اخراج شدگان افغان از شکنجه و تحقیر توسط نیروهای ایرانی حکایت کردند

کابل -- پناهندگان افغان مقیم ایران که اخیراً نیروهای ایرانی آنها را دستگیر کرده و به زور به افغانستان اخراج کردند، حکایات غمناکی را به سلام تایمز به تفصیل گفتند که آنها چگونه از شرایط سخت و بدرفتاری تا حد شکنجه رنج بردند.

زهرا ۳۵ ساله گفت که وی و چهار فرزندش به تاریخ ۲۵ قوس از ایران اخراج شده اند. آنها اکنون در کمپ پناهندگان ملل متحد در شهر هرات زندگی می کنند.

زهرا گفت، وی و فرزندانش دو سال قبل از اخراج در شهر کرج در نزدیکی تهران زندگی می کردند، که وی در آنجا برای امرار معاش خانه های مردم را پاک می کرد.

وی گفت، پولیس ایران كه وی را دستگیر كرده بودند «ما را به شیوه خشونت آمیز از خانه بیرون کشیدند» و این خانواده را به مرز انتقال دادند، زهرا آنها را متهم كرد که در چندین نقطه مسیر از وی پول خواستند.

زهرا گفت، «پولیس ایران هر بار كه ما را می دیدند از هرکس -- پیر و جوان ۱۰۰ هزار تومان [۱ میلیون ریال ایرانی و یا حدود ۴۳ دالر در بازار سیاه] می گرفتند، بناءً همه پول ما را از ما گرفتند.»

وی گفت، «پناهندگانی که در وسیله نقلیه با ما بودند مقدار پولی را برای من جمع آوری کردند و من آن پول را به پولیس دادم تا برایم اجازه دهند که از مرز به داخل افغانستان عبور کنم.»

وی با افزودن اینکه نیروهای ایرانی به هیچ کس آب و غذا نمی دادند گفت، اخراج شدگان در طول سفر و همچنان در کمپ پناهجویان هوای بسیار سرد را تحمل کردند.

زهرا با گفتن اینکه علاوه بر نداشتن غذا، آنها برای مقاومت در برابر سرما لباس گرم یا کمپل نداشتند گفت، «فرزندانم در مسیر راه دو شب تب شدیدی داشتند و من ادویه ای را که داشتم به آنها دادم».

سینا دختر ۹ ساله زهرا در اشاره به اینکه قسمت زیادی از این سفر طولانی پای پیاده بود گفت، «در مسیر راه هوا بسیار سرد بود.»

سینا گفت، «آنها فقط برای چند دقیقه به ما اجازه می دادند که به وسیله نقلیه داخل شویم و بعداً به ما می گفتند كه پای پیاده بروید.»

'ما به آنها عذر و زاری کردیم'

الله گل ۶۳ ساله یک باشنده ولایت پروان گفت که وی به طور قانونی در ایران بوده است، اما پولیس ایران باز هم وی را دستگیر کرده و به تاریخ ۲۵ قوس اخراج کردند.

وی گفت، «وقتی پولیس مرا دستگیر کردند، من به آنها گفتم که من پاسپورت و ویزه دارم اما آنها به من گفتند که پاسپورت برای آنها اهمیتی ندارد و من باید به کشورم برگردم. پولیس با من بدرفتاری کردند و مرا لت و کوب کردند.»

وی گفت، «پولیس لباس های ما را در کمپ کشیدند و ما مجبور بودیم که یک شب را در هوای سرد بگذرانیم.»

وی افزود، «هوا بسیار سرد بود و برف می بارید. ما به آنها عذر و زاری می کردیم... تا لباس هایمان را به ما بدهند، اما آنها خواسته های ما را نادیده گرفتند.»

عبدالبصیر یک باشنده ولایت غزنی به سلام تایمز گفت که پولیس ایران وی را همراه با دوستانش دستگیر کردند و مورد لت و کوب قرار دادند، آنها را به تاریخ ۲۵ قوس به افغانستان اخراج کردند.

بصیر که اکنون در کمپ شهر هرات به سر می برد گفت، «ما هشت نفر بودیم و آنها همه ما را در یک اتاق کوچک انداختند. پولیس در حالی ایرکندیشن را در اتاق روشن کردند که برف می بارید و هوا بسیار سرد شد.»

وی گفت، «همه ما بیمار شدیم زیرا در جریان شب سرد هیچ کمپل و غذا نداشتیم.»

وی گفت، پولیس ایران گاهی اوقات مردان را مورد لت و کوب قرار داده و یا در مقابل زنان و کودکان آنها را توهین می کردند.

وی گفت، «آنها زنان و کودکان را با مردان در یک اتاق قرار دادند و به کرامت انسانی آنها بی حرمتی کردند. آنها نه انسان هستند و نه مسلمان».

زنان و کودکان اخراج شدند

به گفته ریاست مهاجرین و عودت کنندگان هرات، اخیراً جریان اخراج شدگان افغان از ایران افزایش یافته است.

احمد جاوید نادم رئیس مهاجرین و عودت کنندگان هرات گفت، هر روز ده ها زن و کودک بدون سرپرست در میان کسانی می باشند که از ایران اخراج می شوند و از طریق گذرگاه اسلام قلعه به افغانستان داخل می شوند.

وی گفت، وقتی آنها می رسند کارمندان کمیشنری عالی ملل متحد در امور پناهندگان و ریاست مهاجرین و عودت کنندگان هرات، آنها را به کمپ می برند.

وی گفت، «روزانه ۱۲۰۰ الی ۴۰۰۰ نفر مهاجرین افغان به شمول زنان و كودكان از طریق اسلام قلعه به ولایت هرات داخل می شوند.»

نادم گفت، در جریان سال ۱۳۹۹ هجری شمسی بیش از ۳۱۳ هزار پناهندگان افغان از طریق اسلام قلعه دوباره به کشور داخل شده اند.

وی گفت، «در میان اخراج شدگان تقریباً ۱۰۰ هزار نفر به شمول صدها نفر از کودکان، زنان و افراد مسن، از سوی حکومت ایران بطور جبری اخراج شدند.»

فرید احمد ۱۳ ساله گفت که پولیس ایران وی را هنگامی دستگیر کردند که وی برای خریدن نان بیرون رفته بود و وی را بدون اطلاع خانواده اش به افغانستان اخراج کردند.

وی از کمپ شهر هرات گفت، «خانواده ام در شهر یزد [در ایران] زندگی می كند. پولیس مرا هنگامی دستگیر کردند... که من به وقت صبح برای خریدن نان به یک نانوایی رفتم.»

این نوجوان گفت، «من از آنها خواستم که خانواده ام را در جریان بگذارند اما آنها گوش نکردند و مرا به کمپ بردند. خانواده ام نمی داند که من کجا هستم.»

وی گفت، «پدر و مادر من بسیار نگران خواهند بود و من نمی فهمم كه آنها چقدر گریه كرده باشند. من به مدت ۱۰ روز سفر کردم تا که به افغانستان رسیدم. من اینجا هیچ کسی را نمی شناسم و نمی دانم که باید چه کار کنم.»