حملات طالبان که اطفال را قربانی میکنند، افغانها را عصبانی ساخته اند

کابل -- سازمان های حقوق بشر و شهروندان افغانستان به تعقیب «جرایم جنگی» طالبان بر اثر حملات خونین اخیر در کابل و غزنی، برای عدالت خواهی صدا بلند کرده اند.

بر اساس گزارش مقامات افغان، یک حملهٔ طالبان به تاریخ ۱۰ سرطان در کابل، دست کم ۶ تن به شمول ۱ طفل و دو سرباز نیروهای ویژه را کشته، و در حدود ۱۰۰ تن قربانیان دیگر را مجروح برجا گذاشت که بیش از نصف آنها اطفال بوده اند.

در یک حملهٔ ایکه ظاهراً یک ساختمان وزارت دفاع را هدف گرفته بود، پنج باب مکتب، یک مسجد و یک استدیوی تلویزیون تخریب شده بودند.

فقط یک هفته بعد به تاریخ ۱۶ سرطان، یک موتربمب طالبان در غزنی، دست کم ۱۲ تن افغان را کشته و به مراتب بیشتر از این، به شمول تعداد زیادی از اطفال را زخمی برجا گذاشت.

وحیدالله مایار، سخنگوی وزارت صحت عامه گفت، «با وجود ادعای طالبان که گفتند هدف موتربمب «کارمندان استخباراتی» بودند، ۱۷۹ تن که اکثر شان مردم ملکی به شمول اطفال بودند، زخمی شده بودند.»

عبدالاحد فرزام، رئیس کمیسیون مستقل حقوق بشر در افغانستان دفتر کابل گفت، «در دیدگاه کمیسیون مستقل حقوق بشر در افغانستان، و بنا بر قانون بین المللی حقوق بشر، هدف قرار دادن مردم ملکی ممنوع میباشد.»

وی گفت، «زنان و اطفال در اجتماع، قشری از مردم ملکی پنداشته میشوند که نیاز به محافظت دارند. اما تاکتیکی را که مخالفین مسلح استفاده میکنند، قصداً تعداد زیادی از مردم ملکی را هدف قرار میدهند، و این چیزیست که ما در غزنی و کابل مشاهده کردیم.»

فرزام گفت، «این اعمال نقض آشکار قوانین بشری پنداشته میشوند و منحیث جرایم جنگی به شمار می روند. گروه ها و افرادیکه مرتکب این چنین جرایم میشوند، باید مورد پیگرد قانونی و مجازات قرار بگیرند.»

افزایش در تلفات مردم ملکی

عزیز احمد تسل، یک عضو گروه مدافع محافظت از مردم ملکی در کابل گفت، «تلفات ملکی در ماه جوزا کاهش یافت، اما از اوایل ماه سرطان بدینسو، ما یک افزایش ناگهانی را در تلفات ملکی مشاهده نمودیم.»

وی گفت، «ما هیچ قانونی را در جهان ندیده ایم که به طرفین جنگ اجازه دهد تا بر موقعیت هائیکه در آن مردم ملکی، شاگردان مکتب و محصلین پوهنتونها متأثر شده میتوانند، حمله کنند. این یک جرم جنگی میباشد.»

وی گفت، این نوع اعمال برای هیچ کسی قابل قبول نمی باشند.

نهادهای بین المللی همچنان بیرحمی های اخیر طالبان را محکوم کرده اند، که در جریان ملاقات طالبان با نماینده گان تأثیرگزار افغان و مذاکره کننده گان ایالات متحده در قطر برای یک دورهٔ تازهٔ گفتگوهای صلح، انجام شدند.

اونو فان مانین، رئیس سازمان محافظت از اطفال افغانستان به سطح کشور، در یک اعلامیهٔ ایکه به تاریخ ۱۱ سرطان نشر شد گفت، «یک بار دیگر اطفال قیمت جنگ تقریباً دو دهه در افغانستان را میپردازند.

