هرات -- مرادخان اسحاقزی که یک زارع است، اکنون مجبور شده تا برای دومین بار دز زنده گی اش از خانه ای که ۸۰ سال پیش در آن متولد شده بود، خارج شود، البته این بار بر اثر جنگ نه، بلکهدلیل آن بدترین خشکسالی در تاریخ معاصر بوده است.
اسحاقزی، که چندین دهه کار بر روی مزرعه گندم او را شکسته و کارکشته کرده است، یکی از مجموع بیش از ۲۵۰ هزار باشنده غرب افغانستان است که در اثر خشکسالی چند ماهه ای که حاصلات، مال ها، و منابع آبی را تحت تاثیر قرار داده، بیجا شده است.
شرایط اسفناک
بسیاری از فامیل های افغان در ساحات روستایی که تسلیم شرایط نامساعد شده اند، صدها کیلومتر را پشت لاری های کرایه ای از میان ولسوالی هایی که جنگجویان طالبان و نیروهای حکومت بر سر آنها می جنگند، گذشتند تا وارد هرات، مرکز ولایتی به همین نام، بشوند.
آنها در آنجا خیمه های محقر و موقتی را بر حومه های صخره ای این شهر برپا می کنند.
اسحاقزی، که فامیل اش را از ولسوالی غورماچ، ولایت بادغیس - یکی از ولایت های کشور که بیشترین ضرر را متحمل شده آورده است، گفت: «مزارع ویران شدند، مال های مان تلف شدند، و ما خرهای مان را در بیابان رها کردیم؛ زیرا دیگر به آنها غذا داده نمی توانستیم.»
وضعیت در کمپ های که در ماه های اخیر به صورت قارچوار در وضعیت نامناسب تشکیل شده اند، بسیار وحشتناک است و این درحالی است که گرمای بیش از متوسط معمول و درگیری های شدید تعداد بیشتر از افغان ها را مجبور به ترک قریه های شان و معاش شان کرده است.
گرد و خاک ایجاد شده در اثر باد بی وقفه به پوسته ای بر روی بدن اردونشینان تبدیل شده است. اطفال به جز سنگ چیز زیاد برای بازی کردن ندارند-- زمانی که آنها مشغول پر کردن ظرف های شان با آب منتقل شده توسط لاری ها نیستند، گدایی نمی کنند و یا مشغول آشغال جمع کنی در شهر نیستند، بازی می کنند.
مردانی که سابق بر این با افتخار از عائله شان حمایت می کردند، حالا بیکار و عاطل و باطل دور هم می نشینند، در حالی که زنان شان روی زمین می نشینند و نان درست می کنند - و این تنها خوراکی است که بسیاری از آنها می توانند از عهده پرداخت آن برآیند.
اسحاقزی، که یک عمامه سفید بسیار نو و دست نخورده دور سرش پیچیده شده بود، گفت: «اگر من می توانستم آنجا [در بادغیس] بمانم، من به اینجا نمی آمدم. حتی اگر شما تمام شهر هرات را به من می بخشیدید.»
او گفت که ۱۵ سال پیش یک خشکسالی موقتا اسحاقزی و فامیل اش را از خانه شان آواره کرد، مگر این بار «بدترین [خشکسالی] در زنده گی من است.»
«اینجا همه گرسنه هستند»
رقم فزاینده فامیل های بیجا مقامات افغان و گروه های کمک رسان خارجی را به تنگ آورده است و آنها برای برآورده کردن نیازهای مردم از جمله غذا، سرپناه، و خدمات صحی چندین ماه پس از آغاز بحران همچنان تلاش می کنند.
همزمان با نزدیک شدن زمستان، هماهنگ کننده امور بشردوستانه سازمان ملل در افغانستان توبی لنزر گفت که منابع مالی بین المللی بیشتری به فوریت موردنیاز است.
لنزر در ماه میزان در نیویورک به خبرنگاران گفت: «بیش از ۵.۵ ملیون نفر ضرورت فوری به امدادرسانی دارند. او وعده داد منابع مالی زیادتری را برای کمک آسیب دیده گان خشکسالی و درگیری شدید پیدا کند.»
