هرات -- یک قبر دسته جمعی که در اوکراین کشف شده است، خاطرات افغان ها از تجاوز شوروی بر افغانستان را تازه کرده است.
نیروهای اوکراینی که در اواسط ماه حمل بخش های از اطراف پایتخت خود، کیف را پس گرفتند، جسد صدها غیر نظامی را در نزدیکی بوچه پیدا کردند.نیروهای روسی به تاریخ ۵ حوت سال گذشته بر اوکراین حمله کردند اما به سرعت با مقاومت شدید روبرو گردیده و مجبور شدند که از منطقۀ اطراف کیف عقب نشینی کنند.
افغان ها که ۴۰ سال جنگ را به شمول تجاوز شوروی در سال های ۱۳۵۸- ۱۳۶۸ تحمل کرده اند، با اوکراینی ها همدردی می کنند.
ده قبر دسته جمعی شناخته شده در نزدیکی کوه ها در قسمت شمالی شهر هرات قرار دارند، جایی که صدها فرد ملکی توسط نیروهای شوروی در آن قتل عام و سپس دفن شدند.
![قبر دسته جمعی افغان های ملکی که توسط ارتش شوروی در جریان تهاجم شوروی بر افغانستان در سال های ۱۳۵۸- ۱۳۶۷ کشته شده اند، در شهر هرات به تاریخ ۲۰ حمل به تصویر کشیده شده است. [عمر/سلام تایمز]](/cnmi_st/images/2022/04/27/35158-r_2-739_416.webp)
قبر دسته جمعی افغان های ملکی که توسط ارتش شوروی در جریان تهاجم شوروی بر افغانستان در سال های ۱۳۵۸- ۱۳۶۷ کشته شده اند، در شهر هرات به تاریخ ۲۰ حمل به تصویر کشیده شده است. [عمر/سلام تایمز]
این مجموع، قبرهای دسته جمعی در میان مردم محلی به قبرستان شهدای گمنام مشهور است. باشندگان بزرگسال هرات که خاطرات وحشتناکی از اشغال شوروی را به یاد دارند می گویند که روس ها بالای هیچ کس رحم نه کرده و بسیاری از مخالفان خود را زنده دفن می کردند.
عبدالباقی اسلمی یک مرد ۶۷ ساله که ادارۀ قبرستان شهدای گمنام را به عهده دارد، در دوران تجاوز شوروی در اردوی افغانستان خدمت می کرد.
وی گفت که او به طور مکرر مشاهده کرده است که سربازان شوروی بالای افراد ملکی تیراندازی می کردند و حتی آنها را زنده به گور می کردند.
سربازانی که افراد ملکی افغان را شب هنگام در کوه های شمال شهر هرات اعدام می کردند، آنها را به طور دسته جمعی زنده به گور می کردند.
وی گفت، «روس ها افغان ها را می آوردند و آنها را یکجا می کشتند و با بلدوزر خندق ها را حفر می کردند و آنرا با اجساد پُر می کردند.»
وی افزود، هیچ کس و یا هیچ چیزی مستثنا نه بود.
اسلمی گفت، «روس ها افراد تحصیل کرده، زنان، مردان، بزرگسالان، کودکان، علما و محصلین را هدف قرار داده و می کشتند.»
وی گفت، «آنها افراد ملکی و حیوانات را کشتند و همه چیز مانند باغ ها و زمین های زراعتی را از بین بردند.»
وی افزود، روس ها به هر جای افغانستان که می رفتند، با بمباران و ماین گذاری باشندگان را به وحشت می انداختند.
اسلمی گفت، جنایاتی را که سربازان شوروی در افغانستان انجام داده اند اکنون توسط نیروهای روسی در اوکراین تکرار می شود.
زخم های التیام نیافته
بعد از گذشت بیش از چهار دهه از حملۀ کرملین بر کشور شان، بسیاری از خانواده ها هنوز هم جنایات شوروی را به خاطر دارند و به یاد عزیزان از دست رفتۀ خود غمگین هستند.
