هرات -- در بحبوحه محدودیت های جاری بر کار و تحصیل زنان در افغانستان، شماری از زنان و دختران متعلم در یک کارگاه خیاطی در شهر لشکرگاه هلمند کار خود را آغاز کرده اند.
بیش از ۵۰ زن و دختر در این کارگاه کار می کنند که عمدتا متعلمین لیسه ها هستند که از رفتن به مکتب منع شده اند.
مریم محمدی، ۳۸ ساله، که یک کارگاه خیاطی را مدیریت می کند، گفت که تصمیم گرفت پس از مدت ها حبس در خانه، این دوکان را باز کند.
او گفت، «سه دخترم متعلم هستند. آنها از زمانی که مکاتب تعطیل شده اند در خانه هستند،» و افزود که تصمیم گرفت برای نجات دخترانش از استرس حبس در خانه، این کارگاه را باز کند.
او افزود، «بعد از اینکه کارگاه را باز کردم، زنان و دختران زیادی برای پیوستن به آن ابراز علاقه کردند، بنابراین تصمیم گرفتم آن را گسترش دهم. کارگران ماشین های خیاطی خود را می آورند و ما با هم در مغازه کار می کنیم.»
محمدی گفت، لباس های تولید شده توسط زنان و دختران اکنون در بازار به فروش می رسد و برای آنها درآمد کسب می کند.
حمیده، ۱۷ ساله، متعلم صنف یازدهم، هر روز در کنار دوستانش در این کارگاه کار می کند.
او گفت، «یک و نیم سال از تعطیلی مکاتب و کورس ها می گذرد. من در این مدت در خانه محبوس بودم.»
حمیده گفت، از زمانی که دو ماه پیش در این کارگاه شروع به کار کرده است، صحت روانی و اضطراب او از حبس در خانه بهبود یافته است.
او افزود که با وجود محدودیت های فعلی از بیرون رفتن و کار کردن خوشحال است.
حق کار و تحصیل
زنان و دختران مصروف به کار در خیاطی شهر لشکرگاه می گویند که زنان باید مانند مردان از حقوق کار و تحصیل برخوردار باشند و حقوق آنها باید تلف نشود.
حمیرا میوند، ۱۷ساله، که متعلم صنف یازدهم یک لیسه در شهر لشکرگاه بود و اکنون در این کارگاه کار می کند، گفت که به جای شرکت در صنوف مکتب، برای یادگیری خیاطی در صنف شرکت کرده است.
او گفت، «نسبت به ماندن در خانه، بهتر است اینجا در کارگاه کار کنم. من می خواهم مهارت های خیاطی را یاد بگیرم تا بتوانم در جامعه فعال شوم و از خانواده ام حمایت کنم.»
وی افزود، «زنان باید حق کار داشته باشند. مردان تنها کسانی نیستند که حق کار و ایفای نقش در جامعه را دارند. زنان نیز باید از همین حقوق برخوردار باشند.»
او گفت که خداوند متعال حق تعلیم و تربیت را به زنان داده است، و افزود، «با این حال، دختران افغان از حقوق انسانی خود محروم شده اند.»
او گفت که ماندن در خانه بی معنی است و از دختران افغان خواست بیرون بیایند و در جامعه کار کنند.
پلوشه نورزی، ۱۶ ساله، متعلم صنف یازدهم که او نیز در کارگاه خیاطی کار می کند، گفت که قصد دارد بیرون از خانه خود کار کند و به جامعه کمک کند تا صدای زنان ساکت نشود.
او گفت، «زمانی که به مکتب می رفتم زندگی بهتری داشتم. درس می خواندم و احساس خوبی نسبت به زندگی داشتم. می خواستم درسم را ادامه دهم و پیشرفت کنم تا بتوانم به کشور و خانواده ام خدمت کنم.»
او افزود، «اما به دلیل تعطیلی مکاتب نتوانستم به آرزوهایم برسم.»
او گفت، «مدتی در خانه ماندم و از مشکلات روحی رنج می بردم، اما از زمانی که در این دوکان شروع به کار کردم وضعیت روحی ام بهتر شده است. اکنون می توانم برای تامین هزینه های خانواده ام مهارت های خیاطی را یاد بگیرم.»
پلوشه گفت با تعطیلی مکاتب، ماندن در خانه باعث مشکلات روانی برای دختران می شود و آنها را از رویاهایشان دور می کند.
سکوت باید تمام شود
فعالان حقوق در هلمند می گویند، زنان باید کار و فعالیت های اجتماعی را از سر بگیرند.
زلیخا درانی، فعال حقوق زنان در لشکرگاه، گفت که جامعه به زنان نیاز دارد و بدون مشارکت آنها، جامعه به سمت تاریکی خواهد رفت.
وی افزود، «زنان تحصیل کرده و ماهر نباید مانند زندانیان در خانه بمانند. آنها باید در همه بخش ها مشارکت داشته باشند تا جامعه بتواند پیشرفت کند.»
او گفت، «سکوت در برابر بی عدالتی زنان را آسیب پذیرتر می کند. آنها نباید از مبارزه برای مطالبه حقوق خود و حفظ دستاوردهای خود دست بکشند.»
