یک کارآفرین در بلخ برای ده ها زن فرصت های کاری فراهم کرده است

مزارشریف -- حبیبه امینی رئیس مرکز حرفه ای خاور، نمونه ای از این است که چگونه یک نفر می تواند ده ها نفر دیگر را از ناامیدی اقتصادی و روحیه ای بیرون کند.

امینی پس از آنکه مشکلات اقتصادی زنان در ولایت بلخ را مشاهده کرد، یک مرکز آموزش خیاطی را در بازار رابعه بلخی در مزارشریف مرکز این ولایت تأسیس کرد.

وی در اواخر ماه دلو ۴۰ زن را برای اشتراک در آموزش خیاطی و تولید لباس استخدام کرد. این دوره آموزشی سه ماه طول می کشد و برای اشتراک کنندگان رایگان است.

وی گفت، «۱۰ زن در بخش تولید و ۳۰ نفر در بخش آموزش خیاطی و گلدوزی استخدام شده اند. تمام آنها همه روزه کار می کنند.»

امینی وضاحت داد، استادان حرفه ای در مرحله نخست خیاطی را به آنها آموزش می دهند و سپس در زمینه بازاریابی و فروش به آنها آموزش می دهند.

وی گفت، بسیاری از زنان به دلیل همه ‌گیر بودن کووید-۱۹ مجبور شدند در خانه بمانند، وظایف خود را از دست دادند. برای بعضی از آنها، این یگانه منبع درآمد خانواده آنها بود.

امینی گفت، زنان قبلاً در نهاد های دولتی، سازمان ‌های بین ‌المللی و سکتور خصوصی کار می ‌کردند، که می ‌توانستند برای تأمین معاش خانواده‌ هایشان درآمد کافی کسب کنند.

وی گفت، «هدف از تأسیس شدن این مرکز این بود که از خودکفایی معلمین، متعلمین/محصلین، کارمندان پیشین حکومت و سرپرستان اناث خانواده ها که منابع درآمد خود را از دست داده اند، اطمینان حاصل شود.»

امینی گفت، مرکز خاور پس از پایان آموزش، توزیع کردن تولیداتی را که زنان می سازند آغاز خواهد کرد و درآمدی را که از فروش این صنایع دستی به دست می آید، میان آن زنان توزیع خواهد کرد.

سرپرستان اناث خانواده ها بیکار هستند

زنانی که لباس دوزی را یاد می گیرند، می گویند که از تأسیس شدن این مرکز خوشحال بوده و می توانند بخشی از مصارف خانه خود را تأمین کنند.

زهرا طاهری یک کارمند پیشین ریاست امور زنان بلخ ، «من تقریباً هفت ماه قبل وظیفه ام را از دست دادم. از آنجا که من همیشه دوست داشتم لباس بدوزم، به اینجا آمدم تا خیاطی حرفه ای را یاد بگیرم تا بتوانم در آینده یک خیاط خانگی شوم.»

وی به تاریخ ۲۵حوت گفت، «من تقریباً یک ماه می شود که اینجا خیاطی و گلدوزی را یاد می‌ گیرم. وقتی که خیاطی را یاد بگیرم می ‌توانم کارهای دستی ‌ام را بفروشم و مصارف زندگی ‌ام را تأمین کنم.»

وی افزود، «من سرپرست خانواده ام هستم و فرزندانم کودک هستند. ما در هفت ماه گذشته روزهای بسیار سختی را پشت سر گذاشتیم و هیچکس با ما کمک نکرد. اکنون من باید چیزی را یاد بگیرم تا بتوانم فرزندانم را درست تربیت کنم.»

بعضی از مردان نیز به دلیل تحولات اخیر در کشور وظایف خود را از دست داده اند، که همسران آنها مجبور شده اند که کار کنند.

اورمیلا عزیزی یک کارمند پیشین یک شرکت خصوصی، که در مورد وظیفه قبلی خود جزئیات بیشتری ارائه نکرد گفت، «شوهرم کارمند دولت بود، اما وظیفه اش را پس از سقوط حکومت قبلی از دست داد و وضعیت اقتصادی خانواده ما در وضعیت بسیار بدی قرار گرفت.»

وی گفت، «وقتی من بتوانم لباس ‌های اعضای خانواده ‌ام را بدوزم، آنها پولی را پس ‌انداز خواهند کرد که هر ماه به خیاط‌ ها می دهند. ما می ‌توانیم از آن پول برای مصارف روزانه‌ خود استفاده کنیم.»

وی افزود، «ما تلاش می کنیم که حداقل مصارف خود را تأمین کنیم تا مجبور نشویم از کسی کمک بخواهیم.»

زنان باید در جامعه کار کنند

صدیقه قادری یک محصل سابق در رشته ادبیات پوهنتون بلخ گفت که وی علاقه اش به تحصیل را از دست داده و دیگر نمی خواهد به پوهنتون برود.

وی یکی از زنانی است که در آموزش مرکز خاور اشتراک می کند.

وی گفت، «اکنون من می‌ خواهم که حرفه ‌ام را در خیاطی و گلدوزی انکشاف دهم تا بتوانم در آینده چیزی را یاد بگیرم و لباس‌ های خوبی را برای زنان دیگر بدوزم.»

وی گفت، «من آرزو داشتم که در آینده در کنار برادرانم در خارج از خانه برای انکشاف و پیشرفت این کشور کار کنم، اما همه چیز برعکس شد.»

وی افزود، «زنان بیکار که سرپرست خانواده خود هستند، تحت فشار زیادی قرار می ‌گیرند و در تأمین امرار معاش خود و خانواده هایشان مشکلات و سختی‌ های زیادی دارند.»

زهرا صدیقی یک باشنده شهر مزارشریف و شاگرد مرکز خاور گفت، اگر حقوق زنان رعایت شود، آنها می توانند در انکشاف افغانستان و ارتقای رفاه آن نقش فعالی را بازی کنند.

وی گفت، «زنان پس از آنکه سرپرست مرد خانواده را از دست دهد به شدت رنج می برند. اگر آنها فزرندان داشته باشند، آنها بالاخره برای تأمین امرار معاش آنها مجبور می شوند. آنها باید به عنوان یگانه سرپرست مسؤلیت ها را بر عهده بگیرند.»