شرکت خصوصی نان پزی در قندهار ده ها زن نان آور را سرکار گماشته است

قندهار -- حدود ۷۰ زن که هر کدام جلوی اجاق نشسته اند، در یک مرکز نان پزی بزرگ در شهر قندهار مشغول تهیه نان هستند.

این مرکز نان پزی توسط عزیزی، یک شرکت خصوصی در شهر قندهار به منظور ایجاد فرصت های کاری برای زنان بی بضاعت ایجاد شده است.

این زنان حدود ۲۰۰ – ۲۵۰ افغانی (۲.۲۵ – ۲.۸۰ دالر) روزانه دستمزد دریافت می کنند. آنها نان آور خانواده خود هستند، زیرا بسیاری از آنها شوهران خود را به دلیل جنگ یا علل طبیعی از دست داده اند و برخی دیگر شوهرانی دارند که یا از کار افتاده یا معتاد به مواد مخدر هستند.

آنها روزانه بیش از ۶۰۰۰ قرص نان تولید می کنند که صاحب مرکز نان پزی آن را در بازار شهر قندهار می فروشد.

تورپیکی، ۴۲ ساله، مادر شش فرزند، در مرکز نان پزی کار می کند. شوهرش که دهقان بود، دو سال پیش در ولسوالی پنجوایی ولایت قندهار کشته شد.

او می گوید، «زمانی که شوهرم زنده بود، از محصول خود امرار معاش می کردیم. با این حال پس از مرگ او نتوانستم به کشاورزی ادامه دهم و مشکلات زندگی ام از آنجا شروع شد.»

او گفت، «من در حالی که در مرکز نان پزی کار می کنم، اکنون می توانم ۶۰۰۰ تا ۷۰۰۰ افغانی [۶۷.۵۰ – ۷۸.۷۰ دالر] در ماه درآمد داشته باشم. من قبلا مشکلات اقتصادی زیادی داشتم اما الان که مشغول به کار هستم تا حدودی مشکلاتم حل شده است. اگر فرصت کار در اینجا را نداشتم نمی دانم چطور می توانستم امرار معاش کنم.»

رازیمه، ۴۲ ساله، به دلیل اعتیاد شوهرش به مواد مخدر، در مرکز نان پزی کار می کند تا خرج خانواده اش را تامین کند.

او گفت که اگر این مرکز نان پزی ایجاد نمی شد، تمام زنان بیوه و بی بضاعتی که در آنجا کار می کنند مجبور می شدند برای سیر کردن فرزندانشان دست به گدایی دراز کنند.

او گفت، «از کار کردن در اینجا بسیار خوشحال هستم. بارها برای یافتن کار دروازه چندین اداره و خانه را زدم، اما نتوانستم کاری پیدا کنم. بیکاری خیلی سخت است، اگر کار نکنیم نمی توانیم برای خود غذا بخریم و از گرسنگی رنج می بریم.»

علیرغم محدودیت های شدید بر کار زنان در قندهار، رازیمه گفت که توانسته فرزندانش را از گرسنگی نجات دهد.

فرار از فقر

ستاره ۳۸ ساله هر روز از ساعت ۶ صبح تا ۱۲ شب در نانوایی کار می کند. او روزانه بیش از ۲۰۰ قرص نان می پزد و ۲۰۰ افغانی (۲.۲۵ دالر) برای کار روزانه اش به دست می آورد.

شوهر ستاره معتاد به مواد مخدر است و او در چهار سال گذشته مسئولیت حمایت از چهار فرزندش را بر عهده داشته است.

او گفت که به شدت تحت تاثیر محدودیت های اجتماعی قرار گرفته است و باید در محل کار برقع بپوشد.

ستاره گفت، با وجود محدودیت های شدید اجتماعی و مخالفت با کار زنان، برای نجات فرزندانش از گرسنگی مجبور شده است بیرون از خانه کار کند.

او گفت، «من از یافتن کار ناامید بودم. از زمانی که در اینجا مشغول به کار شدم، دیگر به حمایت دیگران وابسته نیستم. درآمد من از نانوایی کافی است و اکنون می توانم خانواده ام را تامین کنم.»

او می گوید، «من هر ماه با دریافت حقوق برای فرزندانم آرد، روغن، برنج و سایر لوازم می خرم.»

