دختران افغان در مخالفت با محدودیت ها بر تعلیم به یادگرفتن صنایع دستی روی آوردند

هرات -- متعلمین اناث در هرات که هنوز با محدودیت های تعلیمی روبرو هستند، به صنف های صنایع دستی روی آورده اند که خیاطی، گلدوزی، بافندگی، نقاشی و آرایشگری را آموزش می دهند و آنها این کار را به عنوان آغاز یک مبارزه طولانی برای حقوق می دانند.

از زمانیکه حکومت قبلی در ماه اسد سقوط کرد، پوهنتون های دولتی بسته هستند. علاوه بر این، حاکمان جدید افغانستان به دختران اجازه نمی دهند که بالاتر از صنف ششم به مکتب بروند.

در حالیکه پوهنتون های خصوصی باز هستند، اما میان محصلین اناث و ذکور جداسازی سختگیرانه ای وجود دارد و قواعد جدید محصلین اناث را مجبور می سازند که نقاب ها و چپن های دراز بپوشند.

به گفته فاطمه توخی رئیس مرکز آموزش حرفه ای خواجه عبدالله انصاری، بیش از ۲۰۰ نفر متعلمین و محصلین مکتب و پوهنتون در این مرکز آموزش حرفه ای در هرات ثبت نام کرده اند.

پس از آنکه دختران از تعلیم و تحصیل محروم شدند، آنها از عصبانیت روانی شدید رنج می برند. توخی گفت، آموزش حرفه ای کاری است تا آنها را مشغول نگهدارد.

توخی گفت، «در گذشته ما در هر صنف ۱۵ دختر داشتیم اما اکنون با بسته شدن مکاتب و پوهنتون ها در هر صنف ۴۵ دختر حضور دارند. ۹۰٪ از شاگردان ما متعلمین و محصلین مکتب و پوهنتون هستند.»

در گذشته، برنامه‌ های آموزش حرفه ‌ای در هرات عمدتاً برای زنان و خانواده ‌های بی‌ جاشده داخلی بودند تا به آنها کمک کند که امرار معاش را بدست آورده و از فقر نجات یابند.

بسیاری از دختران با بسته شدن مکاتب و پوهنتون ها از مشکلات صحت روانی رنج می برند و امیدواری به آینده خود را از دست داده اند.

مسؤلین شفاخانه حوزوی هرات گزارش می دهند که روزانه بیشتر از ۲۰۰ بیمار به بخش صحت روانی این شفاخانه مراجعه می کنند که تقریباً ۸۰٪ آنها را زنان و دختران جوان به ویژه متعلمین لیسه ها و محصلین پوهنتون ها تشکیل می دهند.

داکتر وحید احمد نورزاد رئیس بخش صحت روانی در اواخر ماه میزان گفت که تعداد دختران جوانی که در ماه گذشته به بخش وی مراجعه کرده‌ بودند، بی‌ سابقه بوده است.

نورزاد گفت، هشتاد فیصد از بیماران ما را متعلمین اناث صنف های متوسطه تشکیل می دهند که به دلیل محدودیت بر روابط اجتماعی و ناتوانی آنها در سازگاری با وضعیت فعلی، از مشکلات روانی رنج می برند.

مبارزه برای حقوق

بعضی از دختران افغان در اعتراض تظاهرات می کنند.

سمیرا شریفی یک متعلم صنف دوازدهم گفت که وی برای فرار از فشار گیرماندن در خانه، در صنف آموزش خیاطی ثبت نام کرده است.

وی گفت، «چند ماه می شود که مکاتب بند هستند و من مجبور شدم که در خانه بمانم، و به همین دلیل در صنف های صنایع دستی ثبت نام کردم تا یک کاردستی را یاد بگیرم.»

شریفی گفت، همه دختران برای حقوق خود مبارزه می کنند و هرگز شکست را نخواهند پذیرفت.

وی افزود، «هر قدر که آنها محدودیت ‌های بیشتری بالای ما تحمیل کنند، ما قوی ‌تر شده و برای حرکت به پیش مصمم تر خواهیم بود».

زکیه رحیمی، یکی دیگر از متعلمین صنف دوازدهم از تمام دخترانی که از تعلیم محروم شده ‌اند، خواست که امیدواری خود را از دست ندهند و در مبارزه برای حقوق خود متحد شوند.

وی گفت، قیامت فرا نرسیده است و دختران امیدواری و یا قصد مبارزه را از دست نداده اند.

رحیمی گفت، «دختران نباید منتظر باشند تا روزهای خوب برسند، بلکه آنها باید مبارزه را آغاز کرده و اوضاع را به نفع خود تغیر دهند.»

نسیمه حمیدی یک محصل حقوق و علوم سیاسی در پوهنتون هرات گفت که پس از بندشدن پوهنتون، وی می خواهد تا از طریق یادگرفتن یک حرفه جدید به رشد شخصیت خود ادامه دهد.

وی افزود، «اگر آنها یک دروازه را به روی ما ببندند، ما دروازه های بیشتری را باز کرده و پیشرفت خواهیم کرد.»

وی گفت، «دختران نباید بترسند و باید از خانه های خود بیرون شوند.»

خاطره انوری یک متعلم صنف دوازدهم در هرات همچنان گفت، از زمانی که وی از رفتن به مکتب محروم شده است، خیاطی را یاد می گیرد.

وی افزود، «من در تمام عمرم برای حقوق خود مبارزه خواهم کرد و به هیچ کسی اجازه نخواهم داد که در تعلیم و کار من دخالت کند.»

وی افزود، «ما تا بازگشایی پوهنتون ها و مکاتب دخترانه به مبارزه خود ادامه خواهیم داد.»

وی همچنان افزود، «من منتظر روزی هستم که همه دختران به مکتب بروند.»