هرات -- خیرمحمد، ۵۶ ساله، در یکی از خیابان های شهر هرات زندگی می کند و روزها و شب ها را در زمستان سرد بیرون می گذراند. او حدود ۱۵ سال پیش در ایران که برای کار رفته بود به مواد مخدر معتاد شد.
محمد که باشنده ولسوالی کروخ هرات است، پس از معتاد شدن توسط خانواده اش رها شد. او اکنون در گرسنگی زندگی می کند و تنها یک کمپل نازک برای پوشاندن خود دارد.
او گفت می خواهد از سردی هوا و مواد مخدر نجات یابد.
او گفت، «من در وضعیت بسیار دردناکی هستم. هیچ کس پرسان مرا نمی کند و نه هم با من کمک می کند. من شب و روز از سرما، گرسنگی و مواد مخدر رنج می برم.»
![سه معتاد به مواد مخدر به تاریخ ۲۰ جدی در پیاده رو یکی از خیابان های شهر هرات خود را گرم می کنند. [عمر/سلام تایمز]](/cnmi_st/images/2023/01/17/40297-a_3-739_416.webp)
سه معتاد به مواد مخدر به تاریخ ۲۰ جدی در پیاده رو یکی از خیابان های شهر هرات خود را گرم می کنند. [عمر/سلام تایمز]
او گفت، «دولت سه سال پیش مرا در شفاخانه بستر کرد و دو ماه در آنجا تحت معالجه بودم.»
وی گفت، «من مواد مخدر را ترک کردم و می خواستم به زندگی عادی برگردم، اما خانواده ام همچنان فکر می کردند من معتاد هستم و اجازه ورود به خانه را ندادند. به دلیل بیکاری و اینکه جایی برای رفتن نداشتم دوباره برگشتم.»
در دو دهه اخیر، کمک های بین المللی نقش مهمی در مبارزه با کشت خشخاش و جلوگیری از گسترش اعتیاد به مواد مخدر در افغانستان ایفا کرد.
هزاران معتاد در هرات از برکت کمک های بین المللی تحت تداوی قرار گرفتند و به زندگی عادی بازگشتند.
اما حدود یک و نیم سال پیش چنین کمک ها تا حد زیادی متوقف شد.
شفاخانه ۱۰۰ بستره برای معالجه معتادان که با کمک های بین المللی در هرات ساخته شده است، از آن زمان به اینسو از فعالیت مانده است.
بر اساس ارقام تایید شده توسط سازمان های ملی و بین المللی، حدود ۷۰۰۰۰ معتاد به مواد مخدر در هرات زندگی می کنند که حدود ۲۰٪ آنها را زنان و کودکان تشکیل می دهند.
هوای سرد
هرات در این فصل سرمای بی‌سابقه‌ای را تجربه می‌کند و حرارت هوا در روزهای خاص تا ۲۴- درجه سانتی‌گراد کاهش می‌یابد.
هزاران معتاد بی خانمان در جاده ها، قبرستان و مکان‌های مخروبه در سرمای مرگبار زندگی می‌کنند و می‌گویند هر شب تعدادی از آنها می‌میرند.
مهدی قاسمی ۳۱ ساله در یکی از جاده های شهر هرات زندگی می کند و از سرما مریض شده است.
او گفت که شب ها از سرمای شدید بیدار می ماند و پلاستیک و زباله را می سوزاند تا خودش را گرم کند.
او گفت، «شب ها خیلی سرد است تا صبح روی پاهایم می نشینم و می لرزم. من یک ماه است که مریض هستم - از زمانی که هوا سرد شده است - و پولی برای تداوی ندارم.»
وی افزود، «معتادان جوان در سرما مقاوم می مانند، اما معتادان میانسال و مسن نمی توانند در سرما جان سالم به در ببرند و می میرند.»
وی گفت، «هر شب دو یا سه معتاد به دلیل سرما در خیابان محل زندگی من جان خود را از دست می دهند.»
تمایل به بازگشت به زندگی عادی
بسیاری از معتادان در شهر هرات خواهان بازگشت به زندگی عادی هستند.
