سلامتی

یک ادارهء کمکهای بشری برای صدها تن در جنوب افغانستان ویلچیر فراهم کرد

گزارش از رحیم الله اخپلواک

بنیاد خیریه ترکی که به نام آی اچ اچ نیز شناخته می شود، در ماه عقرب به صدها نفر در جنوب افغانستان ویلچیر اهدا کرد. آی اچ اچ که با هماهنگی سازمان ملل متحد در افغانستان فعالیت می کند، ۵۰۰ ویلچیر را در میان معلولان در قندهار، ۲۰۰ ویلچیر در هلمند و ۱۰۰ ویلچیر در نیمروز توزیع کرد. [رحیم الله خپلوک/سلام تایمز]

قندهار-- بنیاد کمکهای بشردوستانه، یک گروه خیریه ترکیه ای که به نام آی اچ اچ نیز شناخته می شود، در ماه عقرب به صدها نفر در جنوب افغانستان ویلچیر اهدا کرد.

آی اچ اچ که با هماهنگی سازمان ملل متحد در افغانستان فعالیت می کند، بین ۵۰۰ باشنده معلول در قندهار، ۲۰۰ نفر در هلمند و ۱۰۰ نفر در نیمروز ویلچیر توزیع کرد.

دریافت کنندگان ویلچیر شامل مردان، زنان و کودکان بودند که اکثر آنها در جریان درگیری های طولانی مدت در افغانستان پاهای خود را از دست داده اند.

عبدالحنان شریفی، نماینده آی اچ اچ گفت که هدف بهبود تحرک و حضور افغان های دارای معلولیت در جامعه است.

یک مرد معلول به تاریخ ۶ عقرب در شهر قندهار ویلچیری را که از یک بنیاد خیریهء ترکیه دریافت کرده است، می راند. [رحیم الله خپلوک/سلام تایمز]

یک مرد معلول به تاریخ ۶ عقرب در شهر قندهار ویلچیری را که از یک بنیاد خیریهء ترکیه دریافت کرده است، می راند. [رحیم الله خپلوک/سلام تایمز]

او گفت، «معلولانی که در جنگ و انفجارها پاهای خود را از دست داده اند، به دلیل نداشتن ویلچیر نمی توانند از خانه بیرون بروند. آنها هیچ حضوری در جامعه ندارند و در خانه کاملاً منزوی هستند.»

او گفت که آی اچ اچ می خواهد با افغان های معلول کمک کند تا از انزوا بر آیند و افزود که آی اچ اچ قصد دارد هزاران ویلچیر را در سراسر افغانستان توزیع کند.

شریفی گفت که بیشتر کمک های آی اچ اچ به ساکنان دارای معلولیت در مناطق دورافتاده و محروم ارائه می شود.

به گفته محمد طاهر، رییس اداره امور شهدا و امور معلولین قندهار، بیش از ۵۰۰۰ افغان دارای معلولیت ناشی از درگیری در قندهار ثبت شده اند.

او گفت که اکثر آنها به دلیل کمبود ویلچیر در خانه های خود محبوس و منزوی شده اند.

طاهر گفت، با کمک سازمان های بین المللی «زندگی این افراد بهتر خواهد شد.»

بال ها برای پرواز

عبدالله خیرخواه ۳۷ ساله که پنج سال پیش در یک انفجار کنار جاده در قندهار هر دو پا و یک چشم خود را از دست داد، از جمله کسانی بود که ویلچر دریافت کرد.

او گفت اکنون زندگی او بسیار راحت تر است.

او گفت، «این ویلچیر دست و پای من است. با این ویلچیر اکنون می توانم از خانه خود بیرون بروم.»

نامبرده گفت، «همیشه دوست داشتم در بازار نزدیک خانه‌ام خرید کنم، اما نتوانستم این کار را انجام دهم. حالا از برکت این ویلچر می‌توانم به هر کجا که بخواهم بروم.»

وی افزود، «وقتی مریض می شدم نمی توانستم به شفاخانه بروم و کسی در خانه ندارم که با من کمک کند. زندگی من بسیار سخت بود، اما اکنون با این ویلچیر احساس راحتی می کنم.»

او گفت، افغان های معلول در قندهار همچنان با چالش ها مواجه هستند و به کمک نیاز دارند.

