کابل -- هدایت الله هدایت، جراح افغان، طی ۱۵ سال گذشته هزاران غیرنظامی را که در جنگ مجروح شده بودند، تداوی کرده است، مگر هرگز با وحشت جنگ خو نگرفته است.
هدایت ۴۲ ساله که در یک شفاخانه در کابل که توسط اورژانس خیریه ایتالیا اداره می شود و تمام بخش های آن مملو از تلفات جنگی است و بسیاری از افراد در آن اسپلنت، گچ و یا باندپیچی شده اند، کار می کند گفت: «این عادی نیست.»
او گفت: «هر مورد صدمه برای من تازه است؛ یک آسیب تازه، یک زخم تازه بر روح من. این یک ضربه روحی (تروما) است.»
طبق گزارش سازمان ملل متحد که بتاریخ ۱۶ دلو نشر یافت، در سال ۲۰۱۸، تعداد ۱۰۹۹۳ غیرنظامی در افغانستان مجروح یا کشته شدند.
بسیاری از آنها به بخش اورژانس شفاخانه ۱۲۰ تخت خوابی غیرمجهز اما تمیز که در قلب پایتخت افغانستان قرار گرفته و بر ارائه تداوی فوریتی برای قربانیان جنگ تمرکز دارد، منتقل شدند.
در داخل این شفاخانه، دو پسر در تخت های مجاور در زیر پتوهای سبز -- یکی با بازوی شکسته و دیگری سرم به او وصل است -- در حالی که نور زمستانی از بسترهای پوشیده شده از برف به داخل اتاق می تابد، دراز کشیده اند.
در همین حال، کارکنان پزشکی آموزش دیده افغان و خارجی، آماده تغییر پانسمان در زخم های پا هستند، و غذایی بشمول برنج، سوپ و یک عدد سیب به بیماران بستری شده ارائه می دهند.
بالاترین آمار سازمان ملل از زمان آغاز ثبت ریکاردها در سال ۲۰۰۹، سال گذشته بود که در آن ۳۸۰۴ نفر کشته و ۷۱۸۹ نفر مجروح شدند.
بنا بر گزارش ها، افزایش خشونت ها در سال ۲۰۱۸ باعث افزایش قابل توجهی مرگ و میر ناشی از «هدف قرار دادن عمدی غیرنظامیان» که عمدتا از طریق حملات انتحاری توسط جنگجویان طالبان و «دولت اسلامی» (داعش) انجام می شود، شده است.
این به آن معنی است که افغان های عادی کماکان بهای گزاف را می پردازند، و این در حالی است که ایالات متحده در هفته روان مذاکرات تازه با طالبان در قطر را به منظور خاتمه به این جنگ، آغاز می کند.
داکتران در اورژانس، برای حمله انتحاری یا بم گذاری کنارجاده ای بعدی، مداوم در حالت آماده باش کامل قرار دارند.
هدایت گفت که از سال ۲۰۱۴، زمانی که ناتو نیروهای خود را از این کشور بیرون برد، «هر سال شمار بیماران و شدت تلفات روزانه در حال افزایش است.»
دیجان پانیک، هماهنگ کننده برنامه اورژانس در افغانستان، که دو بیمارستان دیگر و همچنین چندین کلینیک بهداشتی در سراسر کشور را اداره می کند، گفت که یک ریکارد نشان می دهد که در سال ۲۰۱۸ تعداد ۴۰۷۶ بیمار در بیمارستان کابل پذیرفته شده اند -- که این به معنی ۵۳۰ بیمار بیشتر از سال پار می باشد.
پانیک گفت: «این [سال] تاکنون شلوغ ترین سال بوده است.»
امیدواری برای «یک زنده گی عادی»
مردم عادی افغان طولانی ترین جنگ در افغانستان را متحمل شده اند. اکثر آنها در زمان نامناسب در یک جای نامناسب بودند.
سمیع الحق سیزده ساله بهمراه پدر و برادرانش در محلی واقع در چند ساعتی کابل مصروف زراعت پیاز بود که در یک درگیری بین جنگجویان طالبان و نیروهای افغان سه بار هدف اصابت مرمی قرار گرفت.
یکی از مرمی ها به انگشتان میانی و اشاره او در دست چپ اش برخورد کرد و برای این دانش آموز یک یادگاری دائمی از جنگ ۱۷ ساله بر جای گذاشت.
او در حالی که آماده می شد تا بخش اورژانس را ترک کند، به خبرگزاری فرانسه گفت: «من سه بار مورد اصابت مرمی قرار گرفتم -- یک بار در انگشتان ام و یک بار در آرنج ام و یک بار در پایم.»
عبدالسلام ستانیکزی ۶۷ ساله، مصروف مراجعت از یک مراسم قرائت قرآن در ولایت لوگر بود که یک بم مغناطیسی که به یک موتر متصل بود، منفجر شد و قطعات اش در دست و پایش فرو رفت.
استانیکزی در حالی که البسه شفاخانه به تن داشت و در بخش مردان که مشرف به فضای سبز بود، نشسته بود گفت که در این انفجار یک نفر کشته شد و سه نفر دیگر مجروح شدند.
خشونت بی پایان باعث شده است که هدایت جراح برای آینده چهار فرزند خود نگران باشد.
او گفت: «من امیدوارم که آنها یک زنده گی عادی داشته باشند. آنها نباید یک زنده گی مانند من داشته باشند.»