مکاتب موقت برای هزاران کودک در کندز تعلیم و تربیه فراهم می کند

کندز-- صندوق اعانهء کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) از طریق ایجاد مکاتب موقت خانگی در شش ولسوالی ولایت کندز و مرکز این ولایت به کودکان آموزش می دهد.

در سلسلهء این تلاشها، یونیسف معلمان را به روستاهای دورافتاده می فرستد و خانه های محلی را به کرایه می گیرند تا از آنها به عنوان صنوف درسی استفاده شود.

تاکنون ۵۱۰ صنف درسی در سراسر ولایت راه اندازی شده است.

مجیب الرحمن سیرت، رئیس موسسه حمایت و دفاع از حقوق شهروندان (کووار) در ولایات شمال شرقی افغانستان گفت که این صنف ها که برای کودکان صنف اول تا چهارم ارائه می شود، از ماه ثور الی حوت هر سال تدریس می شود.

وی گفت، «یونیسف ۶۰۰ معلم زن و مرد را برای آموزش به کودکان در قریه های مختلف علی آباد، چهار دره، امام صاحب، خان آباد، قلعه زال، دشت ارچی و مرکز ولایت جذب کرده است. انتظار می رود این برنامه به مدت هشت سال ادامه یابد.»

او افزود که معلمان ماهانه ۹۲۰۰ افغانی (۱۰۰ دالر) معاش می گیرند.

سیرت گفت که هدف این برنامه فراهم کردن فرصت های تعلیمی برای کودکانی است که در غیر این صورت از تحصیل محروم هستند.

وی گفت، «در این صنوف اولویت با کودکانی است که به مکاتب دولتی دسترسی ندارند یا در مناطقی که مکتب ندارند زندگی می کنند.»

وی گفت، «این صنف ها به کودکان مناطق دور افتاده کندز فرصت می دهد تا درس بخوانند و از تحصیل محروم نمانند».

وی خاطرنشان کرد، «این مکاتب جامعه محور در سال های ۱۳۹۸ و ۱۳۹۹ توسط سیف دی چایلدرن اداره می شود، اما امسال ما این برنامه را به عهده گرفته ایم. ۵۰ درصد متعلمین دختر و ۵۰٪ پسر هستند.»

تحقق رویاهای کودکان

اکثریت کودکانی که در صنف های محلی با بودجه یونیسف تعلیم می کنند بین ۸ تا ۱۵ سال سن دارند.

نمیره نصیری، ۱۱ ساله، متعلم صنف چهارم مکتب حاجی عبدالرحمن ولسوالی علی آباد است.

او گفت، «چهار سال است که من در یک مکتب خانگی درس می خوانم. من از درس های اینجا بسیار خوشحال و بسیار راضی هستم.»

وی گفت، «ما برای درس خواندن به اینجا آمده‌ایم زیرا مکاتب دولتی ساعاتی با ما فاصله دارند و خانواده‌هایمان اجازه نمی‌دهند تا این اندازه سفر کنیم.»

نمیره خواست که مکاتب مبتنی بر جامعه گسترش یابد تا او و همصنفی هایش بتوانند الی صنف ۱۲ تعلیم کنند.

او گفت، «من می خواهم در آینده داکتر شوم. اگر فرصت داشته باشم و از لیسه فارغ شوم، می توانم رویای خود را محقق کنم.»

عاشق الله عمرخیل، ۱۱ ساله، متعلم صنف سوم که در همان مکتب درس می خواند، گفت که نزدیک ترین مکتب دولتی سه ساعت با محل زندگی او فاصله دارد.

او گفت، «من نتوانستم در آن مکتب شرکت کنم، بنابراین این فرصت خوبی برای من است که در نزدیکی خانه خود درس بخوانم.»

او گفت، «معلمان دروس دینی از جمله قرآن کریم، دینیات و احادیث و همچنین ساینس، ریاضی و پشتو را به ما می آموزند. اکنون می توانم بخوانم و بنویسم و بسیار خوشحالم که می توانم آینده ام را بسازم.»

احمد نوید حسینی، ۱۰ ساله، یکی دیگر از متعلمین صنف سوم، می‌گوید سه سال است که در مکاتب خانگی تحصیل می‌کند، زیرا مکاتب دولتی از خانه‌اش دور هستند.

وی گفت، «اعضای خانواده من از جمله پدر و مادرم بی سواد هستند و از آنجایی که بالغ هستند دیگر نمی توانند درس بخوانند. من می توانم درس بخوانم و می خواهم معلم شوم و به اطفال دیگر آموزش بدهم.»

او افزود، «اگر مکاتب دخترانه بازگشایی نشود، همه ما نمی‌توانیم به رویاهای خود جامه عمل بپوشانیم. پیام من به همه این است که بیایید درس بخوانیم و آینده خود را بسازیم.»

ساخت آینده روشن تر برای افغانستان

بریالی قادری، ۳۳ ساله، معلم استخدام شده توسط یونیسف در منطقه سه درک شهر کندز، گفت که کودکان در روستاهای مختلف کندز که قبلاً شانس کمی برای دریافت آموزش داشتند، اکنون به صنف های درس دسترسی دارند.

او گفت، «خوشحالم که در منطقه خود به کودکان آموزش می دهم. مردم این منطقه بسیار خوشحال هستند که فرزندانشان در مکتب جامعه محور درس می خوانند.»

حدود ۳۰ دختر و پسر به مدت نیم روز از شنبه تا پنجشنبه در صنف او شرکت می کنند.

او گفت، «ارائه آموزش برای هزاران پسر و دختر به معنای ساختن آینده روشن تر برای افغانستان است. من به آموزش به فرزندان این کشور افتخار می کنم.»

شریف الله خیرخواه، ۳۷ ساله، همچنین از نقش خود به عنوان معلم در یک مکتب خانگی در مرکز ولایت، یعنی مکتبی که به طور غیر رسمی در خانه شخصی فعالیت می کند، ابراز افتخار کرد.

او گفت، «من چهار سال است که در مکاتب مختلف خانگی به کودکان آموزش می دهم. ما به اطفال طبق برنامه درسی مدرسه آموزش می دهیم. آنها از هر نوع حمایتی برخوردار هستند و هیچ چیزی کم ندارند.»

خیرخواه گفت، «من افتخار می کنم که به بچه های این کشور، این روستاها آموزش می دهم تا بتوانند درس بخوانند، از چیزهای مضر دوری کنند و تشویق به درس خواندن شوند.»