قندهار -- موسسه شییرد هیومانتی یو اس ای، یک سازمان غیرانتفاعی آمریکایی، یک مرکز آموزش حرفه ای را در قندهار برای ده ها دختری که از فرصت حضور در مکاتب و پوهنتون ها محروم شده اند، راه اندازی کرده است.
دختران در مرکز خیاطی که دو ماه پیش تأسیس شده است، آموزش رایگان زبان انگلیسی و خیاطی دریافت می کنند.
موسسه شییرد هیومانتی یو اس ای در قندهار کار می کند تا به دختران آموزش های مسلکی ارائه دهد و آب آشامیدنی و غذا را برای خانواده های فقیر فراهم کند. این موسسهء غیر حکومتی توسط لطیفه وودهاوس، ساکن اصلی قندهار، که اکنون در ایالت نیویارک زندگی می کند، تأسیس شده است.
سیما امیری که مدیریت مرکز خیاطی در شهر قندهار را بر عهده دارد، گفت که روزانه ۶۰ دختر در این مرکز خیاطی و انگلیسی را فرا می گیرند.
![یک زن لباسی دست ساخته خود را در یک نشست آموزشی خود به تاریخ ۱۹حمل در شهر قندهار به نمایش می گذارد. [رحیم الله اخپلوک/سلام تایمز]](/cnmi_st/images/2023/04/17/41686-w_4-739_416.webp)
یک زن لباسی دست ساخته خود را در یک نشست آموزشی خود به تاریخ ۱۹حمل در شهر قندهار به نمایش می گذارد. [رحیم الله اخپلوک/سلام تایمز]
او گفت، «ما دو نوع برنامه آموزشی خیاطی داریم: یک برنامه شش ماهه که به کسانی که هیچ دانشی از خیاطی ندارند ارائه می شود و دیگر برنامه سه ماهه که به دخترانی ارائه می شود که تجربه قبلی در خیاطی دارند».
او گفت، «این دختران در دو ماهی که به این آموزش پیوسته اند، خیاطی را تا حدی یاد گرفته اند. همه این دختران در ازای کار و آموزش برای حمایت اقتصادی از خانواده‌هایشان درآمد کسب می‌کنند.»
امیری گفت، این سازمان تمامی امکانات از قبیل ماشین خیاطی، لباس و سایر لوازم دیگر را به صورت رایگان در اختیار دختران قرار می دهد.
یافتن امید در میان ناامیدی
برای دختران شرکت‌کننده، برنامه آموزشی پس از ماه‌ها ماندن در خانه، ناتوانی در رفتن به مکتب و تحمل رنج و فشار روانی، یک فرصت خوب و آرامش دهنده است.
سامعه اسحاقزی، ۱۶ ساله، شاگرد صنف یازدهم در شهر قندهار، دو ماه است که آموزش خیاطی را فرا می گیرد.
او گفت که با یادگیری خیاطی توانسته بر فشار روانی محرومیت از تحصیل غلبه کند.
او گفت، «پس از پیوستن به آموزش دوباره امید به زندگی پیدا کردم. در حالی که مکتب به روی من بسته است، شروع به کار این مرکز آموزشی مرا از فشار روحی و محبوس ماندن در خانه نجات داد.»
سامعه گفت، «اگر نمی توانیم به مکتب برویم، بهتر است حداقل یک حرفه را یاد بگیریم. در خانه نشستن و انتظار بی فایده است. همه ما دختران باید در جامعه حضور فعال داشته باشیم. محدودیت ها نباید مانع پیشرفت ما شود.»
فضیله رؤفی، ۲۴ ساله، محصل رشته علوم سیاسی در پوهنتون قندهار، گفت که دوری از پوهنتون و تحصیل برای او بسیار سخت است، اما با توجه به شرایط، خوشحال است که می تواند در مرکز خیاطی کار کند.
وی گفت، «در شرایط سخت کنونی که همه درها به روی دختران و زنان بسته است، راه اندازی این مرکز آموزشی به ما امید و انگیزه داده است. اگر این مرکز آموزشی نبود، مجبور بودم فشار روحی محبوس بودن در خانه را تحمل کنم.»
