باشندگان بغلان برای یافتن کار آموزش و ابزار دریافت می کنند

کندز -- بیش از ۵۰۰ مرد و زن در ولایت بغلان به عنوان بخشی از یک برنامه طراحی شده برای تقویت خانواده های آسیب پذیر، آموزش ها و ابزارهای مورد نیاز برای یافتن شغل یا راه اندازی مشاغل کوچک را دریافت کرده اند.

به تاریخ ۱۷ سرطان، ۳۵۰ زن و ۱۵۰ مرد از یک کورس آموزشی مهارت های مسلکی شش ماهه در پلخمری مرکز ولایت که با حمایت برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد (دبلیو اف پی) تطبیق شد، فارغ شدند.

زنان خیاطی، گلدوزی و صنایع دستی، و مردان آهنگری و ترمیم وسایل نقلیه را آموختند.

وجیه الله نایل، رئیس سازمان بهبود اجتماعی افغانستان در ولایت بغلان، گفت، «بیش از ۵۰۰ شاگرد زن و مرد در آموزش مهارت های مسلکی دبلیو اف پی که در ماه جدی راه اندازی شد، ثبت نام کردند.»

نایل گفت، «آموزش رایگان برای آنعده از زنان و مردان برگزارشد که نتوانسته اند تحصیلات خود را به پایان برسانند و با بیکاری و مشکلات اقتصادی مواجه بودند.»

او گفت که بودجه کل این پروژه، ۳۰ میلیون افغانی (۳۴۰۰۰۰ دالر)، توسط برنامه جهانی غذا تامین شد و شاگردان نیز یک بسته غذایی به ارزش ۷۰۰۰ افغانی (۷۸ دالر) را دریافت کردند.

وی گفت،‌ «در مراسم فراغت، ابزار کار مانند ماشین خیاطی، اتو، قیچی و سایر تجهیزات مورد نیاز هر رشته بین همه شاگردان توزیع شد تا بتوانند کسب و کار ابتدایی خود را بهبود بخشند.»

نایل گفت که این برنامه آموزشی به دنبال تقویت وضعیت اقتصادی خانواده های آسیب پذیر و بهبود امنیت غذایی آنهاست و افزود که دور بعدی این برنامه انتظار می رود به زودی آغاز شود.

من چاره دیگری نداشتم

زرغونه احمدزی، محصل علوم سیاسی پوهنتون بغلان، که در برنامه آموزش مسلکی دبلیو اف پی شرکت کرده بود، به سلام تایمز گفت که پدرش امیدوار بود او قاضی شود -- امیدی که هنوز محقق نشده است.

او گفت، «آرزو و علاقه‌ام برای ادامه تحصیل در پوهنتون را از دست داده‌ام و شروع به یادگیری گلدوزی به عنوان یک حرفه کردم.»

زرغونه گفت که صدها زن و دختری که در این برنامه شرکت می کردند، قبل از اینکه مجبور به یادگیری مهارت های صنایع دستی شوند، در بخش های مختلف کار می کردند.

شمیلا سبحانی، شاگرد صنف یازدهم در پلخمری و فارغ دوره آموزشی، گفت که پس از ممانعت از رفتن به مکتب، تصمیم گرفت خیاطی را به عنوان یک حرفه بیاموزد.

او گفت، «حرفه خیاطی مورد علاقه من نبود و علاقه ای به یادگیری آن نداشتم. من می خواستم در آینده مهندس شوم.»

وی گفت، «برای تامین مخارج خانواده چاره ای جز شرکت در دوره شش ماهه خیاطی نداشتم تا بتوانم لباس زنانه را بدوزم و امرار معاش کنم.»

او افزود، «من تصمیم دارم که صنف دوازدهم را کامل کنم، حتی اگر یک تاخیر طولانی چندین ساله وجود داشته باشد. به هیچ قیمتی نمی توانم تحصیلاتم را رها کنم.»

ناجیه قیومی، کارمند پیشین ریاست معارف ولایت بغلان گفت، «این که از خدمت به هموطنان و کشورم محروم شده ام، بسیار آزارم می دهد.»

او به سلام تایمز گفت، «ای کاش می توانستم از تجربه هایم برای ساختن و توسعه کشورم استفاده کنم. چند ماه است که به دلیل محدودیت ها در خانه محبوس شده ام. چاره ای جز یافتن راهی برای بیرون رفتن و کار کردن نداشتم.»

او می گوید، «اکنون که از دوره مهارت حرفه ای در کنار زنان دیگر فارغ شده ام و گلدوزی را یاد گرفته ام، می توانم در آینده امرار معاش کنم.»

امرار معاش

علی سینا، ۳۲ ساله که مخارج یک خانواده ۵ نفره را تامین می کند، گفت، «ترمیم موتر یک حرفه عاید دادنی است. من به این رشته علاقه داشتم و خوشحالم که آن را به صورت حرفه ای یاد گرفته ام.»

سینا فارغ این برنامه، گفت که قصد دارد یک مغازه در پلخمری باز کند.

او افزود، «بسیار خوشحال هستم که می توانم نیازهای خانواده ام را تامین کنم.»

اصیلا رحیمی که قبلاً در سکتور خصوصی پلخمری کار می کرد، اکنون در حال تبدیل شدن به گلدوز است.

او گفت، «بعد از از دست دادن شغل و درآمد، خانواده ام با فقر شدید مواجه شدند. بنا براین من مجبور شدم گلدوزی را یاد بگیرم تا بتوانم از نظر مالی با آنها کمک کنم.»

وی گفت، «ابزار لازم برای گلدوزی در پایان دوره توسط این مرکز آموزشی ارائه شد. من مهارت های گلدوزی حرفه ای را آموخته ام.»

رحیمی گفت،‌ «در ادامه می‌توانم کارهای گلدوزی را در خانه تولید کنم و در بازار بفروشم.»

عبدالمتین آخوندزاده، رئیس اداره اقتصاد ولایت بغلان، گفت که فارغان برنامه های آموزشی می توانند به جوامع خود خدمت کرده و برای خانواده های خود امرار معاش کنند.

وی گفت، «ما چندین جلسه با سازمان های همکار خود برگزار کردیم. آنها قول دادند که پروژه های جدیدی را راه اندازی کنند و برای زنان و مردانی که با مشکل مواجه هستند فرصت های شغلی ایجاد کنند.»

آخوندزاده گفت، «ما در حال بررسی گزینه‌هایی برای راه‌اندازی دوره‌های آموزشی حرفه‌ای اضافی برای زنان و مردانی هستیم که با بیکاری و فقر مواجه هستند تا بتوانند امرار معاش کنند، توانمند و از نظر مالی خودکفا شوند».