برنامه انکشافی ملل متحد به صدها زن کندز آموزش های مسلکی ارائه کرد

کندز -- یک کورس مسلکی شش ماهه در ولایت کندز، ابتکاری که توسط برنامه انکشافی سازمان ملل (یو ان دی پی) راه اندازی شده است، به صدها زن آسیب پذیر و نیازمند مهارت های خیاطی را ارائه می دهد.

عزیزالرحمان تسل، مدیر پروژه آبادی موسسهء اکش اید که صنف های خیاطی را برگزار می کند، گفت که حدود ۴۴۰ زن که هیچ درآمدی ندارند، در این برنامه شرکت می کنند.

وی گفت، این کورس از ماه میزان آغاز شده و در اوایل ماه ثور سال ۱۴۰۲ به پایان می رسد.

او گفت، «یو ان دی پی این پروژه را تمویل کرده است... ۱۶ صنف خیاطی در مرکز کندز و شش صنف در ولسوالی امام صاحب موجود است که هر صنف یک مربی و ۲۰ شاگرد دارد.»

تسل گفت، هدف از این پروژه کمک به شاگردان برای خودکفایی و کمک به آنها برای رفع نیازهای خانواده است.

او گفت، «علاوه بر ارائه دروس عملی و نظری، ما به هر شاگرد ماهانه ۶۰۰۰ افغانی (۶۸ دالر) تا زمانی که فارغ شوند، پرداخت می کنیم.»

وی افزود، «پس از کسب مهارت، شاگردان می توانند انواع مختلف لباس را برای زنان بدوزند و می توانند در خانه کار کنند... هر شاگرد بستهء مکمل از ابزارهای خیاطی را به صورت رایگان دریافت می کند تا بتواند به طور مستقل از خانه کار کند.»

فاطمه کریمی، ۳۷ ساله، مربی صنف خیاطی در محله رستاق آباد شهر کندز، گفت که همه زنانی که در این کورس شرکت می کنند، غریب یا بیوه هستند.

او گفت، «در صنف من ۲۰ شاگرد هستند. من به آنها به صورت عملی و نظری آموزش می دهم. آنها در یک ماه گذشته چیزهای زیادی یاد گرفته اند.»

او افزود که شاگردان او مشتاقانه در تلاش هستند تا مهارت های حرفه ای خیاطی را بیاموزند.

وی گفت، «من مطمئن هستم که اگر آنها دوکان های خود را باز کنند یا در آینده از خانه کار کنند، کسب و کارشان رونق خواهد گرفت.»

او گفت، «زنان افغان در همه زمینه ها استعدادهای فوق العاده ای دارند، اگر فرصت های شغلی برای آنها فراهم شود، می توانند امرار معاش کنند و بار دوش دیگران نباشند.»

کسب مهارت، مبارزه با فقر

فریبا اعظمی، ۲۶ ساله، باشنده شهر کندز، انتظار دارد پس از فراغت از کورس مسلکی، نفقه خانواده چهار نفره اش را به دست آورد.

او به تاریخ ۲۹ قوس گفت، «در یک ماه گذشته از هیچ تلاشی دریغ نکرده‌ام تا به یک خیاط ماهر تبدیل شوم و بتوانم در آینده برای خانواده‌ام امرار معاش کنم.»

شوهر اعظمی دو سال پیش پس از یک بیماری درگذشت و او اکنون تنها نان آور خانه اش است.

او گفت، «من قبلاً در یک سازمان محلی آشپزی می کردم... و خانواده خود را حمایه می کردم. من بیش از ۱۸ ماه پیش کارم را از دست دادم.»

وی افزود، «من طریقه استفاده از قیچی و برش کردن لباس را به درستی یاد گرفته ام و ان شاءالله ماه آینده می توانم لباس های خوبی بدوزم.»

فرزانه امینی، ۲۴ ساله، یکی دیگر از شرکت کنندگان، گفت، «ما هر روز از ساعت ۸ صبح تا ۱۲ ظهر اینجا کار می کنیم. در این مدت رخت برش می کنیم و سپس می دوزیم تا لباس بسازیم... آنها تمام مراحل ساخت لباس را به ما آموزش می دهند.»

او افزود، «من در کودکی پدرم را از دست دادم. پنج خواهر و یک برادر دارم. مادرم مریض است و من و [خواهرانم] دست به دست هم داده ایم تا با هم کار کنیم و امرار معاش کنیم.»

او گفت، «من قبلا در کودکستان تدریس می کردم... به اندازه کافی پول بدست می آوردم، اما یک و نیم سال پیش همه چیز به هم ریخت. اکنون چاره ای جز یادگیری خیاطی ندارم.»

امینی گفت، اکثر شرکت کنندگان در این کورس آموزشی دختران یتیم، زنان بدون سرپرست مرد خانواده یا زنانی هستند که همسرانشان معتاد به مواد مخدر هستند.

او گفت، «تمام تلاشم را می کنم تا به زودی مهارت های خیاطی را بیاموزم و بتوانم برای خانواده ام نفقه بدست آورم، در شرایط فعلی کار بیرون از خانه برای زنان بسیار سخت است، اما باید این چالش را تحمل کنم.»

افزایش محدودیت ها

عبدالهادی صمدی، یک باشنده ولایت کندز گفت که زنان افغان هر روز با محدودیت های فزاینده از جمله محرومیت از فرصت کار و تحصیل مواجه می شوند.

او گفت، «هرچه زنان بیشتر از فعالیت های اجتماعی کنار گذاشته شوند، چالش های بیشتری در جامعه ما ایجاد خواهد شد. زنان نیمی از جامعه را تشکیل می دهند و آنها نیز مانند مردان حق دارند در خارج از خانه کار کنند و به دنبال آموزش باشند.»

وی گفت، «زنان افغان ثابت کرده اند که هرگز تسلیم نخواهند شد بلکه به مبارزه و مبارزه خود تحت هر شرایطی ادامه خواهند داد.»

صمدی گفت، «انتظار ما از سازمان ملل متحد و جامعه جهانی این است که از زنان افغان حمایت کنند و نگذارند آنها به روزهای سیاه گذشته برگردند.»