عبدالحکیم یک باشندۀ ۱۰۲ سالۀ ولسوالی شیندند هرات با بیان خاطرات خود به گریه افتاد.
وی گفت، سربازان شوروی سه پسر و دو نواسۀ او را کشتند.
وی گفت، «سربازان شوروی ۱۸ نفر را در قریۀ ما کشتند و افراد زیادی به شمول بزرگسالان و اشخاص تحصیل کرده را با خود بردند، که دوباره هر گز بر نگشتند. ما اکثریت جوانان خود را در مقابله با روس ها از دست دادیم.»
وی اظهار داشت، «روس ها تنها در ولسوالی شیندند بیش از ۱۰۰۰۰ نفر را کشتند. ما هر روز مراسم جنازه را برگزار می کردیم، من روزی را به یاد ندارم که در ولسوالی ما مراسم جنازه یا عزاداری برگزار نه شده باشد.»
عبدالوهاب یک باشندۀ ۷۰ سالۀ هرات گفت، در حملۀ هوایی شوروی، ۱۱ عضو خانوادۀ او کشته شدند.
وی گفت، «من و برادرم دو عضو باقی مانده از خانوادۀ ما هستیم. پدر و مادر، خواهران و سایر برادرانم همۀ شان در همان لحظه به شهادت رسیدند.»
عبدالوهاب با گریه گفت، «من نمی توانم آن حادثۀ ترسناک را حتی برای یک روز فراموش کنم. روس ها بسیار وحشی و درنده هستند و بر هیچکس رحم نه می کنند.»
وی گفت، روسیۀ امروزی هیچ فرقی با شوروی سابق ندارد و هیچ تفاوتی بین ظلم و ستم آنها وجود ندارد.
وی گفت، «با دیدن جنایت اخیر روس ها در اوکراین از طریق رسانه ها، کشتار دست جمعی افغان ها به یادم می آید.»
وی گفت، حالا روس ها در اوکراین همان جنایات را مرتکب می شوند.
بدنام ترین نیرو
تعدادی از فعالان جامعه مدنی و باشندگان شهر هرات روسیه را «ظالم غول پیکر» خوانده و تخریب زیربنا و ساختمان های رهایشی در شهرهای اوکراین و کشتار غیر نظامیان توسط متجاوزین روسی را محکوم کردند.
آنها گفتند، هر جایی که روس ها تجاوز کرده اند، افراد ملکی را قتل عام کرده اند.
جمشید عطایی یک فعال جامعه مدنی در شهر هرات گفت، «من در گزارش های رسانه ای اجساد اوکراینی ها را با دستان بسته بر روی سرک دیده ام. یک فرد غیر مسلح و با دستان بسته هیچ تهدیدی را ایجاد کرده نمی تواند و سزاوار تیراندازی و این گونه قتل بی رحمانه نیست.»
وی پرسید، «قتل عام کودکان و زنانی که هیچ نقشی در جنگ ندارند چه توجیهی داشته می تواند؟»
عطایی گفت، ارتش روسیه بدنام ترین نیرو به سطح جهان است.
غلام سخی نیازی، باشنده شهر هرات گفت که هرجا روس ها وارد شوند و حمله کنند، جریان خون به دنبال خواهد داشت.
وی گفت، «جنایات روس ها در اوکراین و افغانستان باید به عنوان لکه ای بر دامن بشریت در تاریخ ثبت شود.»
