![زنان جوان به تاریخ ۳ دلو در کارگاه حرفه ای خیاطی راه دانش در کابل خیاطی را یاد می گیرند. [حمزه/سلام تایمز]](/cnmi_st/images/2023/01/31/40526-4-739_416.webp)
کابل -- یک زن در کابل یک کارگاه خیاطی برای دختران و زنانی که به دنبال گسترش فرصت های خود هستند، پس از اینکه بسیاری از آنها شغل خود را از دست دادند یا مجبور به توقف تحصیل شدند، ایجاد کرده است.
حسنا رؤفی، ۲۳ ساله، تا حدود یک سال پیش محصل سال آخر فاکولته ژورنالیزم در پوهنتون کابل بود.
وی گفت، «با تحولات اخیر متاسفانه حق تحصیل از من و دیگر زنان گرفته شد. یک و نیم ماه پیش یک کارگاه حرفه ای خیاطی به نام راه دانش راه اندازی کردم تا برای خود و سایر زنان شغل ایجاد کنم و همچنین فرصت های آموزشی برای محصلان دختر فراهم کنم.»
او گفت که در مجموع پنج معلم برای ۱۰ شاگرد در رشته های خیاطی، گلدوزی و بافندگی آموزش می دهند.
وی افزود، تاکنون تولید و فروش خوب بوده است و او امیدوار است این پروژه را توسعه دهد.
رؤفی گفت، «از یک سو تلاش می کنیم تجارت خود را گسترش دهیم تا خیاطی های حرفه ای و فرصت های شغلی بیشتری برای زنان ایجاد کنیم و از سوی دیگر به زنان خانه نشین الهام ببخشیم تا دوباره به جامه برگردند.»
او گفت، «در حال حاضر در کارگاه خیاطی، محصلان دختر، زنان فقیر و کسانی که نان آور مرد ندارند، مشغول یادگیری و کار هستند. دروازه ها به روی همه زنانی که می خواهند خیاطی بیاموزند، باز است.»
بهبود اقتصاد خانواده ها
زنانی که در راه دانش آموزش می گیرند و کار می کنند، از راه اندازی آن استقبال کرده اند.
طوبی قدوسی، ۲۱ ساله، گفت، «من محصل سال اول فاکولته شرعیات پوهنتون کابل بودم که از تحصیل محروم شدم... و مانند دختران دو دهه پیش، از جامعه منزوی و در خانه خود محبوس شدم.»
او به تاریخ ۳ دلو گفت، «اما من یک ماه پیش به این کارگاه آمدم و در رشته خیاطی آموزش دیدم. قرار است تا یک ماه دیگر حرفه جدید خود را به عنوان خیاط شروع کنم.»
قدوسی گفت، «با شروع حرفه جدید می توانم از لحاظ مالی از خانواده ام حمایت کنم و در بهبود وضعیت اقتصادی خود و جامعه سهیم باشم.»
مریم آروین، فعال حقوق زنان گفت، «زنان نیمی از جامعه را تشکیل می دهند. اگر نیمی از جامعه حذف شود، جامعه نابود خواهد شد.»
آروین گفت، «بسیاری از زنان کشور ما نان آور خانواده خود هستند، اگر حق کار برای همیشه از آنها گرفته شود فرزندانشان از گرسنگی و سرما می میرند.»
وی گفت، «ایجاد چنین کارگاه ها فرصت خوبی برای دختران و خانواده های فقیر است. آنها با یادگیری خیاطی یا هر حرفه دیگری نه تنها از خانواده حمایت مالی می کنند، بلکه در جامعه فعال می مانند و اقتصاد را بهبود می بخشند.»
نگرانی برای آینده
در مواجهه با ممنوعیت تحصیل برای دختران بالای صنف ششم و تعلیق تحصیلات عالی برای زنان، محصلان دختر برای حمایت از خانواده های خود به مشاغل مختلف روی آورده اند.
تمنا عثمان، ۲۷ ساله، دارای مدرک حقوق است و قبلاً در یکی از وزارتخانه های افغانستان کار می کرد. او پس از ماه اسد سال ۱۴۰۰ شغل خود را از دست داد.
او گفت، «یک ماه است که در مرکز راه دانش خیاطی را آموزش می بینم تا بتوانم در آینده از این طریق برای خانواده ام امرار معاش کنم.»
عثمان گفت، «به عنوان یک دختر تحصیل کرده افغان، از مقامات می خواهم که محدودیت ها را برای دختران و زنان افغان لغو کنند.»
مرسل یوسفی، ۱۶ ساله، متعلم صنف دهم از کابل و یکی دیگر از کارآموزان راه دانش، گفت، «من نگران آینده ام هستم.»
او گفت، «اگر به من اجازه ادامه تحصیل داده نشود و ... رویای داکتر شدنم را محقق نکنم... می خواهم یک حرفه یاد بگیرم. از این رو، برای یادگیری خیاطی و گلدوزی آموزش دیده ام تا حداقل در آینده بتوانم یک تجارت کوچک تولید لباس افغانی را راه اندازی کنم.»
