مردان جوان در کابل جنگزده به سالون های بدنسازی می روند

کابل -- در حالی که ده ها مرد جوان افغان در هنگام حضور در جلسات ورزشی در مقابل پوستر آرنولد شوارتزنگر جوان با عضلات حجیم که از دیوار آویخته شده،‌ تلاش می کنند و عرق می ریزند، موسیقی هندی فلم های بالیوودی از بلندگوها پخش می شوند.

این صحنه آشنای یک سالون بدنسازی در کابل، در سالون های سرتاسر پایتخت مشاهده می شود. ورزش بدنسازی از زمان سقوط رژیم طالبان در کابل بشدت عمومیت یافته است.

این ورزش در افغانستان قدمت بسیار دارد و حتی در دوران رژیم طالبان از سال ۱۳۷۵ تا سال ۱۳۸۰ نیز تحمل می شد، البته مشروط به این که مردان در زمان کار با وزنه پنتالون های بلند می پوشیدند.

اما با بلند رفتن خشونت طالبان و «دولت اسلامی» (داعش) در سرتاسر کشور و تشدید استرس، رنج و اندوه، و خسران، تعداد بسیار زیادتر از جوانان به باشگاه ها رفته اند تا از این کار منحیث یک مکانیزم آرامش بخش استفاده کنند.

حارث محمدی، یک محصل فاکولته حقوق و علوم سیاسی، که حالا قهرمان بدنسازی و مربی بدنسازی در یک باشگاه محلی در کابل است، گفت: «در افغانستان همه می خواهند خوش اندام باشند و این ورزش، ورزش محبوب همه مردان جوان است.»

این جوان ۲۵ ساله، که لباس خاکستری پوشیده، با گرفتن حالت های مختلف عضلات خوش‌فرم اش را به نمایش می گذارد و قبل از یک رقابت بدنسازی منطقوی مصروف گرم کردن ماهیچه های سینه و شانه اش است.

محمد گفت که برغم افزایش انفجارها و حملات انتحاری زنده گی ادامه دارد. وی افزود که جوانان افغان می خواهند با استفاده از یک راه سالم «شناخته شوند» و یکی از این راه ها پرداختن به ورزش های است که اینجا در کابل با موفقیت های بسیار زیاد همراه بوده است.

بر علاوه شوارتزنگر، چندین ستاره سینمای هالیوود و بالیوود بشمول سیلوستر استالون و سلمان خان منحیث الگوهای بدنسازی جوانان افغان مشاهده می شود.

باشگاه های محلی در کابل در بسیاری از ساحات مزدحم، پر از نوای موسیقی، و رقابت استند، و مردان مصروف وزنه برداری و پرورش اندام شان استند.

دوران گذشته

در گذشته بدنسازی همیشه یک ورزش عمده در کابل نبود.

عزیز آرزو، اسطورهء بدنسازی افغانستان، از روزهای یاد می کند که او یک وزنه بردار نوجوان بود؛ ‌در آن زمان «افراد بسیار بسیار کم» در پایتخت درباره این ورزش شنیده بودند.

خود او نیز تنها بعد از تماشای فلم ها و پوسترهای خارجیان مانند شوارتزنگر به این ورزش علاقه پیدا کرده بود.

او گفت: «آرنولد ... الگوی من بود.» او با لبخند به یاد می آورد که کارت پستال های با تصاویر ستاره های هالیوود چه قدر گران بودند.

آرزو -- که اندام او دیگر چندان شبیه دوران پرشکوه بدنسازی سابق اش نیست -- در حالی که در باشگاه کوچک اش در کابل وزنه می زد، در گفتگو با خبرگزاری فرانسه از لیست بلند افتخارات خود بشمول انتخاب شدن بحیث اولین مستر بدنساز توسط کمیته المپیک کشور در سال های دهه ۱۳۵۰ یاد کرد.

این یک دوره طولانی و گاه همراه با تنهایی بود.

او که خودش هرگز از یک مربی برخوردار نبوده، حالا مربی است و صدها جوان افغان را تعلیم وزنه برداری می دهد.

سال ها قبل او به اجبار تجهیزات و دامبل های سالون اش را از قطعات یدکی موتر درست می کرد؛ چون کسی آنها را نمی فروخت.

او گفت: «من مربی خودم بودم.» او افزود که دامبل های اش «از دامبل های خارجی مؤثریت زیادتر دارند.»

او تحت حکومت طالبان هم چهار ماه در کابل فعالیت داشت، مگر نهایتا از ترس اعمال محدودیت ها برغم تحمل نسبی طالبان نسبت به بدنسازی، بار دیگر گریخت.

وی گفت: «این روزها کلب های بدنسازی در سراسر شهر وجود دارند و هر کسی برای خودش یک باشگاه درست کرده است.»‌

او در دوران کاری اش صدها بدنساز را تعلیم داده است، مگر حالا نسبت به روش های بسیاری از جوانان افغان، بشمول استفاده از مکمل های پروتئینی جهت بلند بردن قابلیت های شان، نگران می باشد.

او با هشدار نسبت به عوارض جانبی مرگبار این مکمل ها گفت: «من معتقدم اگر شما طبیعی ورزش کنید، بهتر از پروتئینی است.»

او گفت: «من قبل از ورزش ... آب زردک و کیله (موز) می خوردم و بعد از آن هم دو تخم مرغ، سه گیلاس شیر، یک کاسه حبوبات و عدس می خوردم و این خوراکه هر روز من بود.»

«بدنسازی این روزها طبیعی نیست.»

استرس و فشار عصبی

علی فطرت، یک پروفیسور روانشناسی در پوهنتون کابل، گفت که ورزش، فارغ از شیوه انجام آن، در کاهش دادن فشارهای شدید روانی ناشی از قریب به چهار دهه جنگ کمک کرده می تواند.

او با اشاره به جنگ، ناامنی، و وضع بد اقتصادی گفت که افغان ها از لحاظ اجتماعی، فرهنگی، مالی، و سیاسی تحت استرس قرار دارند.

او گفت که بناً، ورزش های مانند بدنسازی می توانند «نقش حیاتی» را ایفا کنند.

مگر او هم مانند محمدی توصیه کرد که مردان جوان، مخصوصا تمایل قوی برای نشان دادن جایگاه خود دارند.

او گفت: «آنها می خواهند اندام های شان را به نمایش بگذارند، می خواهند توجه مردم را جلب کنند، می خواهند ظاهر متفاوت داشته باشند و از دیگران متمایز شوند.»

اما بسیاری از مردم نگران حالا تحرک شان محدود شده است که دلیل آن بلند رفتن خشونت ها است. آرزو گفت که تعداد اعضاء در باشگاه او شدیدا کاهش داشته است.

او گفت: «مردم این روزها زیادتر به فکر فرار از کشور استند و نه ورزش کردن.»‌