او گفت، «ما دختران از موسسات بین المللی کمک می خواهیم تا فرصت های بیشتری را برای دختران محروم افغان فراهم کنند. اگر فرصت‌هایی وجود داشته باشد، بیشتر دختران ترجیح می‌دهند از خانه بیرون بروند و در جامعه فعال باشند.»
رؤفی افزود، اگر دختران افغان از حمایت جامعه جهانی بیشتر برخوردار شوند، می توانند با محدودیت ها و محرومیت ها با قدرت بیشتری مبارزه کنند.
حمایت از اقتصاد خانواده
در حالی که دختران در حال یادگیری خیاطی هستند، ماهانه برای کار و دوخت لباس در مرکز اجوره نیز دریافت می کنند.
پلوشه، ۲۱ ساله، محصل سال اول علوم سیاسی در پوهنتون قندهار، گفت که پس از فارغ التحصیلی بسیار مشتاق خدمت به کشورش بود، اما با بسته شدن پوهنتون ها، رویاهای او از بین رفت.
او گفت، «وقتی پوهنتون ها تعطیل شد، بسیار ناراحت شدم. زندگی من کاملاً تاریک شد، اما پس از ثبت نام در کورس آموزشی دوباره امید و انگیزه پیدا کردم.»
پلوشه گفت، «در مرکز خیاطی من ماهانه ۳۰۰۰ افغانی [۳۵ دالر] درآمد دارم که از آن برای حمایت از خانواده ام استفاده می کنم.»
او گفت، «پدرم در دولت کار می کرد، اما بیش از یک و نیم سال پیش کار خود را از دست داد و اکنون بیکار شده است. اگر چه ۳۰۰۰ افغانی مبلغ کمی است، اما در شرایط کنونی یک پشتوانه بزرگ است.»
پلوشه گفت که در تلاش است مهارت های خود را برای افتتاح یک دوکان خیاطی در آینده توسعه دهد تا علاوه بر ایجاد شغل برای سایر دختران و زنان، بتواند از نظر اقتصادی خانواده خود را نیز حمایت کند.
شکریه ۱۶ ساله، شاگرد صنف یازدهم در شهر قندهار، نیز گفت که بسیار خوشحال است که پس از یک دوره طولانی بلاتکلیفی و گیر افتادن در خانه، به آموزش خیاطی پیوسته است.
او گفت، «زمانی که مکاتب و مراکز آموزشی به روی ما بسته بودند، هیچ راه دیگری برای من وجود نداشت که از خانه بیرون بروم و در جامعه فعال باشم. این مرکز خیاطی فرصت خوبی برای ما دختران است تا مهارت بیاموزیم.»
او گفت که پول درآوردن یک امتیاز اضافی است، و افزود، «این پول پشتوانه خوبی برای خانواده من است و تا حدودی هزینه های ما را تامین می کند.»
وی گفت، «من می خواهم به یک خیاط ماهر تبدیل شوم تا از نظر اقتصادی خانواده ام را تامین کنم.»
شکریه گفت، در حالی که زنان و دختران از محدودیت ها و محرومیت های روزافزون رنج می برند، این مرکز خیاطی به روزنه امید و چراغی در تاریکی تبدیل شده است.
رشته صنایع دستی و حرفه آموزی خبر بسیار خوبی برای بانوان است. این اولویت بیش از هر چیز برای زنان افغان در این شرایط سخت است تا زمینه های صنایع دستی و تحصیلات مسلکی را برای آنها فراهم کنند. زیرا اکثر زنان در قبال خانواده خود مسئول هستند و مجبورند از این خانه به خانه دیگر امرار معاش کنند. پس این راه خوبی است، عزت در آن هست و کار مستمر است. امید ما این است که نهادهای امدادی به این زنان در اولویت باشند تا بتوانند کار کنند و از مشکلات روحی و روانی رهایی یابند.
