اقتصاد

پروژه سبزخانه با هزاران زن افغان کمک کرد تا زندگی بهتری داشته باشند

گزارش از هدایت الله

در این تصویر که به تاریخ ۲۳ حمل گرفته شده است، زنان در فیض آباد ولایت بدخشان مشاهده می شوند که، محصولات سبزیجات را بر می دارند. [وزارت زراعت، آبیاری و مالداری]

در این تصویر که به تاریخ ۲۳ حمل گرفته شده است، زنان در فیض آباد ولایت بدخشان مشاهده می شوند که، محصولات سبزیجات را بر می دارند. [وزارت زراعت، آبیاری و مالداری]

کندز -- یک برنامه دولتی به هزاران زن در شمال شرق افغانستان فرصتی را برای کاشتن بذر به خاطر زندگی بهتر، فراهم می سازد.

بیش از ۵۰۰۰ زن در ولایات کندز، تخار، بغلان و بدخشان از طرف وزارت زراعت، آبیاری و مالداری سبزخانه ها دریافت کرده اند تا بتوانند سبزیجات خود را پرورش دهند.

از زمان معرفی این برنامه در ماه حمل امسال، تولید سبزیجات در این چهار ولایت افزایش یافته است زیرا زنان از این ابتکار برای درآمدزایی با فروش محصولات خود و همچنین تهیه غذای صحی برای خانواده های خود استفاده می کنند.

اکبر رستمی سخنگوی وزارت زراعت گفت، «هدف از تطبیق این پروژه ها گسترش و تقویت معیشت خانواده ها علاوه بر بهبود امنیت غذایی، افزایش تولید سبزیجات، افزایش تولیدات عمومی و کاهش واردات [زراعتی] است.»

وی افزود، «وزارت زراعت در تلاش است از طریق چنین پروژه ها اقتصاد زراعتی را بهبود بخشد، به ویژه برای زنانی كه علاقه مند به مشاركت در زراعت هستند.

رستمی گفت، این سبزخانه ها ۶۵ هزار افغانی (۸۳۰ دالر) هزینه دارند.

محمد غلام ملاخیل، مشاور وزارت زراعت، آبیاری و مالداری گفت، این برنامه به زنان افغان كمک می كند تا با خود و خانواده های خود کمک کنند.

وی گفت، این سبزخانه ها «اکنون به منابع خوبی برای درآمد تبدیل شده اند.»

ملاخیل افزود، «هدف اصلی در ایجاد باغچه های آشپزخانه و سبزخانه ها افزایش تعامل اجتماعی زنان، کاهش سوء تغذیه و تولید سبزیجات در زمستان و تابستان است.»

وی گفت، «در این برنامه همچنین برای ایجاد و نگهداری از باغچه های آشپزخانه برای زنان در این چهار ولایت آموزش داده می شود. زنان محصولات خود را از باغچه های آشپزخانه در بازارهای محلی می فروشند و از این درآمد برای تأمین هزینه های خانواده خود استفاده می کنند.»

تقویت خانواده از لحاظ مالی

زنان در این پیشقدمی می گویند که مشغول تولید و فروش سبزیجات هستند و این برنامه تغیرات مثبتی را در وضعیت مالی خانواده های آنها به همراه دارد.

فیروزه، یک باشنده ۲۸ ساله روستای كیما، ولسوالی علی آباد ولایت كندز گفت، «من می توانم از طریق تولید سبزیجات خانواده ام را تغذیه و حمایت مالی کنم.»

وی گفت، «با پولی که از فروش سبزیجات کسب می کنم، می توانم وسایل مکتب مانند کتاب، کتابچه، قلم و پنسل را برای فرزندانم خریداری کنم و از شوهرم حمایت کنم.»

صدیقه رحیمی ۳۵ ساله، یک باشنده شهر کندز و مادر چهار فرزند، سبزیجات سبزخانه خود را از طریق فروشگاهی که توسط همسر معلولش اداره می شود، به فروش می رساند.

وی گفت كه در چهار ماه گذشته مبلغ ۴۰ هزار افغانی (۵۰۰ دالر) درآمد داشته است.

وی گفت، «در گذشته، من در خانه های افراد دیگر کار می کردم که درآمد بسیار کمی از آنها داشتم. اما اکنون، امور مالی من روز به روز در حال بهبود است.»

رحیمی افزود، وی آموزش های تخنیکی و عملی ارائه شده توسط این برنامه را برای کمک به او در کاشتن، پرورش و برداشت سبزیجات خود دریافت کرده است.

در بهبود وضعیت معیشت و وضعیت خانوادگی رحیمه ۳۹ ساله، یک باشنده ولایت تخار، پروژه سبزخانه نقش مهمی داشته است.

رحیمه گفت، «من از فروش فقط یک دور حاصلات از سبزخانه توانستم مبلغ ۴۰۰۰ افغانی (۵۰ دالر) کسب کنم.»

وی افزود، «شوهر من پنج سال پیش درگذشت و من اندوه و بدبختی زیادی را پشت سر گذاشتم. من حیران بودم و تعجب می کردم که زندگی من چطور خواهد شد.»

وی افزود، «من مجبور بودم برای دیگران آشپزی کنم و لباس های آنها را شستشو دهم [برای کسب درآمد و] به سه فرزندم غذا می دادم، این کار سختی بود. اکنون من امیدوارم که من و فرزندانم خوب زندگی کنیم. چون می توانم از تولید سبزیجات، درآمد مناسبی را کسب کنم.»

