بیوه های سربازانی که توسط طالبان کشته شده اند، فرصت کاری بی نظیری را در ننگرهار پیدا کردند

جلال آباد -- در یک خانه چهار اتاقه واقع یک محله در جلال آباد، زنان را می توان مشاهده کرد که، مشغول بافتن قالین، دوختن لباس و تزئینات دوزی روی لباس هستند.

از برکت نجیبه صاحب زاده، حدود ۱۰۰ زن عمدتاً بیوه هایی که همسرانشان توسط جنگجویان طالب کشته شده اند، درآمدی را بدست می آورند.

صاحب زاده بیوه یک افسر نظامی که در زمان حکومت داکتر نجیب الله از سال ۱۳۶۶ الی ۱۳۷۱ کشته شده، است. وی پس از مرگ شوهرش تصمیم گرفت كه هدف او در زندگی آینده، فراهم كردن فرصت ها برای سایر بیوه های سربازان کشته شده، است.

صاحب زاده گفت، «من با مادرم زندگی می کنم که پیر است و از بیماری قلبی رنج می برد. من با او در مورد شروع یک تجارت صحبت کردم، و وی به من گفت که نترسم.»

وی گفت، «وی به من گفت اگر می خواهم در کاری مشغول شوم که تنها وظیفه ای را برای خود فراهم کنم، من فقط به نفع خودم خواهم بود. بنابر این وی از من خواست که یک تجارتی را راه اندازی کنم که خواهران دیگر (بیوه های دیگر) را نیز مصروف کند. تا آنها نیز بتوانند معیشتی داشته باشند.»

وی گفت، «بنابر این، من تصمیم گرفتم كه این خانه را کرایه كنم و سرمایه گذاری كنم. اکنون حدود ۱۰۰ زن، که ۶۰٪ از آنها بیوه سربازان هستند، با من کار می کنند.»

صاحب زاده گفت، «آنها یگانه نان آور خانواده های خود هستند. آنها در قالین بافی، گلدوزی و خیاطی لباس با من کار می کنند و مبلغی عادلانه ای کسب می کنند که به آنها کمک می کند تا یک زندگی مناسب داشته باشند.»

محبوبا، که اهل ولسوالی خوگیانی ننگرهار است، یکی از کارگران خانه صاحب زاده است. همسرش در اردوی ملی خدمت می کرد و دو سال پیش در جریان جنگ با طالبان در هلمند کشته شد.

محبوبا گفت، «همسرم در هلمند با اردو خدمت می کرد. بعد از اینکه وی [در هلمند] به شهادت رسید، ما هیچ کاری [درآمدی] نداشتیم. خوشحالم که کسی این مکان را به من نشان داد.»

او گفت، «من در اینجا مشغول خیاطی لباس و گلدوزی هستم. من مبلغ ۴۰۰۰ تا ۵۰۰۰ افغانی (۵۱-۶۴ دالر) در ماه درآمد دارم و سعی می کنم توسط آن زندگی کنم.»

وی افزود، «من در یک خانه کرائی زندگی می کنم و فرزندانم را خودم بزرگ می کنم. دختر ۹ ساله ام در یک مکتب خصوصی در صنف سوم است و اینگونه زندگی ما ادامه می یابد.»

مکانی همچنان برای کودکان

سمینه، دختر محبوبا گفت که از آمدن به این خانه به همراه مادرش لذت می برد.

وی گفت، «من خوشحالم که می توانم با مادرم بیایم. من درس می خوانم و وقتی از مکتب رخصت می شوم، با مادرم به اینجا می آیم که با او کار می کنم یا فقط با او می مانم.»

صائمه، که پسرش و برادرشوهرش به ترتیب در هلمند و ننگرهار هنگام خدمت در اردو کشته شدند گفت که وی و سنو (عروسش) اشکال تزئینی گلدوزی روی گردن لباس زنانه می دوزند و اکنون زندگی مناسبی دارند.

وی گفت، «ما خوشحالیم که حداقل گدایی نمی کنیم و این زن سخاوتمندانه به ما شغل هایی داده است که به زندگی ما کمک می کنند.»

وی ابراز امیدواری کرد که نواسه هایش بتوانند زندگی مرفه و خوش داشته باشند.

صاحب زاده گفت، اگر حکومت و سازمان های غیردولتی (ان جی او ها) به تجارت صاحب زاده کمک کنند، وی قادر خواهد بود تا فعالیت ها را گسترش داده و برای زنان حتی بیشتر از این وظایفی ایجاد کند.

وی گفت، «من با بسیاری از سازمان های غیردولتی صحبت کرده ام که به من اطمینان کمک داده اند. اگر این اتفاق بیفتد، صدها زن دیگر شغل پیدا خواهند کرد که وضعیت معیشت زندگی آنها را بهبود خواهد بخشید.»

عطاءالله خوگیانی، سخنگوی والی ننگرهار گفت، حکومت محلی برای پشتیبانی از صاحب زاده هر چه ممکن است انجام خواهد داد.

خوگیانی گفت، «بلی، ما می دانیم که خانم صاحب زاده به دلیل همدلی اش، برای بسیاری از زنان شغل ایجاد کرده است. ما با نهادهای دولتی و غیر دولتی ذیربط صحبت خواهیم کرد تا به تأسیسات تجاری نجیبه کمک کنند تا این امر بتواند برای زنان بیشتری وظایف ایجاد کند.»