ستاره گفت، «زمانی که بیکار بودم مجبور بودم برای یافتن غذا برای فرزندانم دست به گدایی دراز کنم. اما اکنون که کاری دارم و می توانم امرار معاش کنم، از گدایی و تکیه بر حمایت دیگران نجات یافته ام.»

خیریه ۵۸ ساله از عروس و چهار نواسه یتیمش مراقبت می کند. پسر او که یک افسر پولیس بود، سه سال پیش در ولسوالی اسپین بولدک ولایت قندهار کشته شد.

او پس از مرگ پسرش مجبور شد سرپرست خانواده شود. شوهرش ۱۰ سال پیش بر اثر بیماری درگذشت.

او گفت، «من باید اینجا کار کنم. اگر کار نکنم، نواسه هایم از گرسنگی خواهند مرد. ما ماهانه ۳۰۰۰ افغانی [۳۴ دالر] برای کرایه می پردازیم و من باید برای بدست آوردن آن پول کار کنم».

او گفت، «زمانی که پسرم زنده بود، ما وضعیت بهتری داشتیم، زیرا او پول بدست می آورد.»

او گفت، «زندگی ما از زمان شهادت ایشان بدبخت شده است. از آن زمان به بعد با سختی ها و مشکلات زیادی مواجه شدیم، حتی شب ها را بدون غذا سپری می کردیم».

خیریه گفت که شرایط زندگی او از زمانی که در مرکز نان پزی شروع به کار کرده، بهتر شده است. او گفت خوشحال است که می تواند بیرون از خانه کار کند و خانواده اش را از وابستگی به حمایت دیگران نجات دهد.

خواستن فرصت های کاری بیشتر

روح الله مبارز، رئیس مرکز نان پزی در شهر قندهار، گفت که روزانه پنج یا شش درخواست از زنان جویای کار در مرکز نان پزی دریافت می کند.

وی گفت، «تا یک ماه پیش ۵۰ زن در مرکز نان پزی ما کار می کردند اما اکنون این تعداد به ۷۰ نفر رسیده است. ما سخت کار می کنیم تا ظرفیت خود را افزایش دهیم و بتوانیم تعداد بیشتری از زنان را استخدام کنیم و ظرف یک ماه تعداد مشاغل را به ۱۰۰ نفر برسانیم.»

وی گفت، «در حال حاضر تعداد کارمندان ما به دلیل محدودیت امکانات و بودجه اندک است، اما ما قصد داریم تا ۱۰۰ زن بی بضاعت دیگر را در ماه های آینده استخدام کنیم. هدف ما ایجاد کارها برای زنانی است که نان آور خانه خود هستند و از فقر رنج می برند».

مبارز گفت که زنان تا شش ساعت در روز کار می کنند و به محض اینکه بتواند کارمندان بیشتری استخدام کند، ظرفیت تولید نان پزی خود را به بیش از ۱۵۰۰۰ قرص نان در روز افزایش خواهد داد.

زرغونه، ۳۶ ساله، مادر شش فرزند، به دنبال کار در شهر قندهار است.

او گفت که شوهرش یک راننده لاری بود که چهار سال پیش در یک انفجار در شاهراه قندهار-کابل پاهایش را از دست داد، بنابراین او دیگر نمی تواند خانه اش را ترک کند.

او گفت، «من به شدت به کاری نیاز دارم تا به شوهر و فرزندانم غذا بدهم. هر جا که می روم و درخواست می دهم نمی توانم کاری پیدا کنم. من یک یا دو روز در هفته در خانه همسایه هایم لباس می شوییم و می توانم فقط ۳۰۰ تا ۵۰۰ افغانی [۳.۴۰ – ۵.۶۰ دالر] در روز کار کنم.»

زرغونه گفت، «تنها من در خانواده هستم که می توانم کار کنم. اگر کار نکنم شوهر و فرزندانم از گرسنگی می میرند. همسایه ها و اقوام ما چیزی ندارند و نمی توانند به ما کمک کنند».

او افزود، «بیشتر زنان در قندهار به یافتن کار نیاز دارند. با این حال، آنها مجبورند فقر و گرسنگی را تحمل کنند زیرا به دلیل محدودیت های شدید حاکم و دیدگاه منفی برخی در مورد اجازه دادن به زنان برای کار نمی توانند بیرون بروند.»