگر مجبور شدند که تجارت ها و دکان های خود را بسته کنند.

فقط یک بازار کوچک برای زنان باز مانده است و تعداد محدودی از زنان به فعالیت های تجارتی خود در سراسر شهر هرات ادامه می دهند.

با این حال، زنان تجارت پیشه می‌ گویند که با محدودیت‌ ها مبارزه می ‌کنند و به کسی اجازه نخواهند داد که دستاوردهایی را نابود کند که آنها در دو دهه گذشته به دست آورده بودند.

فریال غزنوی یک فروشنده صنایع دستی زنان در هرات گفت، «صرف نظر از اینکه آنها چقدر موانع سختی را ایجاد می کنند، ما اجازه نخواهیم داد که کسی ما را مجبور سازد که در خانه بمانیم.»

وی گفت، «ما هرگز اجازه نخواهیم داد که زنان در خانه زندانی شوند و از مشکلات روانی رنج ببرند. ما به تلاش های خود ادامه خواهیم داد و با این موانع غیرعادلانه مبارزه خواهیم کرد.»

وی از سایر زنان افغان خواست که طبق معمول از خانه های خود بیرون بیایند و به زندگی روزمره خود رسیدگی کنند.

غزنوی گفت، «هیچ چیزی تغیر نکرده است؛ همانطور که در گذشته ثابت کردیم، زنان می توانند شرایط را به نفع خود مدیریت کنند و ما به بازی کردن نقش فعال خود در جامعه، ادامه خواهیم داد.»

ملالی فروتن که از مدت بیش از یک دهه بدینسو صنایع دستی زنان را در هرات می فروشد گفت که تجارت هایی که از سوی زنان اداره می شوند، در ۲۰ سال گذشته دگرگون شده و رونق یافته بودند.

با این حال، با سقوط حکومت قبلی این دستاوردهایی که با سختی به دست آمده بودند، اکنون در خطر اند.

وی گفت، «ما از حاکمان جدید می ‌خواهیم تا دستاوردهایی را که ما در دو دهه گذشته به دست آورده‌ ایم، بشناسند، قدر آنها را بدانند و به زنان اجازه دهند که به کاروبارهای خود بازگردند.»

توقف کامل

صفیه مرادی یک تاجر در ولایت هرات که از شش سال بدینسو مواد غذایی و صنایع دستی را تولید می کند گفت که پس از سقوط حکومت، وی مجبور شد که تجارت خود را ببندد.

وی گفت، «بیش از ۷۰ نفر زنان در بخش صنایع دستی و مواد غذایی ما کار می کردند، اما همه آنها بیکار شده اند.»

مرادی گفت، اکثریت زنانی که با وی کار می کردند، بیجاشدگان داخلی بودند که در حمایت از خانواده های خود کمک می کردند، اما اکنون که آنها بیکار شده اند، خانواده هایشان با فقر و گرسنگی روبرو هستند.

وی گفت، «تجارت های ما در زمان حکومت قبلی رونق کردند، اما اکنون همه چیز به طور کامل متوقف شده است.»

آرزو حقیقی یک زن تجارت پیشه ای که از پنج سال گذشته بدینسو به عنوان یک بازاریاب و فروشنده آنلاین در ولایت هرات کار می کرد، وظیفه اش را پس از سقوط حکومت از دست داد.

وی گفت، کار در ماه های اخیر ناپدید شده است.

حقیقی گفت، «چندین ماه می شود که تجارتم را از دست داده ام و اکنون با چالش های اقتصادی مواجه هستم.»

وی گفت، «زنان افغان باوجود چالش ‌های زیاد در ۲۰ سال گذشته سخت تلاش کردند تا تجارت های خود را تغیر دهند.»

کریمه صدیقی معاون اتاق تجارت و صنایع زنان هرات گفت، از زمان سقوط حکومت افغانستان بدینسو، اکثریت زنان تجارت پیشه وظایف خود را از دست داده و مجبور شده اند که در خانه بمانند.

وی گفت، «بیش از ۳۵۰ نفر زنان تا سه ماه پیش در اتاق تجارت و سرمایه گذاری هرات عضویت داشتند. اما به دلیل ترس احتمالی از آزار و اذیت و زورگویی، فقط تعداد اندکی از آنها به اداره کردن تجارت های خود ادامه می دهند.»

صدیقی گفت، قبل از تغیر حکومت، بیش از ۳۰۰۰ زن در هرات در کاروبارهایی از قبیل خیاطی، صنایع دستی، نقاشی، قالین بافی و زراعت اشتراک می کردند. با این حال اکثریت آنها اکنون بیکار شده و در خانه به سر می برند.

چشم انداز اقتصادی

چنین بیکاری به این معناست که خانواده های این زنان با مشکلات اقتصادی و فقر روبرو هستند.

شفیقه حقدوست که به مدت پنج سال در صنعت لباس های محلی کار کرده است گفت که مقامات از وی خواستند که فعالیت کارخانه خود را متوقف کند و به وی گفته اند که برای بازگشایی کار خود، منتظر اجازه آنها باشد.

وی گفت، بند شدن کارخانه ۱۰ نفر کارمندانش را متأثر کرده است که اکنون با مشکلات شدید اقتصادی مواجه هستند.

حقدوست افزود، «من سرمایه ام را با بسیار سختی جمع کردم و چندین پایه ماشین خیاطی و رخت خریدم. اکنون تمام سرمایه ام به شکل معلق مانده است.»

وی افزود، «من و کارمندانم قبلاً از طریق تجارتم امرار معاش می کردیم، اما اکنون بیش از ۱۰ خانواده در فقر به سر می برند. من به شما می گویم که تمام کارگرانی که قبلا در کارخانه لباس کار می کردند، یگانه نان آور خانواده خود بودند.»

وی گفت، بند شدن کارخانه ها با محدود ساختن فعالیت های زنان، فقر و بیکاری را در جامعه گسترش می دهد.

مریم عزیزی یک فعال حقوق زنان در هرات گفت، جدا کردن زنان افغان از نیروی کاری واقعاً یک گناه بزرگی در حق جامعه ما است، زیرا آنها نصفی از نفوس افغانستان را تشکیل می دهند.

وی گفت، اکثریت زنان به دلیل فقر و مشکلات اقتصادی کار می کردند و در امرار معاش و امور مالی خانواده های خود کمک می کردند.

وی گفت، برای ممنوعیت تجارت زنان هیچ دلیل مشروع ای وجود ندارد.