مرکز آموزشی در بدخشان زنان جوان را از طریق کورس های خیاطی توانمند می سازد

کندز -- بنیاد زندگی برای ۷۰ دختر و زن در ولایت بدخشان آموزش رایگان در زمینه خیاطی، بازاریابی و فروش لباس ها تقدیم می کند.

مسیح الله محمدی رییس این بنیاد گفت، زندگی از سال ۱۳۹۸ به طور رایگان به آموزش زنان و دختران در مناطق مختلف این ولایت پرداخته است.

کورس آموزشی پنج ماهه فعلی در ماه حوت با حضور ۷۰ شرکت کننده در فیض آباد، مرکز ولایت بدخشان آغاز شد.

محمدی گفت که شرکت کنندگان که اکثر آنها یتیم یا بدون سرپرست مرد هستند، با مشکلات اقتصادی روبرو هستند و از این کورس بهره مند خواهند شد.

وی گفت، «ما بطور ماهانه به شرکت کنندگان این کورس خرچ جیب می دهیم. همچنان، ما سعی می کنیم به آنها کمک کنیم تا شغل پیدا کنند و صنایع دستی خود را در بازارهای محلی بفروشند.»

کمک کنندگان بین المللی مانند سازمان زنان ملل متحد، آکسفام، جی آی زید و دیگران در قسمت تمویل برنامه های آموزشی زندگی کمک می کنند.

او گفت، «بیشتر این دختران پدران خود را به دلیل دو دهه جنگ از دست داده اند و با مشکلات جدی اقتصادی مواجه هستند. این برنامه با ایجاد امکان دوخت و فروش محصولات خود به آنها کمک اقتصادی می کند.»

آنها علاوه بر یادگیری خیاطی به گونه تیوریکی و عملی، در فروش و بازاریابی نیز مهارت کسب می کنند.

امید برای آینده

شماری از زنان جوان شرکت کننده در کورس خیاطی در بدخشان می گویند که نسبت به آینده خود احساس امیدواری بیشتری می کنند و نسبت به آینده خود تردید کمتری دارند.

رحیمه، ۱۸ساله، دانش آموز یک لیسه در شهر فیض آباد، گفت که او و سایر دختران نیم روز در صنف ها خیاطی می آموزند و دوخت هر نوع لباس زنانه را یاد گرفته اند.

او گفت، «پدرم را در سال ۱۳۹۸ در یک انفجار در شهر فیض آباد از دست دادم و اکنون سرپرستی و مراقبت خانواده ام بدوش من است.»

او توضیح داد، «مادرم مریض است و نمی تواند کار کند و برادرانم خوردسال هستند. من باید خیاطی را به صورت حرفه ای یاد بگیرم تا در آینده از خانواده ام از لحاظ مالی حمایت کنم.»

منیژه احمدی یکی دیگر از شرکت کنندگان در دوره خیاطی گفت که همراه با دو خواهر و برادرش با خانواده کاکایش زندگی می کند.

او گفت، «پس از مرگ پدر و مادرم امیدم را به زندگی از دست داده بودم و نگران آینده خود بودم.»

وی گفت، «در اوایل حتی نمی توانستم یک سوزن را به درستی در دست بگیرم، اما در سه ماه گذشته برش و دوخت لباس را یاد گرفتم.»

او گفت، «بسیار زیاد خوشحالم که بخشی از این آموزش هستم، زیرا تا حدودی من را به آینده ام امیدوار کرده است.»

شریفه اکبری که آموزش یک تیم ۱۵ نفره را هدایت می کند، گفت، شرکت کنندگان صنف به چهار تیم تقسیم می شوند و مهارت هایی مانند برش، خیاطی و بازاریابی را گام به گام یاد می گیرند.

وی گفت،‌ «پس از اتمام دوره آموزشی، ما می توانیم با وسایلی که در اختیار ما قرار می گیرد، لباس زنانه بدوزیم و در مغازه های شهر بفروشیم و از پول آن برای رفع نیازهای روزمره خانواده استفاده کنیم.»

نیاز فوری برای آموزش

سید احمد بیژنپور، یک جامعه شناس در بدخشان گفت که در این شرایط نیاز مبرم به آموزش دختران وجود دارد و باید در این زمینه تلاش های بیشتری صورت گیرد.

او گفت که اکثر زنان و دختران افغان در حال حاضر در خانه می مانند.

وی افزود، «برای اینکه آنها به خود متکی شوند باید برنامه های آموزشی خیاطی، گلدوزی، مهره دوزی و قالین بافی برای آنها برگزار شود تا آنها بتوانند در آینده کار پیدا کنند.»

او گفت که زنان افغان در دو دهه گذشته به طور قابل توجهی فعال بوده و دستاوردهای زیادی داشته اند، اما امروز آنها «محروم ترین گروه هستند».

بیژنپور گفت که زنان افغان به آموزش و توانمندسازی نیاز دارند و علاوه کرد که، «سازمان‌های غیردولتی و موسسات باید با آنها کمک کنند تا دوباره روی پای خود بایستند.»