ورکشاپ 'هفت خواهر' برای زنان هرات آموزش و درآمد فراهم می کند

هرات -- یک خانواده هفت خواهر در شهر هرات گرد هم آمده اند تا یک کارگاه صنایع دستی را برای ایجاد فرصت های کاری برای تعدادی از زنان و دختران افتتاح کنند.

برنامه انکشافی ملل متحد (یو ان دی پی) با ارائه ماشین خیاطی و سایر تجهیزات از تلاش خواهران حمایت کرد.

عزیزه امینی ۴۶ ساله، خواهر بزرگتر، کارگاه «هفت خواهر» را مدیریت می کند.

او گفت، حدود ۲۰ دختر و زن که نان آور خانواده هایشان هستند در این کارگاه مشغول به کار هستند.

او به تاریخ ۳۱ سرطان به سلام تایمز گفت، «ما خواهران هفت ماه پیش با هم این کارگاه را تأسیس کردیم. ما لباس های محلی افغانی برای کودکان و همچنین جراب و ماسک می سازیم. بیشتر شاگردان ما... محصلین پوهنتون ها هستند که از تحصیل محروم شده اند،»

وی افزود، «همه دختران و زنانی که با ما کار می کنند نان آور خانواده خود هستند. در شرایط فعلی اکثر مردان بیکار هستند و نمی توانند خانواده های خود را تامین کنند،»

امینی گفت که او و خواهرانش امیدوارند کارگاه خود را گسترش دهند تا بتوانند دختران و زنان بیشتری را جذب کنند و به آنها امید بدهند.

زهرا امینی، ۴۱ ساله، یکی دیگر از خواهران، گفت که زنان باید از یکدیگر حمایت کنند تا خود را از محدودیت های فزاینده نجات دهند.

او گفت، «خوشحالم که توانستیم برای خود و سایر زنان در خارج از خانه فرصت های کاری ایجاد کنیم. راه اندازی این کارگاه برای ما غیرممکن به نظر می رسید، اما زمانی که تصمیم گرفتیم و به یکدیگر کمک کردیم موفق شدیم،»

وی افزود، «ما تلاش می کنیم برای زنان ماهر که از بیکاری رنج می برند، فرصت های کاری ایجاد کنیم. زنان می خواهند در جامعه کار کنند و خانواده های خود را از لحاظ اقتصادی حمایت کنند،»

روزنه ای از امید

رحیمه امینی ۲۳ ساله پس از محرومیت از تحصیل با خواهرانش شروع به کار کرد.

او که محصل سال پنجم طب دندان در پوهنتون هرات بود، هشت ماه پیش پس از ممنوعیت تحصیلات عالی زنان، مجبور به ترک دروس پوهنتون شد.

امینی که در هفت ماه گذشته این مهارت را آموخته است، گفت، فشار روحی ناشی از محرومیت از تحصیل و جدا شدن از همصنفی هایش با یادگیری خیاطی کاهش یافته است.

او گفت، «من نمی توانم در خانه بمانم و رویاهایم را ببینم که نابود می شوند. وقتم را تلف نمی کنم و با یادگیری خیاطی، مهارتی را کسب می کنم،»

او گفت، «تحصیل حق انسانی و اسلامی ماست و دیگر نباید از آن محروم باشیم... مکاتب و پوهنتونها باید فورا بازگشایی شوند تا دختران افغان بتوانند به درس های خود بازگردند.»

وی گفت، «من از همه دخترانی که از تحصیل محروم شدند، می خواهم که امید خود را از دست ندهند و تا بازگشایی مکاتب و پوهنتون ها به فعالیت در جامعه ادامه دهند و مهارت بیاموزند. ما دختران باید این محدودیت ها را برای پیشرفت دانش خود به فرصت ها تبدیل کنیم،»

ستاره احمدی، باشندهء شهر هرات و متعلم صنف نهم از سه ماه به اینسو در ورکشاپ هفت خواهران خیاطی را فرا می گیرد.

او گفت که این کارگاه بارقه‌ای از امید را به زندگی تاریک او آورده است.

او افزود، «وقتی مکتب ما تعطیل شد، مدت زیادی در خانه ماندم و از افسردگی و فشار روحی رنج می بردم. من مکتب می رفتم و عادت داشتم خانه را ترک کنم، اما با تعطیلی مکاتب، مانند یک زندانی در خانه اسیر شدم،»

ستاره گفت، «کار کردن در اینجا مرا از فشار روحی نجات داد و تا حدی به فراموشی مشکلاتم کمک کرد. همچنین با معاشی که هر ماه می گیرم، از طریق آن فامیل خود را حمایه می کنم،»

حمایت از خانواده ها

خاطره افضلی، ۳۴ ساله، مادر چهار فرزند، پنج ماه است که در کارگاه هفت خواهر کار می کند.

او ماهانه ۵۰۰۰ افغانی (۵۸ دالر) درآمد دارد و توانسته است خانواده اش را از فقر و گرسنگی نجات دهد.

افضلی گفت که شوهرش قبلاً برای یک موسسهء دولتی کار می کرد، اما کار خود را از دست داد و از آن وقت بیکار شده است.

او گفت، «خوشحالم که در زمانی که زنان از هر جنبه ای از زندگی محروم هستند، می توانم بیرون از خانه کار کنم. اینجا فقط زنان کار می کنند و ما با هم راحت کار می کنیم،»

وی افزود، «نباید محدودیتی برای کار زنان در جامعه وجود داشته باشد. ما زنان باید برای حمایت از خانواده خود کار کنیم. شبانه روز در خانه ماندن و انتظار داشتن از اینکه دیگران ما را تامین کنند، غیر منطقی است،»

افضلی گفت، به این افتخار می کند که نان آور خانواده اش است و علیرغم محدودیت ها به کار در خارج از خانه ادامه خواهد داد.

ملکه نظری ۲۸ ساله که پنج ماه پیش از بادغیس به هرات آواره شده بود، نیز اکنون در کارگاه هفت خواهر مشغول به کار است.

او گفت، «من قبلا در یک انستیتوت در بادغیس کار می کردم، اما به دلیل محدودیت ها کارم را از دست دادم. برای نجات از فقر مجبور شدم از بادغیس به هرات نقل مکان کنم،»

او افزود، «خوشحالم که در این کارگاه کار می کنم و درآمد دارم.»

ملکه گفت،‌‌ «شوهرم بیکار است و وضعیت مالی ما خوب نیست. من از معاشی که اینجا می گیرم کرایه خانه را می پردازم و سایر هزینه های خانواده ام را تامین می کنم.»