پاسخ6 دیدگاه
لعنت بر این موسسه. به جای تربیت دادن به دختران از طریق خیاطی، بهتر است بلافاصله فعالیت های خود را تعطیل کنند. آنها ممکن است بار و بستر خود را جمع کنند و گم شوند. نیمی از افغانستان به موسسات خیریه روی آوردند، در حالی که نیمی دیگر به کارهای حرفه ای روی آوردند. چه کسی تعلیم و تحصیل خواهد کرد؟ چه کسی این کشور را در ردیف سایر کشورهای جهان، حد اقل در فهرست کشورهای در حال توسعه قرار خواهد داد؟ چرا اجازه می دهید بچه های افغان بی سواد شوند؟ امروز، طالبان مکاتب دخترانه را بستند. فردا می گویند دخترها نباید به مکتب بروند، پس چگونه یک دختر در برنامه شما شرکت می کند و چگونه نوشته های کوچک مورد نیاز را می نویسد؟ فقط این برنامه های بی فایده را حذف کنید که زنان را به یک سو سوق می دهد و شما آنها را به طرف دیگر فشار می دهید. یا برنامه درستی برای آینده افغانستان داشته باشید یا کارها را در جای خود بگذارید. طالبان یک چیز می گویند و شما چیز دیگری. چه بازی ای در جریان است! به خاطر خدا هر ماه کیسه های دالر می آید. مالیه ها در اینجا در افغانستان هر روز افزایش می یابد. طالبان فقط پول جمع آوری می کند و بین پیروان خود توزیع می کند. بقیه مردم تمام روز را در جاده منتظر سازمان های خیریه می گذرانند. اگر دالر آمریکا و بین المللی به این رقم می اید، ما آن را نمی خواهیم. لطفاً جلوی آن را بگیرید و صریحاً به طالبان بگویید که یا دروازه های علم را باز کنید یا همه ما سازمان‌ها کار ما را متوقف می‌کنیم...
پاسخمن با شما موافق نیستم که موسسات باید فعالیت خود را در کشورعزیزمان متوقف کنند. همین سازمان هایی که شما به آنها توهین کردید، هر ماه فایده زیادی را به مردم ما می رسانند. اگر زیاد نباشد، این کمک کوچک بسیار مهم است. شما هم به این نتیجه رسیده اید که مردم مجبور به گدایی هستند. بنابراین، اگر مجبور به گدایی شوند، بهتر است که چیزی به دست آورند و اگر این اتفاق نیفتد، فاجعه انسانی رخ خواهد داد. بگذار برای کسی فایده برسد. هر چه هست مهم این است که ما درس بخوانیم و در نتیجه تحصیل آماده کار شویم. اگر همین برنامه خیاطی که به نظر شما بی اهمیت می آید، به اندازه کافی دنبال شود و خیاطی را یاد بگیرند، مطمئن هستم که یک دختر می تواند نیمی از هزینه های خانواده اش را تامین کند.
پاسخ6 دیدگاه
در شهر کابل پیاده روان بودم مجبور شدم که از یکی از بازارهای مشهور کابل گذر کنم متوجه شدم که در دوکانها لباس های زنان در این روز های عید فطر بسیار کم تعداد از زنان مشغول خریداری لباس هستنند هر دوکاندار صدا می کند که حاجی صاحب بفرمیاند چی کار دارند داخل دوکان شوند دوکاندار از دوکان خود خارج شده مردم را صدا میزند که داخل دوکان شود چی کار دارند من فهمیدم که سودا نیست که دوکاندار از داخل دوکان خود بیرون می شود ومردم را صدا می کند برای خریداری لباس . اگر این کورس اموزشی به خاطراین باشد که این دختران تعلیم یافته خیاطی رایاد بیگرند و از همین آموزش خیاطی برای خودشان و فامیل شان پول یک لقمه نان پیداکنند کار غلط است. به خاطر که تمام دختران خیاط شوند یا به خود لباس بدوزند بس خریداران لباس کی باشد تقریبان در دوسال همه زنان نظر به گزارش روزنامه سلام تایمز که من خواندم در هر ولایت کورس های اموزشی خیاطی را موسسه هایی خارجی شروع کرده است این راه حل نه رفتن دختران به مکتب نیست که تمام دختران خیاطی را بیااموزند. افغانستان که در مشگلات ها ی زیاد رو به رو است تمامی این مشگلات از دست کشور امریکاه است اگر دروازه های مکتب بنداست اگر مردم در مشگلات اقتصادی درگیرهستند این همه بدبختی های که در افغانستان است عوامل اصلی این بدبختی های کشور امریکاه است . واقت که دریک کشور ۸۰فصد مردم نان خوردن خودرا تداشته باشد چی بسا که مردم لباس خریداری کنند . اقتصاد یک کشور که جور نباشد و۸۰فصد مردم یک کشور بیکار باشد اموختن خیاطی چه مفهوم دارد که مردم شان توان خریداری آرد را ندارن از کدام مدارک لباس خریدار کنند واین دختران بیچاره بعد از چندین ماه سپری کردن کورس اموزشی خیاطی را یاد بیکرند باز هم بیکار باشند .