عبدالشکور ۴۰ ساله در طول شب قدم می زند تا بدنش منجمد نشود.
او گفت که آرزوی تداوی و صحت خوب دارد، و افزود، «ما همه معتادان از این زندگی تحقیرآمیز خسته شده ایم و می خواهیم سالم باشیم.»
وی گفت، «اگر مکان مناسبی برای تداوی معتادان وجود داشته باشد، همه ما آماده ترک مواد مخدر و بازگشت به زندگی عادی در جامعه هستیم.»
محمد، ۳۰ ساله، پس از اخراج از ایران، از دو سال پیش در یک قبرستان در هرات زندگی می کند. او پنج سال پیش در ایران در حین کار در آنجا به مواد مخدر معتاد شد.
او چندی پیش شاهد مرگ یک معتاد از سرما بود و پنج روز بعد جسدش را با کمک یک معتاد دیگر به خاک سپرد.
محمد گفت دیگر نمی خواهد در قبرستان زندگی کند، و افزود، «من می خواهم دوباره صحت یاب شوم، اما کسی نیست که به من کمک کند.»
او گفت امیدوار است پس از ترک مواد مخدر با خانواده اش در ایران یکجا شود.
او افزود، «من بسیار علاقه مند به تداوی و پاک شدن هستم. امیدوارم مکان مناسبی پیدا شود که ما را سیر و از سرما محافظت کند.»
از سال ۲۰۰۱ که حکومت به رهبری حامد کرزی تأسیس شد، امیدهای زیادی برای بازسازی افغانستان وجود داشت که تا حدودی محقق شد. با این حال، مقدار دالری که به افغانستان می‌آمد در بخش ساختمانی استفاده نمی‌شد. اکثر آنها توسط افراد داخل نظام به کشورهای خارجی بازگردانده شدند و در آنجا زندگی بهتری برای خود ساختند که مردم کشورهای دیگر از آن بهره مند می شوند. از همان سال ۱۳۸۰، نه شفاخانه معیاری ساخته شد، نه کارخانه معیاری ساخته شد، نه کار اساسی مانند ساخت بند برق در کشور ساخته شد، و بسیاری از کارهای اساسی دیگر که به طور جدی مورد نیاز بود، انجام نشد. مثلا الان افغانستان تاریک است و برق نیست. اگر این کار انجام می شد امروز در کشور برق می بود و خانه و وطن ما روشن می شد. همچنین روزانه هزاران نفر در اسپین بولدک و تورخم در شرایط بدی هستند تا برای تداوی امراض به پاکستان بروند. حتی یک کارخانه هم ساخته نشد که هزاران نفر در آن کار کنند و در آن مواد اولیه به محصولات قابل استفاده تبدیل شود. با همه اینها، پس از ۲۰ سال، حکومتی تحت امر امارت اسلامی روی کار آمد و کارهای بسیار خوبی را به راه انداخت. آنها با اندک امکانات لانه معتادان را در محله پل سوخته کابل پاکسازی کردند. آنها معتادان از جمله زنان، کودکان و بزرگسالان را برای تداوی به شفاخانه ها منتقل کردند. با این حال، حکومت به نام جمهوری، حتی یک وزارتخانه به نام مبارزه با مواد مخدر ساخته بود و میلیون ها کمک خارجی به آن وارد شده است، نتوانست محله پل سوخته را به گونه ای که اکنون پاک شده است، پاکسازی کند.