او گفت: «اگر ما بیشتر بر روی ملزومات کوتاه مدت امدارسانی کار نکنیم، دستاوردهای که ما در عرصه توسعه طی چند سال گذشته کسب کرده ایم ... ممکن است از بین برود.»
خشکسالی در قریب به ۲۰ ولایت در سراسر کشور بر زنده گی ۲.۲ ملیون افغان اثر گذاشته است. این خشکسالی در پی کاهش شدید برف باری و بارش باران زمستان گذشته روی داده است.
تقریبا ۱.۴ ملیون باشنده نیاز فوری به کمک غذایی دارند -- البته بیشترشان در غرب استند -- و به گفته دفتر هماهنگی امور بشردوستانه ملل متحد تنها نیمی از آنها تاکنون از این کمک ها برخوردار شده اند.
دفتر هماهنگی امور بشردوستانه ملل متحد در یک گزارش مورخ ۲۹ سنبله گفت که بیش از ۷۰ فیصد فامیل بیجا شده در غرب کشور استند و از پول کافی برای غذا خوردن هم محروم اند و در واقع ۳۲۲۰۰ طفل دچار زیر پنج سال دچار سوءتقضیه «امدادرسانی های حیاتی» را دریافت می کنند.
باشنده های این کمپ ها به خبرگزاری فرانسه گفتند که تقضیه آنها چندین ماه نام و چای بوده؛ زیرا آنها پول کافی برای خرید میوه، سبزیجات، و یا گوشت ندارند.
نوخان زمانزی، یکی دیگر از باشنده های ولسوالی غورماچ، در حالی که درخیمه خود نشسته بود و شش فرزند اش دور اش بودند، به خبرگزاری فرانسه گفت: «اینجا همه از گرسنگی رو به مرگ استند.»
وی گفت: «ما به جنگ اهمیت نمی دهیم؛ چون چندین سال این جنگ ادامه داشته است. ما با همین کار کشاورزی مان خوشحال و مصروف بودیم. مگر به خاطر خشکسالی اطفال ما از گرسنگی زجر می کشند.»
مسائل ابتدایی صحی هم در این کمپ ها کمیاب است. در شرایطی که بعضی باشنده ها به تشناب دسترسی دارند، هنوز صدها تشناب دیگر ضرورت است. در این حال، بسیاری از آنها در فضای باز قضای حاجت می کنند و این سبب مشکلات صحی بسیار زیاد می شود.
طرح های حکومت افغانستان
قاسم رحیمی، معاون ریاست مدیریت بلایای طبیعی افغانستان، گفت که حکومت افغانستان مصمم است به کسانی که در اثر خشکسالی آسیب دیده اند، کمک کند.
او به سلام تایمز گفت که حکومت افغانستان یا حمایت شرکای خارجی اش تا حالا غذا، کمک های غیرخوراکی و نقدی را به بسیاری از افراد آسیب دیده ارائه کرده و این پروسه همچنان ادامه دارد.
یک مرکز تلفن رایگان جدید کشوری، که در ماه سپتامبر توسط سازمان ملل متحد تاسیس شد، نیز به نیازمندان کمک خواهد کرد.
عمر محمدی، سخنگوی مدیریت بلایای طبیعی افغانستان، به سلام تایمز گفت: «حکومت افغانستان ... نسبت به کمک به شهروندان این کشور که از بلایای طبیعی و خشکسالی متضرر شده اند، متعهد می باشد. ما کوشش خواهیم کرد تا بر اساس معلومات که از طریق این مرکز به ما منتقل می شود، به شهروندان مان کمک کنیم.»
محمد جمعه، باشنده ولسوالی ولایت دایکوندی، که برای یک سازمان غیردولتی کار می کند و بنا بر دلایل امنیتی نخواست نام سازمان مطبوع اش گرفته شود، گفت: «خشکسالی و قحطی سال روان باعث شده شهروندان ما و اکثرا زارعین بسیار متضرر شوند و اکنون آنها به کمک ضرورت دارند.»
او به سلام تایمز گفت: «یک خط مخصوص رایگان ۴۱۰ گزینه مناسب برای انتقال موارد نگران کننده به حکومت و هم انتقال پیغام ما به سازمان های امدادرسان و به حکومت است.»