در حالیکه شهروندان از اعدام ها و چپاول طالبان فرار می کنند غنی به انسجام سربازان خود پرداخت

کنر -- رئیس جمهور اشرف غنی به روز چهارشنبه (۲۰ اسد) در جریان اخبار وحشت هاییکه از سوی جنگجویان طالب در سراسر کشور انجام می شوند، به مزار شریف رفت تا نیروهای خود را که در آنجا مستقر هستند، منسجم کند.

در حالیکه جنگجویان طالب به حومه شهر نزدیک شده اند، غنی با عطا محمد نور و عبدالرشید دوستم در مورد دفاع از این شهر گفتگو کرد.

ساعاتی قبل از رسیدن رئیس جمهور، تصاویری که در حساب های رسمی حکومت در شبکه های اجتماعی منتشر شدند دوستم را نشان دادند که همراه با گروهی از کوماندوها در یک هواپیما در کابل سوار شد تا به سوی مزار شریف برود.

دوستم پس از رسیدن به شهر مزار شریف، به طالبان نزدیک شونده هشدار داد.

وی که تعهد کرد تا شورشیان را بکشد به خبرنگاران گفت، «طالبان هرگز از گذشته یاد نمی گیرند.»

وی گفت، «طالبان چندین بار به شمال آمده اند، اما آنها همیشه به دام افتادند. برای آنها بیرون آمدن آسان نیست.»

در جریان تهاجم طالبان به خاک سوخته در کشور در دهه ۱۳۷۰، مزار شریف شاهد برخی از خونین ترین جنگ ها بود، با اینکه گروه های مدافع حقوق بشر شورشیان را متهم کردند که پس از تصرف کردن این شهر بیشتر از ۲۰۰۰ فرد ملکی را که عمدتاً هزاره های شیعه بودند، قتل عام کردند.

فواد امان سخنگوی وزارت دفاع گفت، در این شهر که برای کنترل حکومت بر شمال بسیار مهم است، نیروهای افغان قوی تر هستند.

طالبان ترور و کشتار را به بار آوردند

اداره بین المللی مهاجرت سازمان ملل متحد به روز سه شنبه گفت، افزایش خشونت به ویژه در شهرهای افغانستان، فقط در سال جاری بیشتر از ۳۵۹۰۰۰ افغان را بیجا ساخته است.

پس از آنکه طالبان ولسوالی های ناری و غازی آباد در ولایت کنر را در اوایل ماه اسد تصرف کردند، هزاران خانواده مجبور شدند تا خانه های خود را ترک کرده به مناطق امن فرار کنند.

طالبان در هنگام تصرف کردن ولسوالی ها، دسترسی باشندگان به آب جاری را قطع کرده، سرک اسدآباد - ناری را با سنگ ها بستند و خانه های مردم ملکی را تصرف کردند تا از آنها به عنوان سنگرها استفاده کنند.

بعضی از باشندگان به اسدآباد مرکز این ولایت رفتند و بعضی دیگر به ولایت ننگرهار فرار کردند.

محمد اکبرخان ۵۰ ساله یک باشنده قریه مرکزی ولسوالی ناری همراه با ۶ نفر از اعضای خانواده اش برای فرار از جنگ به ولسوالی نرنگ رفت.

وی گفت، «وقتی طالبان آمدند، کشتار و وحشت با آنها آمدند. همه ما ترسیده بودیم و فکر می کردیم که اگر امروز نباشد فردا آنها ما را خواهند کشت زیرا ما طرفدار حکومت هستیم و به شمول من بسیاری از مردم ما در حکومت کار می کنند.»

وی گفت، «ما به وقت شام خانه خود را ترک کردیم یک شب را در اسمار گذراندیم و بعداً دوباره حرکت کردیم تا به منطقه امن برسیم.»

اکبرخان گفت، «حکومت با ما کمک را آغاز کرده و به ما غذا، آب و لوازم آشپزخانه می دهد.»

نیاز بی بی یک بیوه و مادر سه فرزند از خانه خود در ولسوالی غازی آباد فرار کرد تا در منطقه کوتکی ولسوالی نارنگ پناه بگیرد.

وی گفت، «جنگ در آنجا شدت گرفت و ما فهمیدیم که طالبان ما را نمی گذارند که در صلح زندگی کنیم، پس ما آنجا را ترک کردیم و اکنون مردم و حکومت با ما کمک می کنند.»

داستان های ظلم طالبان

کسانی که از خط اول جنگ گریخته اند، داستان های ظلم را بیان کردند که توسط این گروه تندرو اسلام گرا انجام شده اند. این داستان ها در مورد انتقام جویی از کارمندان پیشین دولت، اعدام های بدون محاکمه، سر بریدن و اختطاف دختران برای ازدواج اجباری، جزئیات دادند.

