پس از حمله بر پوهنتون کابل محصلین تعهد کردند که از طریق تحصیلات به مقاومت ادامه دهند

کابل -- محصلینی که در اوایل این هفته از حمله وحشیانه گروه داعش بر پوهنتون کابل جان سالم به در بردند، تعهد کردند که تحصیلات خود را ادامه دهند و برای یک افغانستان سعادتمند و آزاد تلاش کنند.

یکی از نجات یافتگان به روز چهارشنبه (۱۴ عقرب) گفت، هنگامی که جنگجویان در اوایل این هفته بالای پوهنتون حمله کردند، محصلین در حالی شلیک شدند که از کلکین های صنف های پوهنتون کابل می پریدند.

زمانی که سه فرد مسلح به روز دوشنبه (۱۲ عقرب) به پوهنتون داخل شدند و صنف ها را گلوله باران کردند، دست کم ۲۲ نفر که عمدتاً محصلین بودند، کشته و ۲۷ نفر دیگر زخمی شدند.

محمد قاسم کوهستانی ۲۲ ساله یک محصل پالیسی عامه در پوهنتون کابل، از چگونگی وقوع این حمله هفت ساعته حکایت کرد.

کوهستانی، که در یک صنف منزل دوم بود به ای اف پی گفت، «ما منتظر آمدن استاد خود بودیم... ناگهان، صداهای بلند را از منزل اول شنیدیم.»

وی گفت، «ما فهمیدیم که مشکلی به وجود آمده است؛ ما به پریدن از کلکین ها شروع کردیم.»

کوهستانی همراه با دوستانش به زیر لبه کلکین پنهان شد، بلندتر از وی یک صحنه خونینی رخ می داد زیرا مهاجمین در جستجوی قربانیان اتاق به اتاق می گشتند.

وی گفت، «پس از آنكه یک فرد مسلح صنف ما را تصرف کرد، وی بالای محصلین فراری از کلکین تیراندازی را شروع كرد. دو فرد مسلح دیگر از فاصله نزدیک به تک تک محصلین تیراندازی می کردند.»

صدها محصل گریختند، برخی با بالارفتن روی دیوارهای محوطه و به طرف جاده ها، دیگران با حصارکشی در داخل اتاق ها تا زمانی که توسط نیروهای خاص افغان نجات یافتند.

'ما درمانده شده بودیم'

در میان کشته شدگان احمدعلی بهترین دوست کوهستانی بود که برای کمک به رقیه یک دوست دیگر متوقف شد.

کوهستانی گفت، «وی از کلکین نپرید زیرا رقیه ضعف کرده بود. وی می خواست که او را نجات دهد، اما فرد مسلح بر سر هر دو شلیک کرد و آنها را کشت.»

کوهستانی که هنگام پریدن از کلکین پایش پیچ خورده بود، برای ساعت ها در پوهنتون پنهان بود.

وی گفت، «این وحشتناک ترین لحظه زندگی من بود.»

وی افزود، «تمام روز ما صدای فریاد آنها را می شنیدیم که کمک می خواستند، اما ما درمانده بودیم.»

کوهستانی پس از پایان این کشتار فهمید که افراد مسلح همه کسانی را که داخل یکی از صنف های زیر بودند، کشته بودند.

وی گفت، «من هنوز در شاک هستم. دیروز حتی نمی توانستم صحبت کنم.»

به گفته مقامات، دو تروریست توسط نیروهای امنیتی به ضرب گلوله کشته شدند، در حالی که نفر سوم در جریان حمله خود را منفجر کرد.

داعش از طریق بازوی تبلیغاتی خود اعماق، مسؤلیت را به عهده گرفت.

این گروه همچنان مسؤلیت حمله ۳ عقرب بالای مرکز آموزشی کوثر دانش در محله دشت برچی در غرب کابل را بر عهده گرفت. در آن بمبگذاری انتحاری ۲۴ نفر کشته و بیش از ۵۰ نفر زخمی شدند که اکثریت آنها متعلمین جوان بودند.

'مبارزه با آنها از طریق دانش'

افغانستان به روز سه شنبه (۱۳ عقرب) یک روز ماتم ملی را برگزار کرد.

در حالیکه اولین مراسم جنازه ها انجام می شدند، بسیاری از محصلین برای دیدن عواقب پس از حمله ۱۲ عقرب بازگشتند، یک راهپیمایی را برگزار کردند و لوایحی را در دست گرفته بودند که روی آن «کشتن ما را متوقف کنید» نوشته بود.

سمیع احمدی که از این حمله جان سالم به در برد به ای اف پی گفت، «امروز وقتی که من به اینجا آمدم و این صنف ها را دیدم، احساس کردم که دیگر هیچ نشانی از پوهنتون وجود ندارد.»

وی گفت، «این اوج وحشت است و این در هیچ نظام و هیچ دینی وجود ندارد.»

دیوارهای گلوله بار و میزها و چوکی های سوخته گواه هرج و مرجی بودند که در جریان حمله رخ داده بود.

دو سوراخ بزرگ که توسط مواد منفجره ایجاد شده بودند شواهد این بود که چگونه نیروهای خاص افغان از سقف صنف برای نجات محصلین آمده بودند.

محمد باقر علیزاده ۲۱ ساله که در یکی از پوهنتون های نزدیک تحصیل می کند گفت، «پیام من به تروریست ها این است که ما هرگز متوقف نخواهیم شد.»

وی گفت، «به هر قیمتی که باشد، ما دوباره خواهیم آمد و برای یک افغانستان سعادتمند و آزاد تلاش خواهیم کرد.»

بشرمل سهاک یک محصل پوهنتون کابل گفت که چاره ای وجود ندارد جز اینکه به درس های خود ادامه دهد و «با آنها از طریق دانش مبارزه کند».

وی در فیسبوک نوشت، «ما می دانیم که روزی آنها ما را نیز خواهند کشت. اما ما هرگز تسلیم نخواهیم شد.»

محمد راهد یک محصل اداره عامه که کشته شد، به دلیل ویدیو های انگیزه بخشی که به صورت آنلاین نشر کرده بود، در پوهنتون شهرت یافته بود.

راهد در یکی از کلیپ های اخیر خود گفته بود، «زندگی پر از مبارزه، پر از درد، پر از مشکلات و پر از اندوه است.»

وی که اکنون از لذت فارغ شدن محروم شده است گفت، «اما باز هم لبخندهایی بر لب های ما می بینید. زیرا زمان به هر صورتش خواهد گذشت و ما باید زندگی كنیم.»