از بزرگان شنیده ام که روس ها مردم بی رحم بوده اند. آنها همچنین مرتکب جنایات و قتل عام شدند که گورهای دسته جمعی افغان ها پس از حمله به افغانستان و در جریان آن گواه آن است. کشتن مردم بی گناه، به ویژه مردم عادی، ظالمانه است. ظلم توسط هر کسی در هر زمان و هر مکان ظلم است. اما سوال اینجاست که چند گور دسته جمعی وجود خواهد داشت و چند نفر در آنها دفن خواهند شد؟ چند نفر قتل عام می شدند و در یک قبر دفن می شدند؟ برای ورود به موضوع اصلی، آیا قضاوت و تصمیم یکجانبه اخیر ایالات متحده به ویژه دولت آقای بایدن در مورد ملت افغان را نمی توان ظالمانه دانست؟ آیا تصمیمی که امروز تمام ملت افغان را گرسنه کرده است، ظالمانه تلقی نمی شود؟ آیا تصمیمی که در نتیجه آن یک نظام، یک ارتش یا یک نظام دولتی نابود شده باشد، ظالمانه تلقی نمی شود؟ اگر ایالات متحده بین دولت افغانستان و مخالفان مسلح صلح و آشتی می کرد، اکنون ایالات متحده با خروج آن متهم به خراب نمودن یک نظام و از بین بردن دستاوردها نمی شد. اگر صلح برقرار می شد، ایالات متحده واقعاً به عنوان یک ابرقدرت صلح آمیز تلقی می شد. ابرقدرتی که هر کجا که می‌رفت، بازسازی می‌کرد، نه ویرانی. چنین خروج نیروهای ایالات متحده و متحدانش از افغانستان غیرقابل قبول است. به طور خلاصه، برای افغان ها، تفاوت بین روس ها و آمریکایی ها این است که روس ها قتل عام می کردند. مثلاً ده، بیست و... پانصد نفر یا بیشتر را با هم در یک قبر بزرگ کشتند و دفن کردند، اما آمریکا یک ملت مکمل را زنده به گور کرد.
پاسخ6 دیدگاه
ده ها سال است که افغان ها تا حد امکان تحت ظلم بوده و هستند. نه تنها روس ها، بلکه پاکستان، ایران و آمریکا نیز در حد توان خود به افغان ها ظلم کرده اند و هنوز هم تلاش می کنند تا زندگی و رفاه افغان ها را از بین ببرند. گور دسته جمعی کشف شده در اوکراین یادآور حمله شوروی به افغانستان برای افغان ها نیست، بلکه ده ها سال است که افغان ها هر روز درد جنگ را احساس می کنند. بچه های زیبای ما در خیابان ها نشسته اند و گدایی می کنند. حق تحصیل از آنها سلب شده است. امیدهای آنها برای آینده ای مرفه به گریه تبدیل شده است. زنان محترم در شهرها به دیگران التماس می کنند. کار و مزدورکاری برای بیگانگان جوانان ما را نابود کردند. برخی از آنها به خوراک ماهیان در بحرها ها شدند. به طور خلاصه، ۴۰ سال است که ما هر روز عذاب را می بینیم. اگر کسی واقعاً افغان باشد و وجدان داشته باشد، برای مردمش اشک می ریزد. اما اگر بی وجدان باشد، قبلاً از خون قوم خود بهره برده و همچنان از آن بهره خواهد برد. افغان هایی که وضعیت خود را می بینند، برای اوکراینی ها و هر کس دیگری که قربانی جنگ شده اند اظهار تأسف می کنند. افغان ها باید دست یاری دراز کنند و به کشورشان کمک کنند تا روی پای خود بایستد و آن را از نیاز دیگران رها سازند.
پاسخ6 دیدگاه
خوب روس ها که ظلم و وحشت شان معلوم است و هرجایی که رفته اند کاری جز ظلم و ویرانی انجام نه داده اند اما ایا اروپا و امریکا در مورد ظلم و وحشت انجام شده توسط روس ها رویهٔ دوګانه را به پیش نه می برند؟ چرا به اندازهٔ که ظلم و وحشت سربازان روسی در اوکراین در رسانه ها برجسته ساخته می شود ظلم و ستم عساکر غربی به خصوص امریکا و ناتو در عراق، افغانستان، سوریه، سومالیا و سایر نقاط جهان پوشش داده نه می شود؟ ظلم باید محکوم شود جدا از این که عامل این ظلم کی است و تحت چی شرایطی آن را انجام داده است. ما افغان ها که ظلم انګلیس ها، شوروی ها و قوای ناتو را در کشور خود تجربه کرده ایم بیشتر از هرکس دیګر میدانیم که هر کشوری که به نام های دفاع از خود و یا هم دفاع از حقوق بشر بر یک کشور حمله می کنند با مردم آن کشور ظلم می کنند و انسان های بی ګناه را به قتل می رسانند. هیچ فرق نه می کنند که این سربازها از کدام کشور می آیند.!