فریبا ۳۶ ساله یک بیوه ای که به روز یکشنبه همراه با شش فرزندش هنگام تصرف طالبان از کندز فرار کرد گفت، «ما در نزدیکی زندان اجسادی را دیدیم که بر زمین افتاده بودند و سگ ها در کنار آنها بودند.»

وی نیز مانند بسیاری از کسانی که با ای اف پی صحبت می کردند، از ترس انتقام جویی خواست تا هویتش کاملاً مشخص نشود.

عبدالمنان یکی دیگر از مهاجرین کندز به ای اف پی گفت که طالبان پسرش را سر بریدند.

وی گفت، «آنها پسرم را به شکلی بردند که گویا وی گوسفند باشد و سرش را با چاقو بریدند و دور انداختند.»

بر اثر جنگ میان نیروهای افغان و طالبان، دوکان های بازارهای کندز سیاه گشته و سوخته اند.

حسیب یک باشنده کندز که در نزدیکی میدان هوایی زندگی می کند گفت، «طالبان در خانه های مردم این منطقه پنهان شده اند و نیروهای حکومتی آنها را بمباران می کنند.»

باشندگان از وحشت های مشابهی در سایر مناطق تحت کنترل طالبان گزارش می دهند.

رحیمه که پس از فرارکردن از شبرغان همراه با صدها خانواده دیگر در یک پارک در کابل پناه گرفته است گفت، «طالبان لت و کوب و چپاول می کنند».

وی گفت، «آنها دختران جوان یا بیوه های جوان را با زور از خانواده هایشان می گیرند. ما فرار کردیم تا عزت خود را حفظ کنیم».

هیچ کس احساس امنیت نمی کند

عبدالرشید صافی رئیس اداره مهاجرین و عودت کنندگان کنر گفت، تا تاریخ ۱۴ اسد حدود ۹۰۰۰ خانواده از ولسوالی های ناری و غازی آباد بیجا شده اند.

وی گفت، «ما برای ۳۰۰۰ خانواده در کنر مواد ضروری غذایی و غیر غذایی را فراهم کرده ایم و تلاش های کمک رسانی ادامه دارد.»

صافی گفت، «ما با کمک از سازمان های مختلف بین المللی خیمه ها، دوشک ها، لوازم آشپزخانه و غذا برای سه ماه را در میان خانواده هایی که سرپناه ندارند، توزیع می کنیم.»

محمد اقبال سعید والی کنر گفت، خانواده های بیجاشده از ولسوالی های ناری و غازی آباد ساکن شده اند و حکومت برای پس گرفتن این دو ولسوالی اقدامات عاجل را انجام خواهد داد تا باشندگان به خانه ها و مکاتب خود بازگشته و ادارات دولتی نیز فعالیت خود را از سر بگیرند.

محمد رؤف خاکسار به ولسوالی اسمار ولایت کنر فرار کرد، اما گفت که پدرش از ترک کردن خانه آنها در ولسوالی ناری انکار می کند.

وی گفت، «وی می گوید که اگر وی فرار کند خانه ما چپاول خواهد شد. پدر و مادرم می مانند تا کسی خانه ما را چپاول نکند.»

خاکسار گفت، «با رسیدن طالبان زندگی بدتر شده است و هیچکس احساس امنیت نمی کند.»

ما می خواهیم که حکومت به زودی کنترل را در دست بگیرد تا ما بتوانیم به خانه های خود برگردیم.»

رویاهای مختل شده

وی گفت، «من در مکتب دخترانه ناری متعلم بودم. به پایان سال تعلیمی فقط چند روز باقی مانده بودند. من خوشحال بودم که در امتحانات سالانه اشتراک کنم و به صنف پنجم بروم.»

وی گفت، «اما جنگ شروع شد و ما پیاده فرار کردیم زیرا هیچ موتری وجود نداشت.»

وی افزود،‌ «من می خواهم که صلح به قریه و مکتب ام برگردد.»

گل علم یک متعلم صنف ششم و باشنده منطقه جلاله در ولسوالی غازی آباد گفت که طالبان مکتب آنها را به پایگاه خود تبدیل کرده اند.

وی گفت، «من می ترسم که مکتب ما خراب نشود. من نمی خواهم که بی سواد باشم.»

سعدیه ۱۱ ساله یک باشنده ولسوالی ناری همراه با مادر، دو برادر و یک خواهرش به شهر اسدآباد مرکز ولایت کنر فرار کرد.