پاسخیعنی چه؟ لطفا حین نوشتن یک پیام متوجه باشید که چه چیزی می نویسید. شما روی دو موضوع عطف کرده اید. یکی اینکه مهارت های خیاطی را که دختران بیکار یاد می ګیرند، بی فایده است. چطور؟ چرا بی فایده است؟ آیا آموختن یک مهارت، یک حرفه، یک کسب... بی فایده است؟ نه خیر. لطفا متوجه باشید که مکتب ها را حکومت طالبان بسته کردند. طالبان سیاست های پاکستان و در نهایت سیاست انګلیس ها را در منطقه پیاده می کنند. سیاست پاکستان و انګلیس از چند دهه اینست که افغانها باید بی تعلیم و بی تحصیل نګه داشته شوند. وقتیکه مردم ما بی تعلیم باشند، دشمنان افغانستان می توانند به آسانی از میان آنها عسکرګیری کنند. و وقتیکه یک دختر بی سواد بماند، معنی آن اینست که مادر فردا بی سواد ماند. وقتیکه مادر بی سواد باشد، اولادهای وی بی سواد و بد اخلاق کلان می شوند که مسؤلیت فامیلی، مسؤلیت محلی، مسؤلیت ملی، مسؤلیت دینی و اسلامی... خود را نمی شناسد. و آموختن حرفه خیاطی در صورت نبود مکتب بهتر از آنست که دخترها در خانه بیکار بنشینند و دچار امراض روانی شوند. همین فردا هم که دروازه های مکتب بر روی دخترها باز شود، می توانند پس به مکتب های شان بروند. دوم شما از ملامتی امریکا سخن زدید. این ادعای تان نیز بی دلیل است. وقتیکه ادعا می کنید، لطفا دلایل خود را مطرح بسازید. آیا امریکا به عبدالله عبدالله ګفت که فیصله کمیسیون انتخابات را قبول نکن و خود را رئیس جمهور اعلان کن؟ آیا امریکا به عطامحمد نور ګفته بود که در مقابل حکومت بایست و ولایت بلخ را منحیث سلطنت مستقل اداره کن؟ آیا امریکا به دوستم ګفته بود که نظام را به چالش بکش؟ ما خود ما ملامت هستیم.
پاسخ6 دیدگاه
از آنجایی که درهای آموزش دختران بسته است، چنین برنامه هایی واقعاً نمونه ای از اقدامات مثبت در زندگی زنان است، اما بارها دیده شده است که چنین برنامه هایی در نمایش یک چیز و در عمل چیز دیگر نشان داده مبشود. در اثربخشی چنین برنامه هایی، تشکیل یک تیم نظارتی قوی و آزمایش آنها بعد از هر دو هفته مفید است، یکی از رموز موفقیت چنین برنامه هایی این است که هر برنامه شروع شده باید به طور مستمر انجام شود و در آینده، علاوه بر این باید روی برنامه های دیگری نیز کار کنیم.
پاسخ6 دیدگاه