یونیسف برای ۱۸۰۰۰ کودک در نیمروز آموزش مکتب ابتدایی را فراهم می سازد

نیمروز -- صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) حدود ۵۰۰ صنف در قریه ها و ولسوالی های محروم و دور افتاده ولایت نیمروز ایجاد کرده است تا به کودکان فرصت یادگیری را فراهم کند.

بر اساس این برنامه، یونیسف معلمان را به روستاها می فرستد و خانه های محلی را به کرایه می گیرند تا از آنها به عنوان صنف های درسی استفاده شود.

به گفته محمد همایون، یکی از مقامات یونیسف در ولایت نیمروز، این دروس که برای اطفال صنف های ۱ تا ۶ ارائه می شود، از تاریخ ۱۰ سنبله برای ۱۸۰۰۰ دختر و پسر آغاز شد.

او گفت، «این کودکان به دلیل کمبود مکتب از حصول آموزش محروم شده بودند. در گذشته، بدلیل ناامنی و درگیری مکاتب ساخته نمی شدند.»

همایون گفت، «جنگ و تمایل به مخالفت با ساخت مکاتب، دو دلیلی است که بسیاری از جوانان در نیمروز بی‌سواد مانده‌اند».

او گفت که یونیسف ۵۰۰ معلم زن را برای آموزش به کودکان در روستاهای مختلف نیمروز استخدام کرده است.

وی افزود که این برنامه قرار است حدود هشت سال طول بکشد و احتمالاً تمدید خواهد شد.

به گفته یارمحمد حقیار، رئیس تعلیم و تربیه این ولایت، صنف های یونیسف به هزاران کودک فرصت های آموزشی ارائه می دهد که در غیر این صورت آنها را دریافت نمی کردند.

او گفت، «دولت هیچ منابعی برای ساختن ساختمان های مکتب در روستاها ندارد. صنف های ایجاد شده توسط یونیسف به کودکان محلی در مناطق دور افتاده نیمروز این امکان را می دهد که از آموزش محروم نشوند.»

وی گفت، «طی چندین سال گذشته، به دلیل چالش های امنیتی، مکاتبی در روستاها و مناطق دور افتاده ساخته نشده است.»

او افزود، «نسل جوان از این مشکل بی تعلیم مانده است. در بسیاری از ولسوالی های نیمروز، مکاتب فقط در مراکز ولسوالی ها باز بودند.»

وی خاطرنشان کرد که حمایت جامعه جهانی و تطبیق توسط یونیسف این امکان را برای نسل جدید افغانستان فراهم کرده است تا بتوانند کشور خود را بسازند.

تحقق آرزوهای کودکان

بسیاری از کودکان که برخی از آنها ۱۵ سال سن دارند، برای اولین بار به مکتب می روند.

صفورا، ۱۱ ساله، باشنده ولسوالی چخانسور، یکی از آنهاست.

او اولین روز خود را در مکتب با یادگیری الفبای دری آغاز کرد، اما خواسته های بزرگتری از جمله داکتر شدن را در سر دارد.

او گفت، «ما منتظر بودیم تا مکاتب در روستایمان باز شود تا بتوانیم آموزش ببینیم. اکنون که مکتب افتتاح شده است، دوست دارم به دوستانم بپیوندم و در صنف های درسی ما شرکت کنم تا تعلیم را حاصل کنیم.»

صفورا گفت، «پدر و مادر، خواهران و برادران من همگی بی سواد هستند. آنها بزرگسال هستند و دیگر نمی توانند به مکتب بروند. با این حال، من می توانم درس بخوانم و وقتی داکتر شدم، به آنها کمک خواهم کرد.»

احمد بلال سیزده ساله، باشنده دیگر ولسوالی چخانسور، گفت، در حالی که در سال های گذشته می خواست به مکتب برود، به دلیل درگیری و دوری خانه اش از مکتب، نتوانسته است.

او گفت، «رویاهای من پس از چنین انتظار طولانی به واقعیت پیوست. می خواهم وقتی مکتب را تمام کنم به پوهنتون بروم و انجنیر شوم.»

وی افزود، «ما منتظر بودیم تا مکتبی در روستایمان افتتاح شود تا تحصیل کرده و به کشورمان خدمت کنیم.»

مریم اچکزی، ۲۳ ساله، معلم استخدام شده توسط یونیسف، گفت که کودکانی که امیدی به تحصیل نداشتند، اکنون در روستاهای نیمروز به آموزش دسترسی دارند.

مکاتب فقط در مراکز ولسوالی های نیمروز کار می کرد و اطفال قریه های دوردست به دلیل مسافت زیاد نمی توانستند به رویاهای تعلیمی خود برسند.

وی افزود، «متاسفانه در گذشته بسیاری از کودکان به ویژه دختران جوان از رفتن به مکتب محروم بودند.»

او گفت که ارائه آموزش به هزاران دختر و پسر به معنای ساختن آینده ای روشن برای افغانستان است.

آینده ای روشن تر

باشندگان ولایت نیمروز با آغوش باز از افتتاح مکاتب استقبال کرده اند.

امان الله، ۷۰ ساله، باشنده ولسوالی چخانسور، گفت که از اینکه چهار نواسه اش اکنون می توانند به مکتب بروند، خوشحال است.

او می گوید، «فرزندان ما به دلیل مسافت زیاد نتوانستند به مکتب بروند، اکنون که مکتبی در روستای ما راه اندازی شده است، بسیار سپاسگزاریم.»

وی افزود، «زمانی که در روستای ما مکتب وجود نداشت، آینده فرزندان ما تاریک بود، اما اکنون فرزندان ما فرصت حصول علم دارند.»

امان الله از جامعه جهانی خواست تا حمایت از برنامه های سوادآموزی برای سالمندان و بزرگسالان روستاها را در نظر بگیرند.

خدا داد، یکی دیگر از باشندگان ولسوالی چخانسورگفت که دو پسر و دخترش از ثبت نام در مکتب خوشحال هستند.

او گفت، «وقتی برای اولین بار شنیدم که در روستای ما مکتبی باز می شود، از خوشحالی شب نتوانستم بخوابم. بسیار امیدوار هستم که فرزندانم فرصت حصول علم پیدا کنند و آینده روشنی را برای آنها می بینم.»

او افزود،‌ «ما در یک روستای دورافتاده زندگی می کنیم که از مرکز ولسوالی دور است. اگر یونیسف مکتب را در قریه ما افتتاح نمی کرد، فرزندان ما هرگز نمی توانستند درس بخوانند.»