حیات الله، ۶۵ ساله، یکی از دریافت کنندگان ویلچیر در شهر قندهار، گفت که توزیع ویلچیر در میان افراد معلول امید جدیدی به آنها داده است.

وی گفت،‌ «توزیع این ویلچیرها کمک بزرگی با ما است. من بسیار غریب هستم و توان خرید ویلچیر ندارم.»

او گفت، «سه سال پیش یک گلوله به پایم اصابت کرد و پایم قطع شد، جایی نمی توانستم بروم و در خانه گیر افتادم، اما پس از بدست آوردن این ویلچیر، احساس می‌کنم پایم را دوباره بدست آوردم.»

او گفت، ویلچیر با او کمک کرده است تا حدی وابستگی خود را به دیگران کاهش دهد.

چالش های زندگی

بحران اقتصادی دوامدار در افغانستان زندگی را برای افراد معلول که بسیاری از آنها نمی توانند کار کنند و باید به دیگران تکیه کنند، دشوار کرده است.

محمد ایمان نیازی، ۴۲ ساله، معلولی دیگر از شهر قندهار، که در میان ویلچیر گیرندگان است، گفت که خانواده اش که شامل شش کودک است، در یک سال گذشته با فقر شدید مواجه بوده است.

نیازی که دو سال پیش در یک انفجار در قندهار یک پای خود را از دست داده بود، ماهانه از اداره امور شهدا و معلولین پول دریافت می کرد.

اما از سال گذشته هیچ کمکی دریافت نکرده است.

او گفت، «از وقتیکه معاش ماهانه ام متوقف شده است، من هیچ منبع درآمدی ندارم. کمک های بسیار اندکی از کمک های بین المللی ارائه شده به افغانستان به ما می رسد. من سه پسر و دو دختر دارم و هیچ یک از آنها نمی توانند کار کنند. بیشتر شب ها گرسنه به خواب می رویم.»

نیازی گفت که برای یافتن غذا برای فرزندانش مجبور شد روی به گدایگری آورد.

او افزود، «من قبلاً در مزارع کشاورزی کار می کردم و زندگی خوبی داشتم، اما چالش های زندگی پس از معلول شدن من بیشتر و بیشتر شدند. من تمام روز زیر فشارهستم و تشویش آن دارم که شام چه چیز بخوریم.»

محمدخالد چمتو، ۲۹ ساله، یکی دیگر از باشندگان شهر قندهار که ویلچیر دریافت کرده بود، پنج سال پیش در یک انفجار در کابل یک پا، یک دست و یک چشم خود را از دست داد.

چمتو پدر دو فرزند، گفت، «مشکلات اقتصادی و چالش های زندگی پس از توقف معاش ماهانه از سوی اداره شهدا و امور معلولین، به شدت افزایش یافته است.»

او گفت، «من هیچ منبع درآمدی ندارم و نمی دانم چگونه مخارج خانواده ام را تأمین کنم.»

چمتو گفت، «هر بار که به محرومیت و گرسنگی فرزندانم نگاه می کنم برای وضعیتم گریه می کنم.»

آیا شما این مقاله را می پسندید؟

1 دیدگاه

شیوه نامۀ بیان دیدگاه ها * نشان دهندۀ فیلد اجباری است 1500 / 1500

هر سازمان کمک‌های بشردوستانه که در هر ولایت و هر منطقه از افغانستان کمک‌ها را بین مردم توزیع می‌کند، اولاً بیشتر از کمک ها به مردم نمی‌رسد. باز هم اگر برسد، بیش از یک ماه کار نمی کند. رادیو آزادی در تازه ترین گزارش خود که دیروز پنجشنبه ۱۲ میزان منتشر شد، نوشت که برخی از باشندگان ولایات بامیان و دایکندی به آنها گفته اند که برنامه جهانی غذا (دبلیو اف پی) مواد با کیفیت بد توزیع کرده است. به گفته مردم این مواد اهدایی قابل استفاده نیست و آردی که دریافت کرده اند کرم دارد. مردم می گویند، «آرد خیلی بی کیفیت است، مزه اش بد است، دیگر اینکه کرم دارد، اصلا قابل استفاده نیست، بعضی از آن خوب است، بعضی دیگر اصلا قابل استفاده نیست». مردم می گویند این اقلام بی کیفیت باید از آنها پس جمع آوری و مواد مناسب بین آنها توزیع شود.

پاسخ