آینده تاریک در انتظار زنان افغانی که دیگر نمی توانند کار کنند

کابل -- مدینه در ۲۱ سالگی وظیفه دلخواهش را داشت. وی یک ژورنالست بود، معاش وی برای زندگی خانواده اش در افغانستان بسیار مهم بود.

بعداً به تاریخ ۲۴ اسد حکومت افغانستان سقوط کرد.

اکنون در حالیکه اقتصاد افغانستان در حال فروپاشی است و سازمان ملل متحد پیش ‌بینی می‌ کند که نصفی از نفوس این کشور ممکن در طول زمستان طولانی و سرد مواد غذایی خود را تمام کنند، مدینه مانند بسیاری از زنان دیگر افغان، نمی‌ تواند کار کند و خانواده ‌اش درآمد وی را از دست داده است.

این امر مدینه را پشت دروازه های بسته بند نگهداشته است تا با پریشانی فکر کند که خانواده ‌اش چگونه کرایه خانه را خواهد پرداخت و برای گرم کردن خانه ‌شان تا فصل بهار چگونه هیزم را بخرد.

مدینه که برای حفظ کردن هویتش نام خود را تغیر داده است گفت، «من آینده ای تاریکی را در پیش دارم.»

فقط چند ماه پیش این زن جوان برای یک استیشن رادیویی کار می کرد که از سوی امریکا تمویل می شد. وی آرزو داشت که در تلویزیون اخبار را تقدیم کند و شاید بعداً به عرصه سیاست داخل شود.

اکنون این استیشن غیرفعال شده است و تلاش برای یک وظیفه جدید بیهوده خواهد بود. از زمان سقوط حکومت افغانستان در ماه اسد، به جز از سکتورهای تخصصی مانند صحت و تعلیم، تعداد کمی از زنان کار کرده اند.

درآمدهای از دست رفته

سال گذشته تحت حاکمیت حکومت قبلی، بیشتر از ۲۷٪ کارمندان دولت را زنان تشکیل می دادند. اکنون به آنها گفته شده که تا اطلاع بعدی در خانه بمانند.

درست زمانی که افغانستان با یکی از بدترین بحران های بشردوستانه در جهان روبرو است، بسیاری از خانواده ها بخش قابل توجهی از درآمد خود را از دست داده اند.

سازمان ملل متحد گفته است که در زمستان امسال بیش از ۲۲ میلیون افغان از کمبود مواد غذایی رنج خواهند برد. این درحالیست که خشکسالی ناشی از تغیرات اقلیمی به مشکلات ناشی از سقوط حکومت می افزاید.

مدینه که با والدین خود زندگی می کند، بزرگترین چهار خواهر و دو برادر است. پدرش که یک کارگر بود، روی تحصیلات وی حساب کرده بود که تا زمانیکه حکومت در کابل سقوط نکرده بود، شرط خوبی به نظر می رسید.

این خانواده با دو معاش مدینه و پدرش امرار معاش می کردند.

وی می گوید، «من کرایه خانه را می پرداختم. وقتی من وظیفه داشتم می توانستم نیازهای خانواده ام را برآورده کنم».

اما آنها اکنون مجبورند که مواد اولیه مانند برنج و آرد را به قرض بخرند و علی رغم فرارسیدن سرمای زمستان آنها نمی توانند برای گرم ساختن خانه خود ذغال سنگ یا چوب را بخرند.

مدینه گفت، «دیدن این سختی ها برای من بسیار دردناک است.»

در زندان

رابعه ۲۵ ساله که همچنان با نام مستعار صحبت می کرد در وزارت معادن و پطرولیم کار می کرد. به تاریخ ۲۴ اسد ساعت ۱۰ قبل از ظهر، وی دفتر خود را در حالت سرگردانی ترک کرد.

همکاران ذکور وی وظایف خود را از سر گرفته اند اما وی نمی تواند برگردد.

وی گفت، «من احساس می ‌کنم که در خانه ‌ام زندانی هستم.»

رابعه با خواهر و برادرش که معلمین هستند زندگی می کند. هر دوی آنها کار می کنند اما معاش نگرفته اند.

وی گفت، «ما با پس انداز خود امرار معاش می کنیم.»

در خانواده آنها هشت نفر هستند و پس انداز زیاد دوام نخواهد کرد.

رابعه گفت، «در دو یا سه ماه دیگر؟ من نمی دانم، ما برای گرم ساختن خانه در زمستان به پول نیاز خواهیم داشت.»

وی افزود، «من از جامعه بین ‌المللی می‌ خواهم که فشار وارد کند تا به زنان اجازه داده شود که دوباره کار کنند. آنها اکثراً یگانه نان ‌آور خانواده هستند.»

بسیار شرمنده

لیلا که همچنان نامش را تغیر داده است، یگانه کسب کننده خانواده اش است.

وی قبلاً برای یک خانواده افغان به عنوان صفاکار کار می کرد، اما زمانیکه حکومت سقوط کرد، آنها فرار کردند.

اکنون این زن ۴۳ ساله در یکی از بازارهای کابل گدایی می‌ کند، جایی که وی به عنوان یگانه زن در میان مردان برقع می پوشد تا «کمی از عزت خود محافظت کنم».

وی شش فرزند دارد که به تنهایی از آنها حمایت می کند. وی نمی داند که شوهرش کجاست و گمان می کند مرده باشد و یا وی را به خاطر یک زن دیگر رها کرده است.

وی گفت، «فرزندانم در خانه هستند. آنها نمی دانند که من گدایی می کنم. من باید پولی را پیدا کنم تا آنها را تغذیه کنم، ما حتی یک گلاس آرد در خانه نداریم.»

وی افزود، «من بسیار شرمنده ام. این در زندگی ام اولین بار است که گدایی می کنم.»

وقتی از وی پرسیده شد که آیا وی می‌ تواند از این طریق مصارف خانواده ‌اش را تأمین کند، وی اشک ریخت.

وی گفت، «من بسیار اندوهگین هستم. من هرگز در زندگی ام به اندازه این دو هفته سختی ندیده ام.»

مدینه می گوید که وی نیز هر روز گریه می کند.

وی دیگر چندان بیرون نمی رود. وی بیش از حد می ترسد و در عوض، روزش به کارهای خانه و مطالعه محدود شده است.

وی گفت، «من در مورد حالتم با دوستانم صحبت نمی کنم. ما همه یکسانیم فایده ای ندارد.»

رابعه اعتراف می کند که وی نیز احساس «افسردگی» می کند.

وی گفت، «من از لحاظ روانی خوب نیستم اما وی تلاش می کند که برای خانواده خود چهره دلیری را به نمایش بگذارد.»

به هر حال آنها به وی می گویند، «تو تنها کسی نیستی که در این وضعیت قرار می گیری.»