آموزش

یونیسف برای ۴۰۰۰ کودک محروم از آموزش در جوزجان تعلیم و تربیه و امید را به ارمغان می آورد

گزارش از محمد قاسم

شاگردان صنف اول در شبرغان، مرکز ولایت جوزجان، به تاریخ ۱۱ ثور در یک صنف درسی که توسط یونیسف حمایه می شود، دیده می شوند. [عکاس: عتیق الله ابراهیم زاده]

شاگردان صنف اول در شبرغان، مرکز ولایت جوزجان، به تاریخ ۱۱ ثور در یک صنف درسی که توسط یونیسف حمایه می شود، دیده می شوند. [عکاس: عتیق الله ابراهیم زاده]

شبرغان -- چهار هزار کودک در سلسلهء تلاش های ریاست معارف جوزجان با همکاری صندوق اعانه کودکان ملل متحد (یونیسف) در صنف های مکاتب ابتدایی در سراسر ولایت جوزجان ثبت نام کرده اند.

محمد طاهر جواد، رئیس اداره معارف جوزجان گفت که هدف از این برنامه فراهم کردن فرصت های آموزشی رایگان برای کودکانی است که به دلیل جنگ، بیجاشدگی یا مسافت های دور از آموزش بازمانده اند.

وی گفت، «خوشبختانه موسسه کمک های بشری افغانستان با حمایت یونیسف فرصت های آموزشی را برای ۴۰۰۰ کودکی که به دلایل مختلف از آموزش محروم شده اند، فراهم کرده است،»

وی با بیان اینکه از اوایل ماه حمل حدود ۱۳۵ صنف درسی ایجاد شده است، گفت، «مکاتب از برنامه های درسی وزارت تعلیم و تربیه پیروی می کنند،»

جواد گفت، «صنف های درسی از صنف اول تا چهارم است و کودکانی که در این صنف ها پذیرفته شده اند، هرگز به مکتب نرفته اند. آنها با درس خواندن در این صنف ها برای دروس پیشرفته مکتب آماده می شوند.»

وی افزود،‌ «این صنف ها به کودکان مناطق دور افتاده جوزجان فرصت های آموزشی می دهد تا از تحصیل محروم نشوند،»

او گفت، «اولویت به کودکانی داده می شود که از مکاتب دولتی دور هستند یا در مناطقی زندگی می کنند که مکتب ندارند.»

تحقق رویاهای کودکان

اکثر کودکانی که در صنف های درسی که توسط یونیسف تمویل می شود، در جوزجان آموزش می بینند، بین ۸ تا ۱۵ سال سن دارند.

صمیم عابدی، ۹ ساله، متعلم صنف اول در مکتب محلی منطقه آقچه، گفت که از اینکه می تواند به مکتب برود خوشحال است.

او گفت، «بیش از یک ماه است که در یک مکتب محلی درس می خوانم. من از درس های اینجا بسیار خوشحال و راضی هستم.»

عابدی گفت، «از آنجایی که مکاتب دولتی ساعاتی با ما فاصله دارند و خانواده ام اجازه نمی دهند تا این اندازه سفر کنم، برای مطالعه به اینجا آمده ام،»

صمیم می خواهد مکتب محلی نزدیک خانه اش در آینده ارتقا یابد تا او و همصنفی هایش تا صنف ۱۲ درس بخوانند.

او گفت،‌ «من می خواهم در آینده داکتر شوم. اگر فرصت داشته باشم و مکتب را به پایان برسانم، می توانم رویای خود را محقق کنم.»

روح الله رحیمی، ۸ ساله، متعلم صنف اول همان مکتب، گفت، «من نتوانستم در مکتب دولتی شرکت کنم، بنابراین این فرصت خوبی برای من است تا در نزدیکی خانه خود درس بخوانم.»

او گفت، «معلمان دروس دینی مانند قرآن کریم، عقاید و احادیث و همچنین علوم، ریاضی و لسان پشتو را تدریس می کنند. اکنون می توانم بخوانم و بنویسم و بسیار خوشحالم که می توانم آینده ام را بسازم.»

او گفت، «اعضای خانواده من از جمله پدر و مادرم بی سواد هستند... من می خواهم معلم شوم تا به بچه های دیگر آموزش دهم.»

وی افزود، «پیام من به همه این است: بیایید مطالعه کنیم و آینده خود را بسازیم،»

سعیدالله صلحجو، ۳۸ ساله، یکی از معلمان استخدام شده توسط یونیسف، گفت که کودکان روستاهای مختلف ولسوالی فیض آباد که فرصت کمی برای تعلیم داشتند، اکنون به صنف های درسی دسترسی دارند.

او گفت، «خوشحالم که در منطقه خود به کودکان آموزش می دهم. مردم این منطقه از اینکه فرزندانشان در مکتب محلی درس می خوانند بسیار خوشحال هستند.»

او گفت،‌ «ارائه آموزش برای هزاران پسر و دختر به معنای ساختن آینده روشن تر برای افغانستان است. من افتخار می کنم که به فرزندان این کشور آموزش می دهم.»

سمیع الله فیضی ۳۲ ساله نیز به نقش معلمی خود در مکتب ولسوالی افتخار می کند.

وی گفت، «ما به بچه ها بر اساس برنامه های درسی وزارت تعلیم و تربیه آموزش می دهیم. آنها از همه پشتیبانی برخوردارند و هیچ چیزی کم ندارند.»

