یک خانم در هلمند کارگاه خیاطی را افتتاح کرده و ۵۰ زن را در آن به کار گماشته است

هرات -- در بحبوحه محدودیت های جاری بر کار و تحصیل زنان در افغانستان، شماری از زنان و دختران متعلم در یک کارگاه خیاطی در شهر لشکرگاه هلمند کار خود را آغاز کرده اند.

بیش از ۵۰ زن و دختر در این کارگاه کار می کنند که عمدتا متعلمین لیسه ها هستند که از رفتن به مکتب منع شده اند.

مریم محمدی، ۳۸ ساله، که یک کارگاه خیاطی را مدیریت می کند، گفت که تصمیم گرفت پس از مدت ها حبس در خانه، این دوکان را باز کند.

او گفت، «سه دخترم متعلم هستند. آنها از زمانی که مکاتب تعطیل شده اند در خانه هستند،» و افزود که تصمیم گرفت برای نجات دخترانش از استرس حبس در خانه، این کارگاه را باز کند.

او افزود، «بعد از اینکه کارگاه را باز کردم، زنان و دختران زیادی برای پیوستن به آن ابراز علاقه کردند، بنابراین تصمیم گرفتم آن را گسترش دهم. کارگران ماشین های خیاطی خود را می آورند و ما با هم در مغازه کار می کنیم.»

محمدی گفت، لباس های تولید شده توسط زنان و دختران اکنون در بازار به فروش می رسد و برای آنها درآمد کسب می کند.

حمیده، ۱۷ ساله، متعلم صنف یازدهم، هر روز در کنار دوستانش در این کارگاه کار می کند.

او گفت، «یک و نیم سال از تعطیلی مکاتب و کورس ها می گذرد. من در این مدت در خانه محبوس بودم.»

حمیده گفت، از زمانی که دو ماه پیش در این کارگاه شروع به کار کرده است، صحت روانی و اضطراب او از حبس در خانه بهبود یافته است.

او افزود که با وجود محدودیت های فعلی از بیرون رفتن و کار کردن خوشحال است.

حق کار و تحصیل

زنان و دختران مصروف به کار در خیاطی شهر لشکرگاه می گویند که زنان باید مانند مردان از حقوق کار و تحصیل برخوردار باشند و حقوق آنها باید تلف نشود.

حمیرا میوند، ۱۷ساله، که متعلم صنف یازدهم یک لیسه در شهر لشکرگاه بود و اکنون در این کارگاه کار می کند، گفت که به جای شرکت در صنوف مکتب، برای یادگیری خیاطی در صنف شرکت کرده است.

او گفت، «نسبت به ماندن در خانه، بهتر است اینجا در کارگاه کار کنم. من می خواهم مهارت های خیاطی را یاد بگیرم تا بتوانم در جامعه فعال شوم و از خانواده ام حمایت کنم.»

وی افزود، «زنان باید حق کار داشته باشند. مردان تنها کسانی نیستند که حق کار و ایفای نقش در جامعه را دارند. زنان نیز باید از همین حقوق برخوردار باشند.»

او گفت که خداوند متعال حق تعلیم و تربیت را به زنان داده است، و افزود، «با این حال، دختران افغان از حقوق انسانی خود محروم شده اند.»

او گفت که ماندن در خانه بی معنی است و از دختران افغان خواست بیرون بیایند و در جامعه کار کنند.

پلوشه نورزی، ۱۶ ساله، متعلم صنف یازدهم که او نیز در کارگاه خیاطی کار می کند، گفت که قصد دارد بیرون از خانه خود کار کند و به جامعه کمک کند تا صدای زنان ساکت نشود.

او گفت، «زمانی که به مکتب می رفتم زندگی بهتری داشتم. درس می خواندم و احساس خوبی نسبت به زندگی داشتم. می خواستم درسم را ادامه دهم و پیشرفت کنم تا بتوانم به کشور و خانواده ام خدمت کنم.»

او افزود، «اما به دلیل تعطیلی مکاتب نتوانستم به آرزوهایم برسم.»

او گفت، «مدتی در خانه ماندم و از مشکلات روحی رنج می بردم، اما از زمانی که در این دوکان شروع به کار کردم وضعیت روحی ام بهتر شده است. اکنون می توانم برای تامین هزینه های خانواده ام مهارت های خیاطی را یاد بگیرم.»

پلوشه گفت با تعطیلی مکاتب، ماندن در خانه باعث مشکلات روانی برای دختران می شود و آنها را از رویاهایشان دور می کند.

سکوت باید تمام شود

فعالان حقوق در هلمند می گویند، زنان باید کار و فعالیت های اجتماعی را از سر بگیرند.

زلیخا درانی، فعال حقوق زنان در لشکرگاه، گفت که جامعه به زنان نیاز دارد و بدون مشارکت آنها، جامعه به سمت تاریکی خواهد رفت.

وی افزود، «زنان تحصیل کرده و ماهر نباید مانند زندانیان در خانه بمانند. آنها باید در همه بخش ها مشارکت داشته باشند تا جامعه بتواند پیشرفت کند.»

او گفت، «سکوت در برابر بی عدالتی زنان را آسیب پذیرتر می کند. آنها نباید از مبارزه برای مطالبه حقوق خود و حفظ دستاوردهای خود دست بکشند.»

درانی گفت، زنان و دختران در عرصه های مختلف توانمند هستند و استعدادها و توانایی های آنان نباید فراموش شود.

سپوژمی زلاند، ۳۷ ساله، یکی دیگر از فعالان حقوق زنان در لشکرگاه، نیز گفت که زنان و دختران نباید در برابر محدودیت ها و محرومیت ها سکوت کنند.

او گفت، حقوق داده نمی شود بلکه باید مطالبه شود و زنان افغان باید دست به دست هم بدهند و حقوق خود را پس بگیرند.

او گفت، «سکوت و حاشیه نشینی راه حل نیست و زنان را از جامعه دورتر می کند، زنان باید به کار برگردند و در جامعه به کار خود ادامه دهند.»

وی افزود، «علیرغم محدودیت های جنسیتی، اگر زنان بیرون بیایند و به سر کار بازگردند، هیچ کس نمی تواند توانایی های آنها را دست کم بگیرد.»

زلاند گفت، «وقتی خداوند متعال و اسلام به ما حق کار و تحصیل داده است، چرا باید اجازه دهیم دیگران حقوق مشروع ما را زیر پا بگذارند؟ ما باید به مبارزه ادامه دهیم و حقوق از دست رفته خود را به دست آوریم.»