آن مادر افغان که در هنگام امتحان کانکور طفل اش را در آغوش گرفته بود الهام بخش جوانان و زنان است

کابل -- جهانتاب احمدی، دهقان افغان روی زمین نشسته و طفل اش بر روی زانوی خوابیده است، در حالیکه خود او مصروف دادن امتحان کانکور است امیدوار است آرزوهای اش را برآورده کند.

یک عکس از احمدی همراه با چندین عکس دیگر که توسط یک استاد در پوهنتون خصوصی ناصرخسرو در اوایل ماه روان گرفته شد، احساسات را در یک کشور که غالب زنان در آن بیسواد استند، برانگیخت و به سرعت نشر یافت.

احمدی که ۲۵ ساله و مادر سه فرزند است و از یک قریه زراعتی دوردست در ولایت دایکندی آمده گفت: «من نمی خواهم از تحصیلات محروم شوم.»

وی در کابل به خبرگزاری فرانسه گفت: «من می خواهم خارج از خانه کار کنم. من می خواهم داکتر شوم،‌ کسی شوم که در جامعه یا محل زنده گی ام به زنان خدمت کنم.»‌

احمدی برای رسیدن به نیلی که مرکز این ولایت است، یک سفر بسیار طاقت فرسا داشت -- او دو ساعت را پای پیاده از کوه ها عبور کرد و نه ساعت هم با وسایط حمل و نقل عامه در یک جاده ناهموار طی کرد.

احمدی در ابتدای امتحان که در فضای باز برگزار می شد، روی یک چوکی نشست و طفل اش، ‌خیزران را نیز روی پای اش گذاشت.

اما آن طفل از درد گوش عذاب می کشید و گریه اش متوقف نمی شد. احمدی نیز برای این که او را ساکت کرده و مزاحم دیگران نشود، روی زمین و در سایه یک نفر دیگر نشست -- به نوشتن ادامه داد.

رفتن به پوهنتون 'یک هدف زنده گی'

با این عکس سیل تقدیر و پیشنهادهای کمک مالی براه افتاد.

نظر حسین اکبری در فیسبوک نوشت: «شما یک قهرمان جهان واقعی استید؛ شما نشان دادید که یک دختر هزاره در هر وضعیت و شرایط که باشد هر کاری را کرده می تواند.»‌

یک کاربر دیگر نوشته است: «من امیدوارم این زن سختکوش به اهداف اش نایل شود.»‌

یک کمپاین اینترنتی گو فند می که توسط انجمن جوانان افغان برای کمک به او جهت پرداخت هزینه های پوهنتون براه افتاده تا اکنون بیش از یک ملیون افغانی (۱۵۵۰۰ دالر امریکا) جمع آوری کرده است.

زهرا یگانه، فعال حقوق زنان که تحت تاثیر ارادهء این مادر جوان قرار گرفته، با احمدی تماس گرفته و از او خواسته است جهت تحصیل به کابل بیاید.

یگانه در آپارتمان خود به خبرگزاری فرانسه گفت: «اگر او مجبور می شد در دایکندی تحصیل کند، برای او بسیار دشوار می بود. اینجا استاندارد تحصیلات بسیار پایین است. هیچ لیلیه در دایکندی وجود ندارد و او ناچار خواهد بود در خانه کرایی زنده گی کند.»‌

او گفت: «ما [در کابل] به او یک خانه خواهیم داد. بسیاری از دوستان قول کمک به او را داده اند. ما کوشش می کنیم تا به شوهر او شغل بدهیم و برای تحصیل فرزندان اش در مکتب نیز پول جمع کنیم.»‌

برای احمدی این بمنزله برآورده شدن رویاهایش خواهد بود.

احمدی که بعد از ازدواج در سن ۱۸ سالگی لیسه را تمام کرده، گفت: «هدف من در زنده گی وارد شدن به پوهنتون بوده است.»‌