فعال هنری افغان با پاک شدن نقاشی های دیواری کابل از سوی طالبان مخالف است

کابل -- گروه هنری امید شریفی یک فعال افغان، هفت سال را سپری کرد و بخش هایی از دیوارهای کانکریتی پیچیده کابل را با نقاشی های دیواری رنگارنگ کرد و سپس طالبان به کابل درآمدند.

مدت کوتاهی پس از آنکه طالبان پایتخت را تصرف کردند، بسیاری از آثار هنری جاده ای دوباره نقاشی شده اند و شعارهای تبلیغاتی خسته کن جایگزین آنها شده اند. این درحالیست که طالبان دیدگاه سختگیرانه خود را دوباره بالای افغانستان تحمیل می کنند.

تصاویر کارگرانی که این نقاشی ها با رنگ سفید رنگ آمیزی می کنند، برای شریفی بنیانگذار و رئیس مؤسسه غیرانتفاعی آرت لاردز که گروه هنری اش بیش از ۲۲۰۰ قطعه نقاشی دیواری را در سراسر کشور ایجاد کرده است، بسیار تأسف آور بودند.

وی به روز دوشنبه در یک مصاحبه تیلیفونی از امارات متحده عربی گفت، «تصویری که به ذهن من می رسد این است که طالبان بر روی شهر «کفن» را هموار می کنند.

اما حتی در حالیکه طالبان کار هنرمندان آرت لاردز را پاک می کنند و علی رغم اینکه مجبور شدند برای مصؤنیت خود فرار کند، شریفی گفت که به کمپاین خود ادامه خواهد داد.

وی از یک تعمیری که پناهندگان افغان را در خود جای داده است گفت، «ما هرگز خاموش نخواهیم ماند. ما تلاش خواهیم کرد تا جهان صدای ما را بشنود. ما اطمینان حاصل خواهیم کرد که طالبان هر روز شرمنده شوند.»

داکتر بشیر احمد سروری رئیس بخش صحت روانی وزارت صحت عامه در یک مصاحبه سال ۱۳۹۷ با سلام تایمز، شیوع مشکلات روانی در افغانستان مربوط به «تأثیرات منفی جنگ» را خاطرنشان کرد.

وی گفت که نقاشی های دیواری و پیام های صلح برای کاهش تنش و فشار روانی در جامعه به عنوان یک ابزار مهم عمل کرده است.

معید الحق موحدی یک روانشناس مستقر در هرات گفت که برای ارتباط مؤثرانه با بخش بزرگی از جامعه به دلیل میزان پائین سواد در کشور، چنین تصاویر ضروری اند.

وی گفت، برعلاوه آن، «تصاویر و نقاشی های دارای پیام های صلح در شهر هرات باعث امیدواری مردم شده و آنها را نسبت به آینده خوشبین می سازند».

طالبان نه تنها اینکه تصاویر و هنرها را مورد هدف قرار داده اند، بلکه جنگجویان آنها در جریان برگشتن آنها به قدرت در ماه گذشته، کتابخانه ای را که برای فراهم کردن تعلیم دختران و پسران در ولایت دایکندی وقف شده بود، پایمال کردند.

کلیپ ویدیویی نشان می دهد که کتاب ها از آلماری ها بیرون آورده شده، قفل دروازه ها شکسته و تصاویر تخریب شده اند.

با بازگشت طالبان به قدرت، بسیاری از مردم احساس تأسف می کنند زیرا این گروه آزادی های افغان ها را زیر پا می کند.

به روز دوشنبه (۱۵ سنبله)، پوهنتون ها در اولین روز سال تحصیلی در حالی افتتاح شدند که محصلین بر اساس جنسیت ازهم جدا شده و به زنان دستور داده شده بود که نقاب بپوشند.

طالبان به روز سه شنبه حکومت جدید خود را اعلام کرد که از تندروها تشکیل شده است.

صدها زن مبارز به روز سه شنبه در جاده های کابل راهپیمایی کردند و از طالبان خواستند که به حقوق آنها احترام بگذارند. این گروه برای متفرق ساختن تجمعات با شلیک های هوایی پاسخ داد.

کمپاین برای صلح

آرت لاردز از زمان تأسیس آن در سال ۱۳۹۳، برای صلح، عدالت اجتماعی و مسؤلیت پذیری کمپاین کرده است. نقاشی های دیواری آنها از قهرمانان افغان قدردانی کرده، به جای خشونت خواستار مذاکرات شده و خواستار حقوق زنان شده اند.

آنها همچنان با استفاده از هنر جاده ای خود جنگسالاران و مقامات فاسد حکومت، قدرتمندان افغانستان را شرمنده کردند، که به همین دلیل آنها تهدید به مرگ شده و از سوی اسلام گرایان افراطی به عنوان کافران شناخته شدند.

آنها دست برنداشتند و تا آخر به آن ادامه دادند.

به صبح روز ۲۴ اسد که طالبان به دروازه های کابل رسیده بودند، شریفی و پنج تن از همکارانش رفتند تا بالای یک نقاشی دیواری در بیرون یک ساختمان دولتی کار کنند.

در ظرف چند ساعت، آنها مردم وحشت زده را دیدند که از دفاتر دولتی بیرون می شدند، و آنها تصمیم گرفتند تا به گالری آرت لاردز بازگردند.

شریفی گفت، «تمام سرک ها مسدود شده بودند.»

وی گفت، «اردو و پولیس از هر طرف می آمدند، موتر های خود را رها می کردند و همه می دویدند.»

وقتی این گروه هنری بالاخره خودشان را به آرشیف رساندند، فهمیدند که کابل سقوط کرده است.

در سال ۱۳۷۵ هنگامیکه طالبان برای اولین بار به قدرت رسیدند، شریفی ۱۰ ساله بود و وی حاکمیت سختگیرانه آنها را مشاهده کرده بود تا اینکه پنج سال بعد نیروهای تحت رهبری ایالات متحده آنها را سرنگون کردند.

وی گفت، «این دفعه من توقع ندارم که چیز زیادی تغیر کرده باشد.»

بی باور بالای طالبان

مانند شریفی، بسیاری از افغان ها نسبت به ادعای طالبان مبنی بر یک حکومت ملایم تر بی باور هستند. تعداد کمی از مردم اعدام های علنی و ممنوعیت سراسری سرگرمی به شمول فیلم ها و موسیقی را فراموش کرده اند.

شریفی گفت که وی مجازات های علنی در استدیوم فوتبال در کابل «به طور واضح به یاد دارد»، که شامل سر بریدن یا قطع کردن عضو بدن برای جنایات مختلف بودند.

با سقوط کابل به دست طالبان، ده ها هزار افغان به شمول بسیاری از هنرمندان و فعالان، به دلیل ترس از زندگی تحت حاکمیت این گروه بالای میدان هوایی هجوم بردند.

شریفی گفت که وی توانست که با ۵۴ نفر هنرمندان کمک کند تا با خانواده های خود فرار کنند، اما بیش از ۱۰۰ نفر آنها هنوز در این کشور هستند.

وی گفت، «همه آنها پنهان شده اند؛ همه آنها می ترسند. آنها فقط در تلاش هستند تا راهی را برای خروج از افغانستان پیدا کنند.»

شریفی با وجود اینکه همه چیز را پشت سر گذاشت، تعهد سپرد که به کمپاین ها و کارهای هنری ادامه دهد.

وی گفت، «یگانه چیزی که مرا سر پای نگه می دارد این است که فکر می کنم این پایان همه چیز نیست.»