دهاقین بادغیس پس از خشکسالی امیدوار هستند اما چالش ها بجا مانده اند

بادغیس -- پس از یک سال خشکسالی ویرانگر در ولایت بادغیس، بارش برف و باران کافی به مزارع دهاقین زندگی بخشیده است.

بیش از ۹۰٪ مزارع غله جات بادغیس که در دامنه تپه‌ ها کشت می ‌شوند، فقط للمی بوده و با آب دریاها آبیاری نمی شوند.

تقریباً تمام مزارع به دلیل خشکسالی شدید سال گذشته بدون هیچ حاصلاتی از بین رفتند و به دهاقین در مناطق دهاتی خسارات سنگینی را وارد کرد و بسیاری مجبور شدند که به شهر قلعه نو مرکز این ولایت و یا به ولایت هرات نقل مکان کنند.

عیدمحمد یک دهقان در قریه بادروک ولسوالی قادس در ۲.۴ هکتار (۱۲ جریب) زمین خود گندم کشت کرده است به امید اینکه حاصلات آن هزینه های یکساله وی را تأمین خواهد کرد.

وی گفت، «دهقانی و معیشت من امسال بهتر از سال گذشته است زیرا برف و باران زیادی بارید.»

وی گفت، «تمام مزارع گندم من به دلیل خشکسالی شدید در سال گذشته بدون هیچ حاصلاتی خشک شدند.»

برای عید محمد که نان آور یک خانواده شش نفری می باشد، دهقانی و مراقبت از مواشی یگانه منبع درآمد است.

عصمت الله یک دهقان دیگر در ولسوالی قادس امیدوار است که بتواند بخشی از خساراتی را که در سال گذشته از خشکسالی متحمل شده بود، جبران کند.

وی گفت، «ما به طور مداوم به سوی آسمان نگاه می کنیم و آرزو می کنیم که باران ببارد زیرا همه مزارع ما للمی هستند. امسال به طور مکرر باران بارید و مزارع ما به خوبی رشد کرده است.»

عصمت الله گفت، «تمام مزارع ما در سال گذشته از بین رفتند و ما دهاقین آسیب زیادی را متحمل شدیم. امسال از برکت بارش برف و باران پر رونق بوده است.»

نبود کمک های حکومت

بسیاری از دهاقین در حالیکه تا کنون در سال جاری از بارش برف و باران و از نبود خشکسالی سپاسگذار هستند، اما آنها بدون کمک حکومت با مشکلات روبرو هستند.

بصیر احمد ۴۷ ساله یک دهقان قریه بادروک فقط در یک هکتار (۵ جریب) زمین گندم کشت کرده است، اگرچه وی در نزدیکی قریه خود بیشتر از ۱۰ هکتار (۵۰ جریب) زمین زراعتی دارد.

وی گفت، دهاقین به دلیل مشکلات اقتصادی و عدم کمک های حکومت نتوانسته اند زمین های بیشتری را کشت کنند و یا از بارندگی برف و باران زیاد، استفاده خوبی کنند.

وی گفت، «وزارت زراعت، آبیاری و مالداری هر سال بذرهای اصلاح شده و کودهای کیمیاوی را برای ما توزیع می کرد، اما امسال ما هیچ کمکی را دریافت نکرده ایم.»

وی گفت، «من سال گذشته از برکت کمک هایی که از طرف حکومت دریافت کردم، هشت هکتار (۴۰ جریب) زمین کشت کردم، اما امسال به دلیل نبود کمک های حکومت من توانستم که فقط در یک هکتار (۵ جریب) زمین گندم کشت کنم.»

بصیر احمد گفت، در گذشته سازمان های غیردولتی نیز در مناطق مختلف با دهاقین کمک می کردند، اما این کمک ها نیز در سال جاری متوقف شده و دهاقین کاملاً تنها هستند.

غلام محمد یک دهقان دیگر در قادس گفت که وی امسال تمام پول خود را در کاشتن مزارع للمی مصرف کرده است.

وی علاوه بر تأمین کردن هزینه های امسال خود، امیدوار است برای هزینه های سال آینده نیز درآمد کافی داشته باشد.

وی گفت، «دهقانی در قریه ما یگانه منبع درآمد است زیرا همه مردم در آنجا دهقان هستند. اکثریت آنها امسال به دلیل مشکلات اقتصادی و نبود بذرها نتوانستند زمین های خود را کشت کنند.»

غلام محمد افزود، اگر دهاقین بذرهای اصلاح شده و کودهای کیمیاوی را مانند سال های گذشته دریافت می کردند، در سال آینده خورشیدی در بادغیس، پیداوار زراعتی آنها چندین برابر می شدند.

چیزی برای خوردن نمانده

با افزایش بیکاری و چالش های اقتصادی عمومی در افغانستان، دهاقین نیز از فقر و گرسنگی شدید رنج می برند.

نظام الدین ۶۵ ساله یک دهقان در شهر قلعه نو گفت که وی به دلیل خشکسالی سال گذشته خسارات اقتصادی سنگینی را متحمل شد، در حالیکه بحران اقتصادی امسال وی را به زانو درآورده است.

وی گفت که وی به دلیل فقر شدید در چندین ماه گذشته بدترین روزهای زندگی خود را تجربه کرده است.

نظام الدین گفت، «در خانه چیزی برای خوردن نمانده است. حکومت در گذشته با ما کمک می کرد، اما امسال ما هیچ کمکی را دریافت نکرده ایم.»

وی گفت، «من ۱۴۰ کیلوگرام گندم را برای کشت کردن از برادرم قرض گرفتم. اگر حاصلات خوب باشند، من خواهم توانست تا امرار معاش چندین ماه را برای خانواده ام کسب کنم.»

عبدالقدیر ۴۸ ساله یک دهقان در حومه شهر قلعه نو گفت که بحران اقتصادی فعلی در کشور نسبت به خشکسالی شدید سال گذشته، وی را بیشتر متأثر ساخته است.

وی گفت، «قیمت کود کیمیاوی امسال به شدت افزایش یافته است و من توانایی خریدن آن را ندارم. من امسال به دلیل نبود کود کیمیاوی حاصلات خوبی نخواهم داشت.»

وی افزود، «حکومت در سال گذشته بذرهای اصلاح شده و کود کیمیاوی را برای ما فراهم کرد اما امسال چیزی را به ما نداده است و ما نیز توانایی نداریم که آنها را از بازار خریداری کنیم.»

عبدالقدیر شکایت کرد که قیمت های مواد غذایی به شدت افزایش یافته و وی توانایی ندارد که برنج، روغن و شکر را برای خانواده خود خریداری کند.

وی گفت، «اکثر شب ها ما فقط نان خشک برای خوردن داریم چون روغن و برنج نداریم. یک بوجی آرد یگانه چیزی است که اکنون در خانه مانده است و من نمی دانم بعد از آنکه تمام شود، ما چه خواهیم کرد.»