پولیس فراه ۲ تون از مواد منفجره ایرانی را که به طالبان می رفت ضبط کردند

کابل -- یک ضبط دیگری از مواد منفجره قاچاق شده ایرانی، مقامات افغان را واداشته است تا عصبانیت خود را نسبت به نقش مداوم همسایه خود مبنی بر دامن زدن به درگیری ها و بی ثباتی ابراز کنند.

نیروهای امنیتی افغان به تاریخ ۳۰ جدی ۲ تون مواد منفجره را توقیف کردند که از ایران می آمدند.

مقامات می گویند، این مواد منفجره در ۵۰ کیسه پلاستیکی بسته بندی شده بودند که هر کدام ۴۰ کیلوگرام وزن داشتند و قاچاقچیان آن را در جمع آرد به کشور می آوردند.

یک مقام امنیتی در ولایت فراه که نخواست هوئتش افشا شود گفت، «کیسه های پر از مواد منفجره همراه با کیسه های آرد در یک موترلاری بار شده و به افغانستان آورده شده بودند.»

این مقام گفت، تحقیقات پولیس نشان می دهد که این مواد منفجره برای طالبان در ولسوالی بالابلوک ارسال می شدند.

در یک حادثه مشابهی در ماه عقرب، نیروهای امنیتی از ورود یک موترلاری جلوگیری کردند که مواد منفجره ای که در ده ها بوجی جابجا شده بود، در آن بار شده بود.

این منبع گفت، بیشتر مواد منفجره ایکه طالبان در ولایت فراه استفاده می کنند از موادی ساخته شده است که از ایران وارد می شوند.

وی افزود، «این مواد منفجره بسیار خطرناک است و در ساختن ماین های بزرگ و موتربمب استفاده می شود.»

جنگیدن با پول و اسلحه ایرانی

مقامات افغان رژیم ایران را متهم می کنند که در تلاش برای دنبال کردن اهداف تهران در افغانستان، اسلحه و مهمات را از طریق گذرگاه های غیرقانونی مرزی به طالبان ارسال می کند.

عبدالستار حسینى یک نماینده ولایت فراه در ولسی جرگه گفت، نیروهای امنیتی افغان در کمتر از یک سال، از ورود چهار موترلاری مواد منفجره از ایران به فراه، جلوگیری کرده اند.

وی گفت، «حکومت ایران مجرم اصلی ناآرامی ها و خشونت ها در حوزه غرب است. آخوندهای ایران با کمک طالبان تروریست، کنترل حوزه غرب را در دست گرفته اند و آنها هر کاری که بخواهند [در آنجا] انجام می هند.»

وی گفت، ایران «مواد منفجره خطرناک، دوربین های شب بین و سلاح های سبک و سنگین را برای طالبان فراهم کرده است».

وی افزود، «طالبان با پول و اسلحه ایرانی علیه حکومت و مردم افغانستان می جنگند.»

دادالله قانع رئیس شورای ولایتی فراه رژیم ایران را متهم کرد که از طالبان به عنوان یک پیاده (بازی شطرنج) در جنگ نیابتی ای که سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در منطقه پیش می برد، استفاده می کند.

وی با خاطرنشان کردن اینكه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ورود طالبان به ایران را بدون لزوم ویزه و پاسپورت تسهیل می كند گفت، «ایران برای طالبان یک پناهگاه امن است و هنگامی كه فرماندهان این گروه تحت فشار می آیند، آنها می توانند به راحتی از مرز [به ایران] عبور كنند».

قانع گفت، اگر ایران طالبان را تسلیح یا تمویل نمی كرد، آنها توانایی عملیات یا حمله كردن بالای ولایت فراه را نمی داشتند.

وی گفت، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی حتی به ده ها جنگجویان طالب ماهانه پول می دهد تا آنها تلاش کنند که ساختن بند بخش آباد را مختل یا چهره های ضد ایران را ترور کنند.

پالیسی های دورویی

ناظرین می گویند، رژیم ایران پالیسی های دورویی را اتخاذ می کند. این رژیم از یک طرف خود را به عنوان «دوست» افغانستان معرفی می کند، اما از طرف دیگر از طالبان حمایت می کند.

حمزه بلوچ یک تحلیلگر امور سیاسی مستقر در زرنج با افزودن اینکه رژیم ایران «سال هاست که برای نابودی افغانستان تلاش می کند» گفت، «دوستی» ایران با افغانستان فقط نمایشی است.

وی گفت، «این بارها ثابت شده است كه حکومت ایران در تمویل و تجهیز طالبان در ولایات حوزه غرب دست داشته است.»

وی در اشاره به آرزوی ایران مبنی بر مصرف کردن آب افغانی بدون محدودیت گفت، شورشیان طالب با کمک مستقیم نیروهای ایرانی بالای بند کمال خان در ولایت نیمروز، بند بخش آباد در ولایت فراه و سایر پروژه های عامهکه منافع ایران را به خطر می اندازند، حمله کرده اند.

بلوچ گفت، «حکومت افغانستان باید روابط خود با حکومت ایران را بازنگری کند. این دوستی یک طرفه همیشه به ضرر افغان ها بوده است و باید نیت ایران نسبت به افغانستان واضح شود.»

وی پرسید، «این چه نوع دوستی است که حکومت ایران از اپوزیسیون مسلح علیه حکومت افغانستان حمایت می کند و به تخریب پروژه های زیربنایی افغانستان می پردازد؟»

محمد رفیع عطایی یک فعال جامعه مدنی در ولایت بادغیس گفت، پالیسی های دورویی ایران در قبال افغانستان و مداخلات آن در امور داخلی افغان ها از سال ها بدینسو ادامه داشته است.

وی گفت، وقایع مداخلات در امور افغانستان همیشه باعث جنگ شده و کشور را در مسیر نابودی قرار داده است.

عطایی گفت، «اگر همسایگان از مداخلات در امور افغانستان دست بردارند، این کشور بدون شک می تواند صلح و سعادت را به دست بیاورد.»

وی گفت، «برخی از این مواد به طور قانونی از طریق گمرکات و تحت عنوان تولیدات [مجاز] دیگر وارد می شوند، اما بیشتر آنها از طریق گذرگاه های غیرقانونی از مرز آورده می شوند.»