اقتصاد

پروژه کار در بدل گندم برای هزاران نفر در تخار شغل ایجاد کرده است

گزارش از محمد قاسم

باشنده گان محلی بتاریخ ۵ ثور در یک پروژه ساخت سرک که توسط برنامه جهانی غذا تمویل و در حومه تالقان مرکز ولایت تخار تطبیق می شود، شرکت می کنند. [سمیع الله صمیمی]

باشنده گان محلی بتاریخ ۵ ثور در یک پروژه ساخت سرک که توسط برنامه جهانی غذا تمویل و در حومه تالقان مرکز ولایت تخار تطبیق می شود، شرکت می کنند. [سمیع الله صمیمی]

کندز -- برنامه جهانی غذا (دبلیو اف پی) سازمان ملل متحد فرصت های شغلی را برای بیش از ۱۰۰۰۰ نفر در ولایت تخار ایجاد کرده است تا به رهایی خانواده ها از مشکلات اقتصادی و خطر گرسنگی شدید کمک کند.

نورمحمد عظمت، رییس اداره احیا و انکشاف دهات ولایت تخار، گفت که برنامه جهانی غذا بیش از ۱۲۲ تون گندم را از طریق پروژه گندم در بدل کار برای کارگران تخار توزیع خواهد کرد.

وی گفت، «ما ۲۶ پروژه را با اولویت پروژه های زیربنایی از جمله تعمیر و بازسازی راه های روستایی و پاکسازی آبگیرها، سدها و کانال های آبیاری که در اثر سیل و سایر حوادث طبیعی متاثر شده اند راه اندازی کرده ایم تا کشاورزان بتوانند به راحتی زمین های خود را آبیاری کنند.»

نورمحمد توضیح داد، «این پروژه ها در تالقان، مرکز ولایت تخار و در ۱۶ ولسوالی راه اندازی شده است که در آن بیش از ۱۰۰۰۰ فرد بیکار کار پیدا کرده و در بدل کار خود گندم دریافت می کنند.»

وی با بیان اینکه این پروژه ها از ۱ ثور آغاز شده و به مدت دو ماه ادامه دارد، افزود،‌ هر کارگر روزانه ۱۰ کیلوگرام گندم دریافت می کند.

رفع فقر و گرسنگی

مستفدین پروژه کار برای گندم می گویند که چنین تلاش ها گام مثبتی برای ایجاد شغل و کاهش فقر و گرسنگی است که از سال گذشته در سراسر افغانستان افزایش یافته است.

محمد ظاهر، ۴۵ ساله، باشنده شهر تالقان، به عنوان کارگر روزمزد کار می کرد و به سختی می توانست به اندازه کافی برای خانواده شش نفره خود درآمد کسب کند.

بدلیل اینکه او تقریباً نه ماه بیکار بود، وضعیت او بدتر شده است.

او می گوید، «هر روز دست خالی به خانه برمی گشتم و نمی دانستم چه کار کنم و چگونه به خانواده ام غذا بدهم.»

وی بتاریخ ۱۲ ثور گفت،‌ «خوشبختانه از هفته گذشته کار در پروژه ای آغاز کردم که شامل آسفالت سازی سرک ها است. من در بدل کارم روزانه ۱۰ کیلوگرام گندم دریافت می کنم.»

او گفت، از برکت پروژه دبلیو اف پی، «حالم نسبت به گذشته بهتر شده است.»

قیمت ۱ کیلوگرام گندم در بازار حدود ۲۰۰ افغانی (۲.۲۹ دالر) است.

عبدالصمد احدی، یکی دیگر از ذینفعان این پروژه، گفت که از کار کردن خوشحال است.

او گفت، «من نه چیزی برای خوردن داشتم و نه پولی برای خریدن غذا داشتم. حالا که درآمد دارم می توانم برای خانواده ام غذا تهیه کنم.»

وی گفت، «من ترجیح می دهم مشغول کار باشم و از کار لذت می برم و می خواهم برای خانواده ام درآمد حلال داشته باشم. من بسیار نگران بیکاری بودم. امید داشتم به کار ادامه دهم و کشورم را بسازم.»

او گفت، «من الان از ساعت ۸ صبح تا ۴ بعد ازظهر کار می کنم. همه افرادی که با من کار می کنند فقیر و آسیب پذیر هستند. این پروژه ها به ما کمک می کنند تا راه بدیل مورد نیاز برای حمایت از خانواده هایمان را پیدا کنیم.»

بهره مندی از کمک مستمر

بسیاری از باشندگان تخار از کمک به موقع سازمان های کمک کننده بین المللی که توانسته اند به اکثر مشکلات مردم مربوط به بیکاری و گرسنگی رسیدگی کنند، قدردانی می کنند.

آنها می گویند که چنین کمک های بشردوستانه بحران های اقتصادی و غذایی در کشور را کاهش می دهد و همچنین به جلوگیری از مهاجرت غیرقانونی به کشورهای همسایه کمک می کند.

محمد عظیم رسا، یک فعال جامعه مدنی در ولایت تخار گفت، «سازمان ملل متحد و کشورهای کمک کننده، مردم افغانستان را در شرایط دشواری فراموش نکردند.»

او گفت، «آنها به ارائه کمک های بشردوستانه به خانواده های آسیب پذیر تا جایی که منابعشان اجازه می دهد، ادامه داده اند.»