پاسخ4 دیدگاه
این جوانان و دختران که معتاد به مواد مخدر شدن اکسریت شأن در کشور ایران به مواد مخدر مبتلا شدن. نبودن یک جامعه سالم با عث این میشود که جوانان رقابت خود را به تعلیم با هم سنان خود کند ولی بر عکس جوانان امروزی رقابت خودشان را اول از خوردن تابلیتگاه شروع می کند و آهسته آهسته به مواد مخدر دیگر آغشته می شود . جوانان معتاد در ابتدا اگر تدوای شود و مصروف یک وظیفه خانگی هم شود معتاد می تواند که به هرقسم مواد مخدر مبتلا باشد آن را رها کند در صورتیکه که معتاد تداوی شود و بعد از تداوی بیکار با شد درآ ن صورت مشکل است معتاد صحت یاب شود. اکسر جوانان ما عوض که به کارهای علمی آموزشی حرفه ای رجوع کند بر عکس به کارهای خرابکاری محسوب میشود . اینجا درافغانستان قاچاقچیان مواد مخدر مجازات نمی شود بلکه سحم دارن حکومت هستند و مواد مخدر در کوچه در شهرهای در قبرستان ها در زیر پل ها وحتا در جاده‌های بر سرعام فروخته می شود .وهیچ ارکانهای امنیتی به دستگیری این قاچاقبران مواد مخدر کامیاب نشدن . شرایط افغانستان اگر همینطور بماند شاید نفوس معتادان زیاد شود نه کمتر . تلویزیون های افغانستان اگر فیلم های مستند درباره زندگی معتادین بسازند ونشر کند جوانان ما از این فیلم ها یک چیزی بیاموزند وپند بیگرند که درآینده از این مواد مخدر استفاده نکنند . به نظر من سازمان ملل متحد به همکاری وزارت تعلیم وتربیه کوشش کند که در مکتب ها ساعتی درسی روزانه اضافه کند تا که جوانان ما مصروف درس خواندن زیاد باشد فعلا ن در مکتب ها ۳ساعت درسی است اگر ساعت های درسی به ۶ ساعت برسد جوانان ما مشغول درس خواندن شود ودر کوچه‌های گشت وکذار کم کند امیدوارم که جوانان ما رخ خود طرف مواد مخدر نمی کند و متوجه تعلیم خود می باشد .
پاسخ4 دیدگاه
دلهای این افراد شکسته است. باید به آنها کمک کرد زیرا اکثر آنها به دلیل مشکلات به اعتیاد روی آورده اند و اکنون وقت زیادی در کار است تا آنها به حالت عادی برگردند. اگر به آنها غذا، پوشاک و دوا داده نشود، سرمای هوا باعث مرگ آنها می شود. بیشتر اوقات می بینم که مسئولان می گویند از آنها مراقبت کرده اند و به شفاخانه ها منتقل کرده اند اما این افراد به طور کامل تداوی نمی شوند. اگر این کار شود، مطمئن هستم که مانع شما نخواهد شد. نکته دیگر این است که وقتی به شفاخانه منتقل می شوند و تداوی می شوند حتماً آنها را باید مصروف کار کرد. اگر آنها را مصروف نکرد، باز خواهند گشت و همیشه این زندگی ذلت‌آلود را خواهند داشت. پس باید به آنها کمک کرد، چه در بخش دوا، چه غذا، چه پوشاک و یا هر نوع کمک دیگری، این حق آنها به عنوان یک انسان است...
پاسخ4 دیدگاه
بدبختانه که بسیاری از جوانان در ایران به مواد مخدر معتاد شده اند. ایران و پاکستان از جمله کثیف ترین کشورهای جهان برای افغانها است. این دو کشور که خود را مسلمان می ګویند، اصلا هیچ رحم و شفقت ندارند. ایران لعنتی مهاجران افغان را بطور غیرقانونی به جنګ سوریه روان کردند. که تعداد زیاد آنها در سوریه و عراق کشته شدند و اجساد بسیاری شان را هم به فامیل های شان تسلیم نه کردند. در این آواخر، رهبران سګ مانند ایران آنعده از کوماندوهای افغان که در ایران پناه ګرفته بودند به روسیه ارسال کردند. در عین حال، پاکستان لعنتی که نوکر انګلیس است و از زمان تاسیس خود بر علیه افغانها ظلم می کند، جوانان را به نامه طالب و داعش تربیه می کنند. بعدا آنها را به افغانستان روان می کند که وطنداران خود را به این و آن نام بکشند، مکاتب و شفاخانه ها را ویران کنند. پاکستان کثیف این کار را از چهل و پنج سال به اینسو انجام می دهد.
پاسخ4 دیدگاه