رحیمه از زنان دیگر، به ویژه آنهایی که در روستاها زندگی می کنند، خواست تا به این برنامه بپیوندند تا بتوانند درآمد کسب کنند و به خانواده هایشان غذای صحی تر فراهم کنند.

فرصت بازاریابی

عارفه اسلمی ۳۰ ساله، یک تحلیلگر امور زراعت در ولایت بدخشان، ظرفیت زیادی را در فروش محصولات زراعتی که توسط زنان در ابتکار سبزخانه تولید می شود، می بیند.

وی گفت، «من از مقامات وزارت زراعت و خاصتاً در سطح دولت محلی می خواهم که برای بازاریابی محصولات زنان تلاش کنند.»

اسلمی افزود، «زنان در ولایات مختلف محصولات مختلفی را در مناطق مختلف کشت می کنند -- محصولات آنها حتی می تواند با محصولات خارجی نیز رقابت کند. اما از آنجا که آنها به بازار دسترسی ندارند، محصولات آنها قبل از اینکه خراب شود، به فروش نمی رسد.

رستمی گفت، این وزارت قصد دارد با کمک اتحادیه های تولیدکنندگان در این ولایات، محصولات زنان را به بازارها منتقل کند.

وی گفت، «از آنجا كه وزارت زراعت سبزخانه هایی را برای تقویت اقتصاد زنان در ولایات مختلف تأسیس كرده است، به همین ترتیب ابتكار خود را برای بازاریابی محصولات زراعتی زنان آغاز كرده است.»

وی افزود، «وزارت زراعت اتحادیه های زراعتی را برای تولیدكنندگان تأسیس كرده است. افزودن محصولات داخلی مانند سبزیجات و میوه های تازه به مینوی غذایی نیروهای امنیتی بخشی از تلاش های دولت برای حمایت از زراعت داخلی است.»

فرشته جوئینده، یک عضو تیم جنسیتی برنامه ملی باغداری و مالداری گفت، «ما کارآفرینان و تجاران را ترغیب می کنیم تا با زنان در مورد خرید محصولات زراعتی آنها کمک کنند.»

زندگی تحت رژیم طالبان

برخلاف زندگی تحت حکومت طالبان، زنان افغان برنامه هایی را که توسط دولت پیشکش گردیده اند، گامی مثبت در فراهم کردن فرصت های مناسب برای خود و فرزندانشان می داند.

به گفته آنها، در حالی که طالبان اجازه نمی دادند که زنان در بیرون از خانه کار کنند و به بهانه های مختلف حقوق دیگر آنها را نقض می کردند، آنها می گویند که حالا آینده بسیار روشن تر است.

حبیبه گلستانی، یک فعال حقوق زنان در ولایت کندز گفت، «در دوره طالبان، زنان حق تعلیم را نداشتند. آنها نمی توانستند در خدمات ملکی کار کنند یا خانه را بدون یک محرم ترک کنند. زنان از آزادی های بسیاری محروم بودند.»

گلستانی گفت، «اما زنان امروز مانند زنان آن زمان نیستند. آنها در بخش های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی فعالیت می کنند و طی ۱۹ سال گذشته دستاوردهای قابل توجهی داشته اند. امروز با دوره طالبان بسیار متفاوت است و زنان افغان هرگز نمی خواهند به آن زمان بروند و دستاوردهای خود را از دست دهند.»."

سمیرا قیوم زاده ۳۶ ساله، یک باشنده شهر كندز كه در زمان تصرف كندز توسط طالبان در صنف ۱۰ بود موافقت کرد که، زندگی برای زنان بعد از خلع قدرت جنگجویان به طور چشمگیری بهبود یافته است.

وی گفت، «قبل از رسیدن طالبان به قدرت، من متعلم مکتب دخترانه فاطمة الزهرا در شهر کندز بودم، اما وقتی طالبان آمدند، من از رفتن به مکتب محروم شدم.»

وی افزود، «در آن زمان، من گاهی فکر می کردم که جوانی من – که بهترین دوره زندگی من است -- همانطور که در خانه بند بودم، از کنارم می گذشت. من فکر می کنم زمان طالبان بدترین و تاریک ترین دوره زندگی من بود.»

آیا شما این مقاله را می پسندید؟

2 دیدگاه

شیوه نامۀ بیان دیدگاه ها * نشان دهندۀ فیلد اجباری است 1500 / 1500

این جای تعجب است. تمام پروژه ها یا در بامیان و یاهم در دایکندی و ولایات شمالی تطبیق می شود. چرا کار در ساحات پشتون نشین انجام نمی شود؟ ما این را نمی گوییم که کار در مناطق غیر پشتون نباید انجام شود، اما پشتونها نباید نادیده گرفته شود. از یک طرف، پشتونها کشته می شود و زیربنای شان توسط طالبان تخریب می گردد و از طرف دیگر، نیروهای حکومت و ایتلاف آنها را می کشند و کار انکشافی که برای آنها انجام می شود به صفر برابر است.

پاسخ

آیا شما بطور جدی نمی دانید که چرا؟ آنجا هیچ امنیت وجود ندارد. آنها مکاتب، سرک ها و شفاخانه ها را تخریب می کنند. جای خیلی تأسف است که شما هنوزهم نمی دانید و حکومت را ملامت می کنید.

پاسخ