![زنان افغان سال گذشته به تاریخ ۱۲حوت در شهر مزارشریف مرکز ولایت بلخ قالین بافی می کنند. [ناصر الماس/سلام تایمز]](/cnmi_st/images/2024/07/02/47000-img_9466-739_416.webp)
مزارشریف -- خانواده هایی که نان آوران خود را در حملات داعش در افغانستان از دست داده اند، اکنون با فقر و گرسنگی شدید روبرو هستند.
این خانواده ها علاوه بر از دست دادن منبع اصلی درآمد خود، مجبور هستند با محدودیت های فزاینده ای که طی سه سال گذشته بر زنان تحمیل شده است، دست و پنجه نرم کنند که آنها را از کار در خارج از خانه باز می دارد.
معصومه نظری، باشنده مزارشریف، که ۳۵ سال دارد، شوهرش را در حمله داعش بر مسجدی به تاریخ ۱ ثور ۱۴۰۱ از دست داد. در حملهء مذکور دست کم ۳۰ نفر کشته و ۹۰ نفر دیگر زخمی شدند.
او به سلام تایمز گفت، «شوهرم یک کارگر بود، اما جنگجویان خونخوار داعش او را برای همیشه در مکان مقدس از ما گرفتند،»
نظری اکنون نان و بولانی را در خانه پخته می کند که پسر ۱۲ ساله او سپس در بازارهای روزانه در مزارشریف می فروشد.
او گفت، با این حال این خانواده هنوز هم با چالش های اقتصادی جدی مواجه است.
نظری گفت، «من همیشه به این فکر می کنم که آینده من و فرزندانم چه خواهد شد،»
رحیمه، ۳۶ ساله، که به خاطر نگرانی های امنیتی تنها نام اول خود را ذکر کرد، قبلاً به عنوان یک نگهبان در یک اداره دولتی در مزارشریف کار می کرد.
از زمانی که شوهرش در همان حمله به مسجد کشته شد و او از کار کردن در خارج از خانه منع شد، او با چالش های متعددی روبرو شده است.
او گفت، «من هیچ مهارت دیگری ندارم و حتی اگر هم داشته باشم، باز هم نمی توانم کار کنم. اکنون سر سفره گذاشتن غذا برای پنج فرزندم بدون هیچ درآمد و وظیفه بسیار دشوار است.»
رحیمه افزود، «بیشتر روزها ما هیچ غذایی نداریم که بخوریم،»
ترس و اضطراب
ناظران افغان در رابطه به افزایش نقض حقوق بشر توسط داعش به ویژه علیه اقلیت های قومی و مذهبی هشدار می دهند.
حمیدالله عابدی، تحلیلگر سیاسی مستقر در کانادا گفت، «از ماه اسد سال ۱۴۰۰جنگجویان وابسته به داعش حملات متعددی را در افغانستان انجام داده اند،»
عابدی گفت، «حمله عمدی به غیرنظامیان جنایت جنگی است. حملات داعش به هزاره ها و دیگر اقلیت های مذهبی، قوانین بین المللی را نقض می کند که در افغانستان نیز قابل اجراست.»
خانواده ها به دلیل ترس و ناامنی با مشکلات روزمره روبرو هستند.
عزت الله، ۴۲ ساله، یک دوکاندار در مزارشریف که برادر ۲۸ ساله خود را در حمله به مسجد در سال ۱۴۰۱ هجری شمسی از دست داد، گفت، «ما دیگر فرزندان خود را به مکتب نمی فرستیم و دوکان های خود را قبل از تاریک شدن هوا می بندیم تا از حملات احتمالی داعش جلوگیری کنیم،»
وی گفت، «آموزش حق فرزندان ماست که برای یادگیری باید به مکتب بروند اما ما احساس امنیت نمی کنیم.»
گیله‌من وزیر، یکی از اعضای ارشد «جنبش تحفظ پشتون‌ها» در پاکستان بر اثر جراحاتی که در اوایل این هفته در حمله‌ای اسلام آباد متحمل شده بود، درگذشته است. منظور پشتین، رئیس «جنبش تحفظ پشتون‌ها»، در سخنرانی در جمع طرفداران این جنبش که در مقابل بیمارستانی که آقای وزیر در آن بسر می‌برد، مرگ او را تایید کرد. گیله‌من وزیر شامگاه یکشنبه ۷ جولای/ژوئیه از سوی گروهی در اسلام آباد مورد حمله خشونت‌آمیز قرار گرفت. در پی این حمله، آقای وزیر با وضعیت وخیم در بیمارستانی در اسلام آباد بستری شد. مرگ او که به سرودن شعرهای وطن‌پرستانه به زبان پشتو نیز شهرت داشت، واکنش‌های زیادی را در پاکستان و افغانستان بدنبال داشته است. جنبش تحفظ پشتون‌ها که خود را مدافع حقوق پشتون‌ها در پاکستان می‌خواند، اعتراضاتی را در سراسر این کشور و در سطح جهان در پاسخ به آنچه که آنها به عنوان حملات هدفمند به جامعه خود توصیف می‌کنند، سازماندهی کرده است. این جنبش همچنین اقدامات دولت پاکستان در مناطق قبایلی این کشور را محکوم کرده و عملیات‌های نظامی ارتش در این مناطق را به عنوان «نسل‌کشی» توصیف کرده است.