پاسخ6 دیدگاه
متاسفانه هر کس کوشش کرده است تا بر افغان ها ظلم کند. به همین دلیل هر افغان اکنون خودرا در ایینۀ مظلومان جهان می بینند. روس ها بسیار پیش از تجاوز شوروی، حتی در زمان روسیۀ تزاری تا آخرین حد توانایی شان بر افغان ها ظلم کردند. و حالا هم کوشش می کنند که از راه های مختلف زندگی و رفاه افغان ها را با تهدید روبرو کنند. افغان ها باید دست به دست هم داده و به پای خود ایستاده شوند، و یک دولت قدرتمند را بسازند که بتواند این کشور وحشی را در قبال جنایات و ویرانی های گذشته پاسخگو سازد. افغان ها باید هیچ وقت دشمنی ابدی خود را فراموش نه کنند.
پاسخ6 دیدگاه
من با افراد غیر نظامی هر کشور همدردی دارم. تا جاییکه مربوط به ارتش می گردد، نیروهای اوکراینی در تجاوز شوروی و حملۀ ناتو بر افغانستان دخیل بودند. و هرگاه یک ارتش بر یک کشور حمله می کند، طبعاَ که برای کشتن مردم به آن جا می روند. افغان ها در جریان تجاوز شوروی کشته شدند و ارتش اوکراین نیز بخشی از این تجاوز بود. افغان های بی گناه در جریان حملۀ ناتو که آنها [اوکرایني ها] نیز در آن سهم داشتند، کشته شدند. من با این استدلال که گویا نیروهای ایتلاف بین المللی برای تعقیب تروریست ها به افغانستان آمدند مخالف هستم. دلایل قوی برای این گفته وجود دارد؛ اسامه بن لادن رهبر تروریست ها در پاکستان پیدا شد، اما ایتلاف بین المللی از پاکستان هیچ بازخواست نه کرد و کسی ازش نه پرسید که چرا رهبر تروریست ها را برای ۵ سال پناه داده بود. همۀ جهان می دانست که رهبران طالبان در قرارگاه های نظامی در کویته، کراچی و پشاور پاکستان بودند، اما ایتلاف بین المللی به پاکستان چیزی نه گفت. افغان ها در طول ۲۰ سال یک نظام دیموکراتیک را تاسیس کردند، اما جامعۀ جهانی، با پاکستان یکجا شد و این نظام را سرنگون کرده و طالبان را جایگزین آن کردند. هدف من این نیست که برای مردم بیچارۀ اوکراین ناراحت نیستم. من از درد و رنج هر کودک، زن و مردم اوکراینی که تجاوزگران روسی بر آنها وارد کرده است، از ته دل اندوهگین هستم.
پاسخموافقم اما به نظر شما آیا مشکل در خود افغان ها است؟ اگر روس‌ها با کمونیست‌ها همراهی می‌کردند، به اصطلاح مجاهدینی که با روس‌ها می‌جنگیدند و جنگ آنها را یک دفاع مقدس می‌دانستند، مورد حمایت غرب هم بودند و برای آن امتیازاتی هم می‌گرفتند. آیا خوب نیست که افغان ها به جای شکایت از دیگران به فکر وضعیت خود باشند؟ آنها ممکن است از خود بپرسند که چرا همه قدرت های بزرگ جهان به افغانستان حمله می کنند؟ و چرا کشور قربانی حملات مکرر کشورهای همسایه و قدرت های بزرگ جهان شده است؟
پاسخ6 دیدگاه