او همچنین از مقامات خواست «لطفاً درهای مکاتب و پوهنتون ها را به روی دختران و زنان افغان باز کنید و به آنها اجازه تحصیل و کار بدهید.»
بهترین و عاقل ترین افراد کسانی هستند که مطالعه می کنند و می خواهند مهارتی را بیاموزند. زنان افغان زنان شجاعی هستند. در چنین شرایط سختی که هر روز ممنوعیت جدیدی برای زنان از سوی حکومت طالبان اعمال می شود، باز هم جسارت خود را از دست نمی دهند و به دنبال بدست آوردن نفقه برای خانواده های خود هستند و هر کاری از دستشان بر می آید انجام می دهند. بزرگترین خدمت به زنان افغانستان این است که به آنها یک حرفه بیاموزیم تا در خانه های خود بمانند و کار کنند. نظام حاکم باید برای این گونه زنان بازاری ایجاد کند و صنایع دستی یا دستبافت های آنان را با قیمت مناسب در بازار بفروشد.
پاسخ6 دیدگاه
کار درخشان
پاسخ6 دیدگاه
من به فکر این خانم سلام و احترام تقدیم می کنم. از یک طرف غمگین بودم که این زنان از تحصیل باز ماندند، اما از طرف دیگر خوشحالم که با توجه به استعدادشان راهی جایگزین برای خودشان پیدا کرده اند. در صورت نبود آموزش، یادگیری هنر و صنایع دستی نظر خوبی است. خدا کند که فکر دولت تغییر یابد و دروازه های مکاتب و پوهنتون ها را به روی دختران بگشاید. متأسفانه حاکمان کنونی افغانستان نه در پوهنتون درس خوانده اند و نه در مکتب. آنها فقط در مدارسی که توسط سازمان های اطلاعاتی پاکستان تأسیس شده است، تحصیل کرده اند، که نه از زندگی مدرن و نه از اهمیت علم آگاه هستند. این افراد حتی پیام قرآن را نمی دانند زیرا اولین آیه نازل شده قرآن کریم اقرا (بخوانید) است، اما اینها از خواندن و نوشتن و به طور کلی از کسب دانش جلوگیری می کنند.
پاسخ6 دیدگاه
آموزش نقش حیاتی دارد. تعلیم و تربیت نباید طوری باشد که واقعاً بتوان شخص را به منصب دولتی منصوب کرد، بلکه تحصیل به این معناست که تو از دیگران عاقل تر باشی و از نادانی بیرون بیایی. با حصول تحصیل، انسان باید بفهمد که می تواند همه چیز را انجام دهد و کنترل کند، بهتر از هر کس دیگری به یک موضوع و کار فکر کند و راه آسان و ارزان برای زندگی و بقا پیدا کند. در این گزارش نمونه بارز حسنا رؤفی است که سبک زندگی خود را تغییر داد. اگر یک روش بر روی او بسته شده، او به راه دیگری فکر کرده است. متأسفانه اکثر جوانان ما به این عقیده هستند که آموزش یعنی معلم شدن در مکتب، رسمی شدن... درست است که مردم هم این وظایف را انجام می دهند، اما اگر فرض بر این است که پست های دولتی پیدا نمی شود، باید در خانه نشست. نه هرگز نه. وظایف زیادی وجود دارد، بنابراین بسیاری از مشاغل نیاز به فکر کردن دارند. آرزومندم که جوانان به فکر زندگی، کسب درآمد و امرار معاش باشند. آن را از حسن رؤفی بیاموزید و عملی کنید.
پاسخ6 دیدگاه
بهتر است به جای اینکه زیر نظر شخص دیگری کار کنید، در صورت امکان از چنین ابزارهایی استفاده کنید تا خودتان و چند نفر دیگر مشغول شوند. کار کردن به دستور دیگران در کشوری که اکثر رهبران آن از قانون کار بی خبر هستند و آن را اجرا نمی کنند، کار آسانی نیست. اگر کارمند در هر شرایطی باشد، آمر از او می خواهد کار کند و کارمند را مجبور به انجام کار می کند، در حالی که حقوق کارمند در قانون کار به خوبی توضیح داده شده است. ان شاءالله که کار حسن رؤفی تسریع خواهد یافت و موفق خواهد شد.
پاسخ6 دیدگاه
یک زن تجربه کار که در خیاطی مهارت داشته باشد می تواند که در کوچه خودشان یک خانه را انتخاب کند و برای یک ده دختر خیاطی را بیاموزند . از خانه شیشدن چیزی جور نمی شود زنان که محصل بودند یا یک وظیفه دولتی. داشتند یا هم متعلم بودند کوشش کنند که یک چیزی حرفه ای بیاموزید تا که یک تصمیم گرفته شود از سوی امارت اسلامی افغانستان در حصه زنان افغانستان . زنان خودشان را مصروف کند به یک کار که حرفه با شد از این کده که در خانه بیکار نشسته باشد .
پاسخ6 دیدگاه