فیضی گفت، «من افتخار می کنم که به کودکان افغان، کودکان این روستاها آموزش می دهم تا بتوانند بخوانند و از چیزهای مضر دوری کنند و من می توانم آنها را به درس خواندن تشویق کنم،»

آموزش حرفه ای

یونیسف همچنین به ده ها کودک بزرگتر در ولایت سمنگان آموزش های مسلکی ارائه می کند.

اداره مذکور ۴۸ کودک زیر ۱۸ سال را در زمینه خیاطی و ترمیم موبایل و موترسایکل آموزش داده است. همه ۴۸ نفر از خانواده هایی هستند که نان آور خانه ندارند.

عبدالرحمن رحمانی، رئیس اداره کار و امور اجتماعی سمنگان گفت که پس از تکمیل این کورس آموزشی شش ماهه، کودکان ابزار و تجهیزات دریافت کرده و به بازار کار معرفی شده اند.

وی روز یکشنبه گفت، ما این برنامه را در ماه میزان سال ۱۴۰۱ راه اندازی کردیم و پس از شش ماه آموزش های مختلف، این کودکان تصدیق های خود را دریافت کردند.

او گفت که پس از دریافت آموزش های حرفه ای، این جوانان اکنون می توانند برای خود دوکان هایی در شهر ایبک باز کنند و آنچه را که آموخته اند برای تامین خانواده خود به کار گیرند.

وی افزود، «حدود ۲۱ نوع ابزار و تجهیزات فنی در اختیار این کودکان قرار داده ایم تا با استفاده از آنها بتوانند از نظر اقتصادی از خانواده خود حمایت کنند،»

جوانانی که از این برنامه فارغ التحصیل شده اند می گویند از اینکه مهارت ها و تجهیزاتی در اختیارشان قرار می گیرد تا بتوانند خانواده های خود را از نظر اقتصادی حمایت کنند، خوشحال هستند.

آیا شما این مقاله را می پسندید؟

3 دیدگاه

شیوه نامۀ بیان دیدگاه ها * نشان دهندۀ فیلد اجباری است 1500 / 1500

کشورهای که طالبان آنرا کافر می نامند، میزبان زنان و دخترانشان است که در آن برخلاف فرهنگ افغانستان (به گفته طالبان) درس می خوانند. یلدا بازوان می گوید ۴۵ معلم به ۷۰۰ دختر آموزش می دهند. او همچنین از پول خود ماهانه به این معلمان معاش می پردازد. متعلمین می گویند که امیدهای مرده آنها دوباره زنده شده است، اما می ترسند این مانع آنها نشود. طالبان بلافاصله پس از به دست گرفتن قدرت در افغانستان برای بار دوم، دروازه های تحصیل دختران بالای صنف ششم را بستند و بعداً آنها را از رفتن به پوهنتون ها منع کردند. این ممنوعیت همچنان پابرجاست.

پاسخ

هرکسی که درعرصه معارف؛ خواه تعلیمات ابتدایی باشد، لیسه، پوهنتون و یا ماستری اما اینکه به افغان ها در این بخش کمک کند، برای قرن ها با برکت خواهد بود. من مطمئن هستم که مردم افغانستان در کل غذای خود را نمی خورند زیرا می خواهند پسران و دختران خود را آموزش دهند. این روزها در فیس بوک دیده ام که یک زن افغان به نام یلدا بازوان برای دختران آموزش می دهد. ده ها و صدها جوان از زحمات او قدردانی کردند و رفاه او را برای خواهرانشان ستایش کردند. برای بیش از ۶۰۰ روز، طالبان دروازه های تحصیل دختران از صنف ششم را به روی پوهنتون بسته اند. هنوز درک نشده است که دروازه های مکاتب و پوهنتون ها که دوباره به روی دختران باز می شود، اما کم نیستند زنان و مردان حساسی که همچنان در عرصه آموزش خواهران و دختران خود فعال هستند. بنیاد آموزشی بازوان به سرپرستی زنی به نام یلدا بازوان، برای ۷۰۰ دختر در ولایات ننگرهار، لغمان، لوگر و میدان وردک، صنف های آموزش در منزل را ایجاد کرده است. خانم بازوان می گوید که در خانه نمی نشیند. او در تلاش است تا این فعالیت های آموزشی را به سایر ولایات گسترش دهد و برای دختران در مناطق دوردست فرصت های کار و تحصیل فراهم کند. او معتقد است که هیچ دختر افغان نباید از تحصیل محروم شود. دختران در قریه ها و ولسوالی ها باید درس بخوانند و به آموزش دسترسی داشته باشند، در حالی که طالبان که امکانات دارند و کنترل کل حکومت را در دست دارند، در حالیکه دخترانشان در خارج علوم عصری می آموزند، هنوز به فکر کودکان کشور نیستند.

پاسخ

در افغانستان به دلیل گوناگون کودکان و نوجوانان کی وقت تعلیم شان است از تعلیم خود محروم شده اند. و زیاتر در جنگ بیجاه شده به تعلیم دسترسی ندارند. و حالا جای خوشی هست کی (۴۰۰۰ )از کودکان ما در ولایت جوزجان میتواند با کمک یونیسف درس بخواند و در آینده به وطن خود خدمت کند . علم بالای زن و مرد فرض است. یک نسل با سواد میتواند مملکت خود را از تاریکی جهل و نادانی نجات دهد .و ما به آرزو این هستم کی تمام کودکان ما به تعلیم خود در هر ساحه و گوشه افغانستان ادامه دهد تا کی محتاج مرد با سواد ‌و دانا در هیچ ساحه و گوشه افغانستان نشویم.و یک نسل با سواد داشته باشیم .و سپاس گزارهستم از یونیسف کی در عرصه تعلیم با کودکان افغانستان کمک زیاد می‌کند.

پاسخ