![تعدادی از کودکان یتیم به تاریخ ۱۱ ماه ثور سال ۱۴۰۰ در شهر سرپل با مقام های محلی عکس می گیرند. [ریاست امور زنان کندز]](/cnmi_st/images/2022/05/23/35479-af-orphans-739_416.webp)
کندز -- نه ما پیش بسته شدن پرورشگاه ولایتی در شهر سرپل به دلیل کمبود بودجه، آیندۀ ۶۰ کودک یتیم را که با اقارب خود زندگی می کنند و آنها نیز از مشکلات اقتصادی و وضعیت نامعلوم رنج می برند، با وضعیت نامعلومی مواجه کرده است.
کودکان و اقارب آنها می خواهند که خدمات پرورشگاه ها دوباره از سر گرفته شوند تا کودکان بتوانند مراقبت های مناسب را دریافت کنند.
امام علی یک باشندۀ ۶۷ سالۀ شهر سرپل گفت، او نمی تواند که مصارف غذای سه نواسۀ اش را که همۀ شان قبلاَ در پرورشگاه زندگی می کردند تامین کند.
وی گفت، «دو پسرم یکی افسر پولیس و دیگری عسکر بود که متاسفانه هر دوی آنها شهید شدند و من حالا نمی توانم که از فرزندان آنها مراقبت کنم.»
علی گفت، «از یک پسر فوت شده ام یک نواسۀ ۱۲ ساله دارم که همسرش با یک مرد دیگر عروسی کرد و سرپرستی پسرش را بر عهده من گذاشت و به همین ترتیب دومین فرزند شهیدم دو پسر از خود به جای گذاشت که من به اندازۀ کافی نمی توانم برای غذای آنها پول پیدا کنم.»
وی افزود، پسرانم در سال ۱۳۹۷ در ولسوالی صیاد ولایت سرپل در جریان درگیری کشته شدند و بعد از آن این کودکان شامل پرورشگاه شدند.
وی اظهار داشت، «من از دولت می خواهم که پرورشگاه ها را دوباره فعال کند تا افرادی مانند من بتوانند فرزندان یتیم خود را برای مراقبت و سرپرستی بهتر دوباره به آن برگردانند.»
سیف الرحمن ۱۰ ساله نیز می خواهد که به پرورشگاه برگردد.
وی گفت، پدرم هشت سال پیش توسط افراد ناشناس کشته شد و مادرم با یک مرد دیگر عروسی کرد، به این دلیل پدرکلانم مرا در پرورشگاه شامل کرد.
سیف الرحمن با اشاره به اینکه کودکان در آنجا به تعلیم و غذای کافی دسترسی داشتند گفت، «خدمات و امکانات در پرورشگاه عالی بودند.»
وی گفت، «به هر حال، من از چندین ماه گذشته با پدرکلانم زندگی می کنم و در مورد زنده ماندن و اینکه بدون آن امکانات با چه آینده ای روبرو خواهم شد به تشویش هستم.»
وی اظهار نمود که پدرکلان اش برای کار کردن بسیار پیر است و از مشکلات شدید اقتصادی رنج می برد.
محمد الیاس ۱۱ ساله هم در وضعیت مشابه قرار دارد.
وی گفت، «بعد از اینکه ما را از پرورشگاه بیرون کردند، من مجبور شدم که به خانۀ کاکای خود بروم، من به اندازۀ کافی نان نمی خورم و نه هم لباس مناسب دارم، کاکای من هم یک مرد غریب است و چیزی را که پیدا می کند، خرچ سیر کردن بچه های خودش می شود.»
آیندۀ نامعلوم کودکان
مقام ها می گویند که آنها در حال جمع آوری کمک های مالی هستند تا بتوانند اطفال را دوباره به پرورشگاه برگردانند.
محمد مبشر رئیس کار و امور اجتماعی ولایت سرپل گفت، «در حدود ۶۰ طفل در این پرورشگاه زندگی می کردند که اکنون نزد اقارب شان به سر می برند.»
وی گفت، «ما با مؤسسۀ حمایۀ اطفال (سیف دی چیلدرن)، یونیسف، و اکتید که یک مؤسسۀ فرانسوی همکاری و انکشاف تخنیکی است، در تماس بوده ایم تا به ما کمک کنند که این کودکان را دوباره به پروشگاه برگردانیم.»
وی افزود، «ما به تلاش های خود ادامه خواهیم داد و هر وقتیکه حمایت این مؤسسات را بدست آوردیم، بچه ها را به پرورشگاه باز می گردانیم.»
مبشر گفت، کارمندان این پرورشگاه به صورت روزانه از انجام سایر وظایف شان گزارش می دهند و در صورت بازگشت کودکان از هیچگونه تلاش برای مراقبت از آنها دریغ نخواهند کرد.
صبغت الله محمودی یک باشندۀ سرپل گفت، اکثریت اطفال موجود در این پرورشگاه فرزندان منسوبین فقید امنیتی هستند.
وی گفت، «بر اساس گزارش ها، اکثریت پرورشگاه هایی که کودکان منسوبین فقید امنیتی در آن نگهداری می شدند، در چندین ولایت بسته شده اند و آیندۀ این اطفال در وضعیت نامعلومی قرار دارد.»
محمودی گفت، «کودکان به شفقت و همدلی ضرورت دارند، به خصوص زمانیکه پدر و مادر نداشته باشند. در این نوع شرایط یگانه امید آنها این است که مسؤلین به خوبی از آنها مراقبت نموده و امکان تعلیم آنها را تا وقتیکه بزرگ می شوند و می فهمند که چگونه زندگی خود را بسازند فراهم کنند.»