رسا گفت، «ما شاهد بودیم که چگونه این سازمان ها در فصل زمستان به خانواده های آسیب پذیر کمک های بشردوستانه ارائه کردند. حتی اکنون که زمستان گذشته است، آنها به ارائه این کمک ها در سایر مناطق در سراسر ولایت ادامه می دهند.»

آیا شما این مقاله را می پسندید؟

5 دیدگاه

شیوه نامۀ بیان دیدگاه ها * نشان دهندۀ فیلد اجباری است 1500 / 1500

باز هم یک کار و مؤقت و باز هم یک قدم دیګر برای وابسته شدن هر چه بیشتر مردم بر کمک های دولتی و مؤسسات جهانی. من نه میفامم این مردم که برای یک مدت کوتاه به کار در مقابل ګندم مشغول ساخته می شوند تمامی ضروریات شان صرف ګندم است یا دیګر نیازهای هم دارند؟ چرا دولت و مؤسسات همکار به جای این ګونه برنامه های مؤقت، مضر و نمایشی کمک های را به مردم ارایه نه می کنند که آنها را تا ابد از وابستګی و احتیاج نجات دهند؟ این کمک های بشری تا چی مدتی ادامه خواهند داشت؟ این مردم بعد از این چی کنند؟ اګر مسله بودجه باشد دولت و مؤسسات به جای کمک ګندم به ده هزار نفر با پول آن به ۱۰۰ نفر یا حتی کمتر کمک کنند تا به یک درآمد و عاید منظم دست پیدا کنند. به امید اینکه این ګونه پروژه های جای شان را به برنامه های دراز مدت و با ثبات بدهند.

پاسخ

تطیق این گونه پروژه ها صد برابر بهتر از بیکاری و گدایی است، زیرا یک نفر مصروف کار می شود و در مقابل کار خود گندم یا پول نقد دریافت می کند. وقتی مردم بیکار می شوند، به جامعه خود و سایر جوامع آسیب می رسانند، اما اگر مصروف باشند، هیچ وقت در جامعه کار بد را انجام نمی دهند. ما می بینیم که شماری از مؤسسات به مردم نان رایگان توزیع می کنند. هیچ وقت این کار را رایگان انجام ندهید. درعوض، رؤسای مؤسسات باید چیزی را تهیه کنند کنند که مردم را مصروف سازد و بعد از آن مواد را توزیع کنند. از یک طرف، این کار باعث از بین رفتن فقر و گرسنگی و جلوگیری از وقوع مشکلات در جامعه می شود و از طرف دیگر، مردم به دلیل بیکاری خود به مسئولان شکایت نخواهند کرد. در حال حاضر کمک های زیادی وجود دارد، اما من فکر می کنم این نوع کمک ها بی سابقه است. این گونه کمک های بشردوستانه بحران اقتصادی و غذایی را در کشور کاهش می دهد و همچنان از مهاجرت به طور قطعی جلوگیری می کند.

پاسخ

من با نظر شما موافق هستم؛ اما سوال اینجا است که حتی اگر این پروژه ها در وقت خود مفید هم باشند، باز هم نمی توانند نیازهای مردم را برآورده کنند. از طرف دیگر، با پایان یافتن این گونه پروژه ها، مردم دوباره بیکار می شوند و باز هم باید منتظر بمانند تا کمک کننده دیگری پیدا شود و این گونه پروژه را تطبیق کند. در جریان چهال سال گذشته این پروژه ها مردم ما را تنبل، بیکار و گدایگر کرد و انگیزه های کار و مهارت را از آنها گرفت و به مردم این احساس را داد که شما بنشینید ما پول و نان رایگان را برای تان میدهیم.

پاسخ

این یک نظریۀ خوب است. این گونه ارگان کوچک و بزرگ باید دور هم جمع شده و یک ارگان واحد را تشکیل دهند. کمک های که از هر کشوری می آید، آنها می توانند آنرا توزیع کرده تا مردم از بیکاری خلاص شوند و برای پیشرفت کشور شان تلاش کنند. نوعی چقری در تپه های کابل کنده شده است تا آب باران را ذخیره کند و از کاهش سطح آب در کابل جلوگیری کند. این پروژه ای است که به نظر من از سوی وزارت زراعت در حال تطبیق است. همچنان امکان دارد که در این چُقری ها درختان کاشته شود و به این ترتیب پایتخت کشور سرسبزتر شود. پروژه باید ادامه یافته و کندن چقری باید ادامه پیدا کند. همچنان، این کار نباید تنها به کابل محدود شود. این کار باید به ولایات دیگر گسترش یابد و از آب باران در افغانستان استفاده شود. به این ترتیب جلوخشکسالی گرفته خواهد شد و این کشور سرسبز خواهد شد. این همچنان از سرازیر شدن آب به همسایگان منافق ما یعنی پاکستان و ایران جلوگیری خواهد کرد.

پاسخ

من هم این نظر را می پسندم. امکان دارد که کندن چقری ها بر روی تپه های واقع در احمدشاه بابا مینه گسترش پیدا کند. ما باید آب خودرا در داخل کشور خود نگاه کنیم. به این ترتیب از یک طرف کشور ما سر سبز می شود و از طرف دیگر سطح آب کشورما به این اندازه پایین نه می آید که باعث ایجاد خشکسالی و به میان آمدن امراض شود. خشکسالی باعث به میان آمدن امراض خطرناک زیاد می شود.

پاسخ