وی گفت، «با تعجب، ۸۰٪ مرگ های اطفال در رابطه با جنگ در افغانستان، در نتیجهٔ اسلحهٔ انفجاری میباشند.»

وی گفت، «جسم های کوچکتر اطفال بسیار آسیب پذیر به زخم های شدید میباشند، بالخصوص در قسمت سر و سینه. این زخم ها میتوانند آنها را بکشند و یا سبب معیوبیت های شوند که زندگی آنها را تغیردهند.»

فان مانین گفت، «بر علاوهٔ این، اطفالیکه در معرض اسلحهٔ انفجاری قرار میگیرند، بسیاری اوقات علامات افسردگی و اضطراب را از خود نشان میدهند که برای سالهای زیاد با آنها باقی میماند.»

عبدالله عبدالله، رئیس اجرائیهٔ افغانستان به تاریخ ۱۷ سرطان در جریان یک نشست کابینه در کابل گفت، «طی روزهای گذشته، حملات انتحاری در کابل و غزنی رخ دادند. اگر آنها برای کسب امتیاز در جریان مذاکرات صلح مردم بیگناه را میکشند، این یک شیوهٔ غلط است و برای آنها هیچ سودی نخواهد داشت.»

اطفال از شوک روانی رنج میبرند

عبدالله، یک باشندهٔ غزنی که طفل اش در بمب گزاری طالبان به تاریخ ۱۶ سرطان زخم برداشته بود گفت، «شش تن طفل زخمی شده بودند، و اکنون آنها از رفتن به مکتب هراس دارند. این برای طالبان یک جرم شنیع میباشد که یک حملهٔ انتحاری را در نزدیکی مکتب اطفال انجام دهند. حالا اطفال ما نمیخواهند دوباره به مکتب بروند چون میترسند.»

شفیق الله قاری زاده، سخنگوی ریاست معارف غزنی همراه با مقامات محلی، از مکاتب دیدار نمود تا به اطفال مکتب اطمینان بدهند. وی گفت، شوکی را که اطفال متحمل شده اند، وخیم است.

وی گفت، «ما به مکاتب رفتیم تا روحیهٔ متعلمین را بلند ببریم، اما متأسفانه ما مشاهده کردیم که روان اطفال صدمه دیده است. بعض از اطفال حتی در جریان شب بعدی کابوس را تجربه کرده بودند.»

محمد ناصر حبیبی، یک استاد روانشناسی در پوهنتون کابل گفت، اطفالیکه در محیط انفجارها و حملات انتحاری متواتر زندگی میکنند، بیشتر مایل به تشدد و مشکلات اجتماعی میگردند.

وی گفت، «اطفالیکه با تشدد و دهشت روبرو میشوند، آنها مصاب به انکشاف مشکلات روانی مانند بیماری افسردگی بعد - شوک، میشوند. این نوع هراس سبب میشود که آنها مکتب و آموزش را ترک نمایند و امید برای آینده را از دست میدهند.»

وی گفت، «اگر اطفال عمیقاً در مورد یک حادثهٔ [خشونت آمیز] فکر کنند، آنها با تجربهٔ کابوس روبرو خواهند شد. اگر آنها احساس گوشه نشینی را پیدا کنند و مزاج شان با ماضی فرق پیدا کند، آنها باید به مرکز صحت روانی انتقال شوند.»

فان مانین از محافظت اطفال در اعلامیه مطبوعاتی خود گفته است، «این کاملاً مایهٔ دلسوزی است که اطفالیکه در روز عادی شان در مکتب، متحمل این چنین رنجی گردند.»

«بناءً این بسیار حیاتی است که تمام طرف های درگیر در جنگ افغانستان به قوانین و مقررات بین المللی جنگ احترام قایل شوند و همه چیز ممکن را به خرج دهند تا از اطفال در ساحهٔ جنگ محافظت شود.»