اگر مؤسسات خیریه نمی خواهند که کودکان افغان را از لحاظ روانی شکنجه کنند، باید پولی که در یتیم خانه ها مصرف میشود به اقارب این اطفال بدهند تا به گونۀ منظم از آنها مراقبت کرده و آنها را در مقابل هر خطر محافظت کنند. تا جاییکه من معلومات دارم کودکان (البته همه شان نی، استثنا وجود دارد) در این گونه مکان ها مورد سوءاستفاده و تجاوز جنسی قرار گرفته و آزار و اذیت می شوند. آنها بدون دیدن و شناختن اقارب شان بزرگ می شود و زمانی که بزرگ شوند در خطوط جنگ جذب می شوند که جامعه را به یک نوعی متضرر می سازند. به طور عموم باید گفت که موجودیت این پروشگاه ها هیچ فایدۀ ندارند. در صورتیکه آنها پدر شان را از دست داده باشند باید با سایر اعضای خانواده و یا هم اقارب نزدیک شان کمک شود که از آنها مراقبت نموده و باعث ایجاد درد سر برای جامعه نه شوند.
پاسخ4 دیدگاه
من با تداوم فعالیت پرورشگاه ها مخالف هستم. اگرچه پرورشگاه ها می توانند برای مدت زمان محدود نان، سرپناه و تعلیم و تربیه را برای کودکان فراهم کنند، اما پرورشگاه ها آنها را از جامعه دور می کنند و اطفال در آنجا با یک احساس محرومیت بزرگ می شوند. برای حل مشکل ایتام، دولت باید بودجه مجموعی پرورشگاه ها را محاسبه نموده و بعد از آن به کمک مؤسسه های بین المللی و خیریه بگذارد که کودکان با نزدیک ترین اقارب خود زندگی نمود و یک اندازه پول معینی را جهت محافظت از کودکان پرداخت کند. به این وسیله از یک طرف، این بچه ها به گونۀ بهتر درس خواهند خواند. از سوی دیگر، کودکان از اثرات منفی پرورشگاه ها نجات خواهند یافت، اما در آغاز جهت انجام این کار به پول زیاد و اساسات قوی ضرورت است که متأسفانه در افغانستان وجود ندارند.
پاسخ4 دیدگاه
همچنین در این مورد شبکهٔ خبری طلوع نیوز یک سال پیش این ګزارش را نشر کرده بود که به خاطر معلومات بیشتر خوانندګان آنرا شریک می سازم: ((مسوولان: از میان ۶۸ پرورشگاه دولتی، تنها ۹ تا فعالیت دارند با افزایش شمار کودکان بی سرپرست در کشور و نگرانی‌های برخواسته در این خصوص، مسوولان می‌گویند که تنها ۹ پرورشگاه دولتی هم اکنون در تمامی کشور فعال اند. وزارت کار و امور اجتماعی می‌گوید که از میان ۶۸ پرورشگاه دولتی در کشور، تنها نُه پرورشگاه دولتی و ۳۶ پرورشگاه خصوصی به فعالیت ادامه می‌دهند. محمد یونس صدیقی، رییس نشرات وزارت کار و امور اجتماعی به طلوع‌نیوز گفت: «ما در حال حاضر ۹ پرورشگاه دولتی فعال داریم، در کنار این، سی و شش پرورشگاه خصوصی فعالیت دارند. تلاش داریم که با اخذ بودجه، پرورشگاه‌ها دوباره فعال شوند.» شماری از آگاهان آمار بلند کودکان بی سرپرست را نگران کننده می‌دانند و خواهان رسیده‌گی به این کودکان اند. سید مسعود، آگاه مسایل اقتصادی به طلوع‌نیوز گفت: «باید مردم افغانستان دست به دست هم داده، حتی کسانی که دارایی کم هم دارند، به اندازه دو صد افغانی از یک کوچه جمع کرده بتوانیم، می‌توانیم قرطاسیه و پوشش شان را بدست بیاریم.» هدایت الله شش سال میشود در یکی از پرورشگاه‌های پایتخت به سر می‌برد. او می‌گوید پدراش را شش سال پیش در یک رویداد از دست داد و یک سال پس از آن، مادر بیمار اش وی را تنها گذاشت. هدایت الله، کودک بی سرپرست گفت: «خواستم از امارت اسلامی این است که به کسانی که مثل من، پدر و مادر ندارند، توجه کند.» هم اکنون هزاران کودک محروم از خانواده در پرورشگاه‌های کابل و ولايت‌ها زنده‌گی می‌کنند. اما به نظر می‌رسد مرکز های تربیه و نگهداری کودکان بی سرپرست با کمبود امکانات و منابع روب
پاسخ4 دیدگاه
متاسفانه این تنها کودک در سرپل نیستند که با این ګونه وضعیت نامعلوم در بی سرنوشتی به سر می برند بلکه هزاران کودک یتیم در سراسر کشور از همین وضعیت رنج می برند. بیشاز این اطفال در نتیجهٔ جنګ و وحشت توسط طالبان یتیم ساخته شده اند. اما طالبان خود را در مقابل این اطفال به هیچ وجه مسؤل نه می پندارند. پدران شان در راه وطن جان شان را از دست داده اند اما با تأسف که یک دولت ملی در کشور وجود ندارد و این اطفال بیچاره به جای اینکه شفقت و مهربانی را دریافت کنند با سرنوشت نامعلومی روبرو هستند. از دولت غیرمسؤل و غیر قانونی طالبان توقوع هیچ چیز نمی شود اما حداقل مؤسسات جهانی که به نام طفل و زن افغان پول دریافت می کنند باید یک کمی احساس پیدا کنند و به وضعیت بد این اطفال رسیدګی نمایند.
پاسخ4 دیدگاه