درانی گفت، زنان و دختران در عرصه های مختلف توانمند هستند و استعدادها و توانایی های آنان نباید فراموش شود.
سپوژمی زلاند، ۳۷ ساله، یکی دیگر از فعالان حقوق زنان در لشکرگاه، نیز گفت که زنان و دختران نباید در برابر محدودیت ها و محرومیت ها سکوت کنند.
او گفت، حقوق داده نمی شود بلکه باید مطالبه شود و زنان افغان باید دست به دست هم بدهند و حقوق خود را پس بگیرند.
او گفت، «سکوت و حاشیه نشینی راه حل نیست و زنان را از جامعه دورتر می کند، زنان باید به کار برگردند و در جامعه به کار خود ادامه دهند.»
وی افزود، «علیرغم محدودیت های جنسیتی، اگر زنان بیرون بیایند و به سر کار بازگردند، هیچ کس نمی تواند توانایی های آنها را دست کم بگیرد.»
زلاند گفت، «وقتی خداوند متعال و اسلام به ما حق کار و تحصیل داده است، چرا باید اجازه دهیم دیگران حقوق مشروع ما را زیر پا بگذارند؟ ما باید به مبارزه ادامه دهیم و حقوق از دست رفته خود را به دست آوریم.»
در جایی مثل هلمند که چنین کارهایی انجام می شود، انسان می تواند امیدوار شود. اگرچه این یک موضوع بسیار جزئی است، اما ۲۱ سال گذشته چیزی جز جنگ، کشت مواد مخدر و قاچاق نبود. حالا وقت آن است که پشت کار را ببندیم، چه مرد باشد چه زن، اما اگر به نفع مردم است، بگذار شروع کنند. این بانویی که شروع به کار کرده نه تنها ۵۰ زن را مشغول کار کرده بلکه ۵۰ خانواده را امیدوار کرده است. ان شاالله که مریم محمدی به نتیجه خوبی برسد و به ۵۰ زن دیگر هم کمک کند. مناطق پشتون نشین در ۲۱ سال گذشته از بسیاری از حقوق بشر محروم بوده و هنوز هم محروم هستند. امید است مقامات مسئول به آن توجه نمایند.
پاسخ4 دیدگاه
من فکر می کنم این اولین گزارش منتشر شده توسط سلام تایمز در مورد رشد زنان در مناطق پشتون نشین است. در طی ۲۱ سال گذشته، از یک سو، طالبان از توسعه مناطق پشتون نشین جلوگیری می کردند. از سوی دیگر، حکومت به آن توجهی نمی کرد، زیرا اکثر مناصب دولتی در دست غیر پشتون ها بود. ثالثاً سازمان بین المللی هیچ توجهی به مناطق پشتون نشین نداشت. هفته گذشته یک نظرسنجی در آمریکا انجام شد. بر اساس این سروی، ۵۳ درصد هزاره ها آمریکا را دوست دارند، ۱۹ درصد تاجیک ها آن را دوست دارند و ۸ یا ۹ درصد از پشتون ها آن را دوست دارند. متأسفانه شکاف بزرگی بین پشتون ها و آمریکا وجود دارد. پشتون ها اصلا مقصر نیستند. مناطق پشتون نشین در ۲۱ سال گذشته بمباران شده است. امیدوارم سلام تایمز علاوه بر هرات و مزار، گزارش هایی را در مورد فعالیت های جامعه مدنی به ویژه فعالیت های زنان در مناطق پشتون نشین نیز منتشر کند تا درس عبرتی برای دیگران شود. با احترام
پاسخ4 دیدگاه
خانمها دیگر هم باید کوشش کنند که هر آن چیزی راکه یاد دارند از آن استفاده درست بکنند . خانم که درولایت هلمیند یک کارگاه خیاطی را افتتاح کرد و به 50 متعلمین صنف 12 زمینه کار را برابر کرد اگر یک 10 خانم دیگر همین طور کارگاه خیاطی را افتتاح کند 10 خانم میتوانید که برای 500 دختران که فعلان از درس محروم هستند زمینه کار برایشان برابر کنند . خانمها و دختران یک چیز را خوب متوجه باشند تا که خود شما به خود تان کار پیدا نه کند برای شما کس کار بیاده نمی کند . از خانه شیشدن کده اکر دربازر قلم فروش هم کند روز برسد که از همین قلم فروش بیسار یک تاجر بزرگ شود . مطالب من این است که آز خانه شیشدن هیچ چیزی جور نمی شود کوشش کند که هر آنچه که یادرند به بازار عرضه کند .
پاسخ4 دیدگاه
تاسیس کارگاه خیاطی در لشکرگاه از طرف یک خانم یک اقدام بسیار نیک است برای زنان افغان ان هم در شرایطی که بالایشان محدودیت ها وضع شده .کار در این کارگاه فواید زیادی را به همراه دارد از جمله زنان میتواند از این طریق یک مقدار پول بدست بیاورند ودیگر اینکه در جامعه فعالیت داشته باشند
پاسخ4 دیدگاه