مؤسسات بین المللی برنامه جلوگیری از کار اطفال در هرات را آغاز کردند

هرات -- در نتیجۀ فقر و مشکلات شدید اقتصادی که باعث افزایش بی سابقۀ شمار اطفال کارگر در ولایت هرات گردیده است، سه نهاد بین المللی پروژۀ مشترکی را برای حمایت از کودکان آغاز کرده اند.

ملل متحد،‌اتحادیۀ اروپا، و مؤسسۀ هیلپ که از طرف کشور آلمان تمویل می گردد، یک ابتکار را برای کمک به بیش از ۱۶۰۰ طفل افغان که مجبور به کارکودکان شده اند، راه اندازی نموده اند.

این برنامه که به تاریخ ۱۸ ثور آغاز گردید، کورس های حرفه ای را برای کودکان ارایه نموده و کمک های نقدی را به خانواده های اطفال کارگر توزیع می کنند.

جهت ایجاد انگیزه در مقابل فرستادن اطفال به کار، هر خانواده ۸۰ دالر پول تشویقی را برای مدت ۲۴ ماه به دست خواهند آورد.

در کنار هرکودک زیر ۱۵ سال، یک عضو بزرگسال خانواده نیز می تواند در کورس آموزش حرفه ای این برنامه ثبت نام کند. مرحلۀ اول این ابتکار شامل کورس های شش ماهه است که شاگردان را برای پیدا کردن شغل آماده می کنند.

بیش از ۴۰٪ اطفال کارگر در هرات را آن عده دخترانی تشکیل می دهند که به دلیل مشکلات اقتصادی در سراسر شهر هرات و شماری از ولسوالی های این ولایت مجبور به کار دستفروشی شده اند.

کورس ها در ۷ رشته

فریدون رحمانیار رئیس مرکز تخنیکی و حرفه ای انصاری گفت، مرکز وی کورس های آموزشی حرفه ای شش ماهه را در هفت رشتۀ مختلف ارایه می کند.

وی گفت، «این رشته ها عبارت از خیاطی، صنایع دستی، قالین بافی، نجاری، ترمیم مبایل، اموزش برق، و ترمیم تلویزیون می باشد.»

رحمانیار گفت، این مرکز همچنان به جوانان یا بزرگسالان شامل در این کورس ها کمک می کند تا بعد از فراغ شدن فرصت های کاری را در بازار کار پیدا کنند.

وی اظهار داشت، «پنجاه فیصد شاگردان از شهر و ۵۰٪ متباقی از ولسوالی های کوهسان، کشک رباط سنگی، و پشتون زرغون هرات هستند.»

به دلیل شرایط بد اقتصادی تعداد کودکان کارگر در جاده های شهر هرات در ماه های اخیر ۵۰٪ افزایش داشته است.

بر اساس معلومات ریاست کار و امور اجتماعی ولایت هرات، ۹ ماه پیش ۹۰۰۰ کودک به عنوان کارگر ثبت گردیده اند، اما حالا تعداد اطفال کارگر در سطح ولایت هرات از ۱۵۰۰۰ کودک تجاوز نموده است.

ارزوها برای یک آیندۀ روشن

یک تعداد از کودکان که حالا بعد از شامل شدن در صنوف حرفه ای، روی سرک کار نمی کنند، نسبت به آیندۀ خود بسیار امیدوار به نظر می رسند.

این کودکان برای حمایت از خانواده های خود تلاش های سختی را از طریق جمع آوری کثافات، رنگ کردن بودت ها و حتی گدایگری انجام داده اند.

محمود ۱۷ ساله بزرگترین فرزند یک خانوادۀ شش نفره گفت، وی به دلیل اینکه پدرش مریض شد و خانواده اش با مشکلات اقتصادی روبرو بود ناچار شد که مکتب را رها نموده و روی سرک شروع به کار نماید.

وی گفت، «کار در روی سرک بسیار سخت بود، بعضی از مردم مرا ریشخند می کردند، اما من مجبور بودم که برای تامین امرار معاش خانواده ام کار کنم.»

محمود کثافات را روزانه از سطح شهر هرات جمع آوری نموده و پس کثافات جمع آوری شده را به سختی از ۱۰۰ الی ۱۵۰ افغانی (۱.۱۲ الی ۱.۶۸دالر) به فروش می رسانید.

وی گفت، «بعد از اینکه اشتراک در صنوف کورس حرفه ای را آغاز کرده ام، احساس خوشی می کنم، من اکنون در حال یادگرفتن رشتۀ برق هستم و امید دارم تا بتوانم که یک آیندۀ خوب را برایم بسازم.»

احمد فیضان ۱۶ ساله نیز کثافات را از سر سرک های شهر هرات جمع آوری نموده و به فروش می رسانید.

وی گفت، «من در روزهای گرم تابستان و روزهای سرد زمستان در سرک ها کار می کردم. من نتوانستم که به تعلیم خود ادامه بدهم. حالا در کنار صنف آموزش حرفه ای می توانم که در صنوف زبان کمپیوتر و انگلیسی نیز اشتراک کنم.»

وی افزود، «من پس از فراگرفتن تعمیر انواع مختلف تلویزن ها بسیار ممنون هستم، من می توانم در کنار تامین امرار معاش به خانوده ام به کشور خود خدمت کنم.»

یک فرصت برای رفتن به مکتب

بر اثر این برنامه جدید بین المللی، صدها کودکی که مجبور به کارکودکان شده بودند، توانسته اند که دوباره به مکتب شان برگردند.

زبیر ۸ ساله، یکی از این کودکان است.

عابده خواهر ۲۱ ساله وی در یک کورس آموزش حرفه ای ثبت نام نموده و می گوید که اکنون کمک های نقدی ماهانه که توسط این ابتکار مشترک ارایه می شود خانوادۀ وی را از کارکردن زبیر بی نیاز ساخته است.

وی گفت، «به دلیل فقر و فشار اقتصادی، برادرم را به کار می فرستادیم و وی با جمع آوری و فروش کثافات، روزانه از ۵۰ تا ۱۰۰ افغانی (۵۶ سینت تا ۱.۱۲ دالر) عاید داشت.»

وی افزود، «اما حالا از زمان پیوستن من به پروگرام حرفه ای تمام خانوادۀ من خوشحال هستند، و زبیر نیز از رفتن به مکتب بسیار خوش است.»

عابده گفت، پس از فارغ شدن به حیث یک خیاط مشغول کار خواهد شد و اجازه نخواهد تا زبیر دوباره در سر سرک کار کند.

ملالی ۴۰ ساله گفت، قاسم پسر ۱۱ ساله او حالا می تواند که به جای رنگ کردن بوت ها در سر سرک به مکتب برود.

ملالی که مادر چهار فرزند است گفت، «محمد قاسم پسر بزرگ من است و ما از روی مجبوریت اورا به کار می فرستادیم. شوهرم مریض است و نمی تواند کار کند. پسرم روزانه ۱۰۰ افغانی عاید داشت و ما با این پول زندگی خود را به پیش می بردیم.»

وی افزود، «من بسیار خوش هستم که فرصت یادگیری خیاطی برایم مهیا گردیده و پسرم می تواند که به مکتب برود. محمد قاسم حالا مشغول درس خواندن است و به جای کالای کثیف، یونیفورم مکتب را می پوشد.»