پاسخ4 دیدگاه
تنها راه رهایی از بدبختی ها آموزش است. وقتی جامعه ای آموزش ببیند، آگاهی آن افزایش می یابد. انسان می تواند خوب، بد، گذشته، حال و آینده را با دید باز تحلیل کند. آنها می دانند که دوستان و دشمنان آنها چه کسانی هستند. مهمتر از همه، آنها یاد می گیرند که چگونه با دوستان و دشمنان خود رفتار کنند. آنها یاد می گیرند که چگونه از تکرار گذشته جلوگیری کنند و اطمینان حاصل کنند که فردا مانند امروز نیست. آنها تصمیمات متفکرانه می گیرند، نه احساساتی. متأسفانه، تا زمانی که خود را آموزش ندهیم، خود را در معرض نظریات مختلف قرار دهیم و توانایی های تحلیلی خود را تقویت نکنیم، این سناریوی مستمر برای ما تکرار خواهد شد. جوامع را هم زنان و هم مردان می سازند. در هر جامعه ای که زنان تحصیل کرده و فعال نیستند، مردان نیز خوب زندگی نمی کنند. دختری از زابل که از تحصیل محروم است، می گوید دو برابر برادرش کار می کند. با او بسیار زیاد و سخت کار می کند تا بتواند درس بخواند. او می گوید، اگر من از تحصیل محروم می شوم، حد اقل او باید به جایی برسد. اما باور کنید این برادر هر چقدر هم که تلاش کند باز هم قربانی همان بدبختی خواهد شد. ما به نیروی انسانی نیاز داریم. ما به تولید فکری، آموزش و تولید دانش نیاز داریم. ما باید خود را دوباره تعریف کنیم. ما باید خود را، جامعه و تاریخ خود را سنجیده تحلیل کنیم. ما باید سوال بپرسیم. باید شجاع باشیم و بپرسیم که دیگران چه کاستی ها و ظلمی را در حق ما آورده اند. تا این جسارت را به دست نیاوریم و در تربیت زن و مرد، پیر و جوان کار نکنیم، شرایط ما عوض نمی شود. اولین وظیفه همه ما آموزش است. #بگذاریددختران افغان تعلیم کنند #IQRA #تعلیم وتربیه #LetAfghanGirlsLearn #IQRA #Education
پاسخ4 دیدگاه
باید پیگیری شود تا مردم راحت زنده گی کونه
پاسخ4 دیدگاه
در رابطه به امتحان کانکور پوهنتونها، گزارش های دفتر ملا هبت الله از ولایت مربوطه وی حاکی از آن است که در امتحان امسال تنها ۱۸۸۰ نامزد شرکت کرده اند. قندهار که ناامن ترین منطقه در جریان درگیری های بیست ساله گذشته بود، حتی در آن دوران دسترسی جوانان به تحصیلات عالی به ویژه دختران را محدود کرده بود. با این حال تعداد شرکت کنندگان امتحان کانکور چندین برابر آمار امسال بود و پسران و دختران به تحصیلات عالی دسترسی داشتند. در کانکور امسال، ولایات با کمترین اشتراک کننده عبارتند از فراه (۴۷۳ نامزد)، هلمند (۱۷۰۰ نامزد)، خوست (۳۰۰۰ نامزد) و ننگرهار (۹۵۰۰ نامزد). آمار چهار سال گذشته به وضوح این تغییر را نشان می دهد. در سال ۱۳۹۹ (۲۰۲۰) تعداد شرکت کنندگان کانکور ۱۷۹۰۰۰ نفر، در سال ۱۴۰۰ (۲۰۲۱) ۱۷۹۰۰۰ نفر، در سال ۱۴۰۱ (۲۰۲۲) ۱۴۵۰۰۰ نفر، در سال ۱۴۰۲ (۲۰۲۳) این تعداد به ۸۰۰۰۰ نفر و امسال به ۵۰۰۰۰ نفر کاهش یافته است. ممنوعیت تحصیل دختران، سیاست های سختگیرانه مذهبی و بی ثباتی اقتصادی و سیاسی عواملی هستند که جوانان را از ادامه تحصیلات عالی منصرف کرده است.
پاسخ4 دیدگاه