افغان ها تصویر تیره ای را از زنده گی در صورت به قدرت رسیدن دوباره طالبان رسامی می کنند

قندهار -- وقتی طالبان در منزل علی احمد علی‌زی را به صدا درآورد و خواستار غذا، پناهگاه و یا قطعه ای از محصول بسختی برداشت شدۀ او بحیث تامین بودجۀ شورشیان شان شد، هیچ چاره ای نداشت جز این که از آنها اطاعت کند.

یک زارع در یکی از ولسوالی های تحت کنترل طالبان در ولایت هلمند به صورت تلیفونی به خبرگزاری فرانسه گفت: «طالبان در اینجا دیکتاتوری برقرار کرده است. آنها قوانین خودشان را دارند. ما تا حدی امنیت داریم، مگر آزادی نداریم.»

در حالی که مذاکرات صلح به صورت دوام دار، با یک دور تازه از مذاکرات میان طالبان و واشنگتنکه قرار است دوشنبه (۶ حوت) در دوحه آغاز شود، در حال انجام شدن است، شهادت افغان هایی همانند او تصویری از چگونگی زندگی پس از به قدرت رسیدن شبه نظامیان را رسامی می کند.

تعصب برای عدالت اسلامی مورد استفاده رژیم سابق طالبان، بسیار بی انعطاف است و همچنان بحیث عاملی محوری جهت مجبور کردنشان برای اطاعت از آنها در ساحات تحت نفوذ شان، باقی می ماند.

عبدالباری، که سه ماه پیش منزل اش را در یکی از ساحات تحت کنترول طالبان در ولایت اروزگان رها کرد، از زنده گی سیاه مردم تحت بیرق سفید طالبان سخن گفت.

این فرد ۶۶ ساله در قندهار، که به همراه فامیل اش به آنجا فرار کرده است، به خبرگزاری فرانسه گفت: «آنها هر روز اعدام های را در ملاءعام انجام می دهند.»

«این جنگجویان برای سرنوشت دیگران تصمیم می گیرند.»

طالبان «تغییر نکرده است»

اشلی جکسون، یک محقق مرتبط با انستیتوت انکشاف در خارجه مستقر در لندن، گفت که محکمه های طالبان بر اجرای احکام قضایی در ساحات گسترده از کشور مسلط است -- حتی در ساحاتی که بظاهر تحت کنترول حکومت استند.

این محکومیت ها به موجب تفسیر قاطع شان از قانون شریعت سریع و مجازات ها شدید استند؛ از قطع عضو به خاطر سرقت گرفته تا اعدام زندانیان محکوم شده بحیث یک هشدار برای دیگران.

سید عمر، که از خشونت طالبان در اروزگان فرار کرده، می گوید که غیرنظامیان «از آنها وحشت دارند.»

او گفت: «آنها تغییر نکرده اند؛ آنها همان طوری استند که در زمان حکمرانی شان بودند.»

محمد قاسم، یک مغازه دار که از یک ساحه دیگر تحت کنترل طالبان در قندهار تلیفونی با خبرگزاری فرانسه صحبت کرد، گفت که جنگجویان تلیفون های مبایل را ممنوع کرده و زنان را در خانه های شان محدود کرده اند -- درست شبیه سال ۱۹۹۶ که آنها قدرت را در دست داشتند.

اما آنها در مورد مردان که دارای ریش های کوتاه تر بودند، «کمی آسانگیر تر» بودند -- در حال که این امر تحت رژیم سابق یک جرم نابخشودنی محسوب می شد.

طالبان به خبرگزاری فرانسه گفت که آنها می خواهند به جای نظام دموکراسی که از سال ۲۰۰۱ روی کار بوده «یک سیستم اسلامی» تاسیس کنند؛ مگر آنها در مورد برخی مسائل موضع شان را اصلاح کرده اند.

محدودیت هایی بر زنده گی روزانه و زنان

هدر بار، محقق ارشد سازمان دیده بان حقوق بشر، گفت: «در بعضی از ساحات جنگجویان اجازه می دهند که دختران به مکتب ابتدایی بروند، البته در صورتی که مکتب ها مختلط نباشند، معلمان زن باشند و طالبان برنامه درسی را کنترل کنند.»

او گفت که با این حال، این ادعا که طالبان موضع شان در مورد زنان را ملایم کرده اند «مضحک و زیانبار» است.

او گفت: «محدود کردن دختران به تعلیمات ابتدایی یک شکل افراطی از بدبختی است. تعداد بسیاری از مردان شتابزده استدلال می کنند که زنان با توافق با طالبان مشکلی ندارند. زنان خودشان بهتر می دانند -- اما آیا کسی است که به آنها گوش کند؟»

قاسم گفت که این محدودیت ها منفور بودند. او افزود که از وقتی که طالبان سرنگون شده اند، زمان تغییر کرده است.

او به خبرگزاری فرانسه گفت: «در این زمان، اگر آنها تغییر نکنند، ممکن است که موجب واکنش شدید شود.»

ملا رؤوف، یک قومندان سابق طالبان، گفت که شورشیان تکامل یافته اند.

او از پنجوی، یک ولسوالی تحت کنترول طالبان در قندهار، به صورت تلیفونی به خبرگزاری فرانسه گفت: «آنها دیگر نمی توانند یک حکومت سختگیرانه داشته باشند. در هیچ کجای دنیا چنین حکومتی وجود ندارد.»

توماس راتیگ از شبکه تحلیلگران افغانستان نیز گفت که جنگجویان ایدئولوژی خود را رها نکرده اند، اما می دانند که «نمی توانند علیه خواست جامعه حکومت کنند» و بنابرین ممکن است راه برای نوعی مصالحه باز باشد.

او به خبرگزاری فرانسه گفت: «اما این که آیا برای اکثر افغان ها - افغان های که اکنون به طور کامل طعم آزادی های متفاوت را از آنچه که تحت کنترول طالبان بودند، چشیده اند -- به قدر کفایت مناسب باشد یا نه، تصمیم گیری بر عهده مردم افغانستان خواهد بود.»